Wijn maken volgens medaillewinnaar Sam Pillsbury

In het zuidoosten van Arizona, onder Willcox, rij je vanaf de CR 181 na nog eens 4 mijl over dirt roads het erf van Pillsbury Wine Company op. Je snapt echt niet dat hier, in dit stoffige en bloedhete woestijngebied, überhaupt iets kan groeien. M’n hoop is daarom gevestigd op een uitgebreid gesprek met onze gastheer Sam Pillsbury…

Sam komt gehaast naar de camper toe. “Please be my guest and look for a nice place around here. Hope to meet you later on, because w’re bottling by now.” “Can we have a look?” “Sure. See you.” En hij verdwijnt snel in de dichtsbijzijnde schuur.

Pillsbury Winery midden in de woestijn

Zodra we een waterpasplek hebben gevonden en alle ramen open staan om de hitte weg te blazen lopen we naar de bottleschuur. Daar zijn vijf mannen aan het werk: flessen reinigen, flessen vullen en kurken, etiketten lijmen, dozen vullen en dichtplakken, volle dozen van een handgeschreven code voorzien en op pallets stapelen. Dat laatste doet Sam zelf, maar als Clemens zegt dat-ie graag mee wil helpen en vertelt dat hij uit een transportfamilie stamt, mag hij lekker aan het werk. Ze zijn bezig Syrah te bottelen. Een van z’n prijswinnende wijnen. Heb je het wel even over flessen van $ 75 per stuk!

Even kijken en dan handen uit de mouwen...

Tegen mij zegt Sam: “You might enjoy looking at the tastingroom!” “Thank you.”

In het proeflokaal zitten twee mensen. Ze stellen zich voor als mede-eigenaar. Ze wonen in Sedona, ten noorden van Tuscon. Hij is uroloog in ruste en zij is na haar huwelijk gestopt als onderwijzeres. Hij wilde na z’n pensioen wel iets doen met wijn, maar realiseerde zich al snel hoeveel tijd en energie dat zou kosten. Nu hij een aandeel heeft in Pillsbury Winery Company voelen ze zich toch betrokken bij de wijnbouw in Arizona.

Social talk met deze twee blijkt een klus, maar de ‘Symphony 2013’ die ze aanraden is de lekkerste witte wijn die ik ooit heb geproefd. Ik moet ‘m wel zelf inschenken, want het is hen bij wet verboden om dat te doen, ook al zijn de aandeelhouder…
Ik ben opgelucht als Sam en Clemens na dik drie kwartier ook binnenkomen.

Onder het proeven van een uitzonderlijke voignier en een even onnavolgbare shyrah vertelt Sam over z’n besluit om vijftien jaar geleden, hij was toen vijfenvijftig, wijnmaker te worden en de lol die hij hier sinds tien jaar heeft omdat zijn wijnen de ene na de andere Californische gouden medailles winnen.

“Maar hoe kan dat dan?! Midden in de woestijn? Leg het ons alsjeblieft uit!” Dat doet hij graag.
“Bedenk om te beginnen dat alle wijnranken die de Romeinen door heel Europa hebben geplant oorspronkelijk uit Oost Turkije komen. Dat is woestijngebied. Wine loves desert!” “Maar in woestijnen is toch geen water?” “Wij hebben onze eigen waterbronnen. Ik zelf heb er twee, en op een of andere manier zit er steeds meer, heel zuiver water in. Dat is een deel van wat we ‘terroir’ noemen: alle factoren samen die zorgen voor een optimale conditie. De kwaliteit van de aarde hier. We sproeien twee keer per week. Niet vaker zodat de wortels goed diep gaan. Overdag heb je sterke Uv-straling. ‘s Nachts koelt het flink af. Dat is goed voor het groeiproces. In het regenseizoen zijn de druiven bijna rijp, maar de regenbuien beschadigen de druiven niet. Ze zijn door de zon zo weer droog. En vergeet ook de wind niet. Maar weet wel, twee mijlen verderop kan het terroir weer heel anders zijn. Toen ik vijftien jaar geleden de Chardonnay van mijn buurman aan de overkant van de weg proefde wist ik: dit is de het perfecte plek! En dat blijkt ook. Ik win het voortdurend van veel Californische wineries!”

Zonsondergang boven het 'terroir'

 Sam excuseert zich. Hij is moe. Snappen we, maar we hadden ook nog wel meer willen horen over z’n eerdere carrière als filmmaker en toneelschrijver. Hij vertelt nog wel dat hij voor een achtste Dutch is en voor de rest Scottish. “So I’m een godvergeten Noord-Europese protestant, maar ik heb wel een Spaanse vrouw!” Lachen natuurlijk. Maar hij is wel het levende bewijs van het protestantse arbeidsethos. Binnenkort wordt hij zeventig. “I want to have a restaurant here where I only serve home grown produce and ingredients from here.” Hij houdt iets verderop al geiten en kippen. De tomaten doen het ook goed. “Within two weeks I’ll have olive trees.”