Chiricahua

'As you enter Chirichua National Monument you are climbing up a sky island, an isolated mountain range rising above the surrounding grassland sea.’ Dit is de eerste zin uit de brochure over het park waar we gaan genieten van alles wat wind, water en ijs in de loop van zevenentwintig miljoen jaar, na een vulkanische uitbarsting, samen aan bijzondere beeldhouwwerken hebben weten te maken. Wel een beetje tricky, want er is een ‘wind-alert’ van kracht tot een uur of acht vanavond.

Een zee van grasland....

Clemens herinnert zich dit park van zijn reis met Kasper tweeëntwintig jaar geleden. “Ik wil dit graag ook met jou zien!” Dus we rijden vanaf onze overnachtingsplek bij Pillsbury Winery inderdaad door eindeloze zee van wuivend geel gras naar het Visitor Center. Ik lees dat dit gebied in de dertiger jaren van de vorige eeuw is ontsloten door een Civilian Conservation Corps (CCC). De CCC’s maakten deel uit van Franklin D. Roosevelt’s New Deal en betekenden werk voor 3,4 miljoen jonge mannen. Van de $ 30 die zij per maand verdienden werd $ 25 direct naar hun families gestuurd…

Het plan is naar de plek te rijden met het mooiste uitzicht over het sprookjesachtige berglandschap, Massai Point, en dan te besluiten of we ons morgen naar dit hoogste punt toe laten brengen om daarna naar beneden te hiken. Dat is bijna vijfhonderd meter verschil in hoogte, verdeeld over acht kilometer. Is te doen…

Bij het Visitor Center horen we dat de weg naar Massai Point wegens onderhoud is afgesloten en dat er dus ook geen excursies zijn. Maar niet getreurd, de ranger wijst op de kaart een hike aan, de Sarah Demingtrail, die we nu kunnen doen en waar je veel méér ziet dan vanuit de auto. Het is maar elf kilometer. Pas op het laatst wordt het heel zwaar…

Nog een goed uur naar de top...

Ik moet even diep ademhalen, want elf is veel in dit canyonlandschap. Zeker als de weg over rotsige paden gaat. “Can we first see the movie?” “Sure, follow me.” Geeft me even bedenktijd…

De verteller in de film over Chiricahua nodigt je uit om je fantasie de vrije loop te laten als je tussen al die rechtopstaande rotsen door klautert. “Oké, ik ga mee. Maar misschien loop ik weer rustig terug als het te zwaar wordt en ik de afgronden niet meer kan hebben. Loop jij lekker het hele traject en geniet ik van jouw foto’s.” Op het moment dat het zover is, heeft Clemens een beter plan: hij houdt m’n linkerhand vast, rechts heb ik m’n Leiki, en samen beklimmen we, op ons gemak, de hele ‘isolated mountain’.

Pinnacle Balanced Rock

De rots-sculpturen zijn echt fantastisch. Sommige hebben al namen. We ontdekken ‘Pinnacle Balanced Rock’, Punch and Judy’ en ‘Duck on a Rock’. Clemens zoekt naar ‘De Kus’, twee rotsblokken die elkaar zoenen. Die formatie is in zijn geheugen blijven hangen, maar wil zich hier nog niet tonen. ‘Punch and Judy’ lijkt er op. 

De babbel van Punch & Jury...

“Mmm, nee, dit is meer een babbel dan een kus.” Tien minuten later roept mijn lief: ”Kijk, daar!”  Ja, inderdaad schitterend die zoenende rotsblokken! 

We spotten ook nog een Pluto, die Walt Disneyhond, met een flapoor over z’n kop, een hooligan, een Creoolse maid en de kop van Erasmus met die bekende baret...

De Kus

Helaas zijn we nét te laat terug bij het Visitor Center om te vragen wie Sarah Deming was, de naamgeefster van onze trail. Ook de koele cola blijft even fantasie.

Untitled...

Gelukkig ligt de voignier koud die we gister bij Sam Pillbury hebben gekocht. De fles vliegt open zodra we vijf mijl over een wasbordweg in Coronado Forest ergens tussen de ‘alligator junipers’ een plek voor de nacht hebben gevonden. ’t Is wel een merkwaardige plek: alsof iemand het geluid heeft uitgezet. 

Zelfs geen vogel te horen…