Aandacht voor I-539

Vier dagen geleden, op 18 april, zijn we onze I-539-missie gestart. Dat was vooral een kastje-muur-ervaring. Inmiddels hebben we besloten niet een weekendje in Belize op het strand te gaan liggen, maar een poging te wagen ‘Form I-539’ in te vullen ‘to extend our visit.’ Volgens de instructies bij het formulier duurt het invullen gemiddeld 1,53 uur…

“Eerst naar de Library hier in Casa Grande. Als het lukt om het formulier in te vullen, kunnen we het daar vast wel printen.” De bibliotheek Library is een prettig gebouw om te werken en de medewerkers zijn bijzonder behulpzaam. Na twee uur hebben we het hele formulier inderdaad doorgeakkerd en weten we welke info er nog bij moet. De volgende ronde is formulier printen, tekenen, scannen, bankafschriften downloaden en printen, paspoorten kopiëren, een handgeschreven verklaring opstellen waarom we langer dan een half jaar willen blijven, en alles nog een keer voor onszelf kopiëren. Ik vraag Brenda, een van de medewerksters, of ze vaker mensen met van die ingewikkelde formulieren langs krijgen. “Ja hoor, dat zijn we helemaal gewend. We helpen ook vaak bij het invullen.” Wat een service! Met veel dank verlaten we na drie uur de bibliotheek  van Casa Grande.

De eerste berg hebben we gehad...

Tijdens de lunch lezen we nogmaals de instructies voor de betaling van de fee. “We gaan gewoon naar een bank. Je weet nooit. Misschien lukt dat wel.” En omdat Wells Fargo tot op heden de enige bank is die geen drie dollar of meer rekent als je geld opneemt, rijden we naar het dichtstbijzijnde filiaal van deze bank.

Bij de ingang staan drie mannen in pak. Die wijzen je waar je moet zijn. Tot onze verbazing lijkt het eenvoudig om met een soort check aan toonder te werken. Kevin wijst op de rij voor de kassiers. “Sluit u daar aan, u wordt zo geholpen.” Als we aan de beurt zijn is Samantha vrij. Op haar badge staat dat ze ook Spaans spreekt. “Een check voor USCIS? Dat kan. Wat is uw accountnummer?” “???” “Hebt u geen rekening?” “Nee, kunnen we niet gewoon cash betalen?” “Helaas meneer, dat kan niet.” Dus we moeten eerst met Kevin aan de slag. Waar we wonen en waar hij over een week de definitieve pas naar toe kan sturen die twee vragen leveren nog de grootste problemen op. Maar het adres van het Escapeepark waar we staan voldoet ook, als we tenminste een plaatsnummer toe kunnen voegen, en aangezien we over een week of twee toch bij Steve en Marie in Flagstaff langs willen, kan de definitieve pas prima naar hun adres. “Niet vergeten hen even te mailen!”

Een half uurtje later is Clemens klant van Wells Fargo. Zo!

De jongste klant van Wells Fargo 

Nog een klein half uur later hebben we ook een check en geeft Samantha ons ook nog een mooie gele envelop. Alleen doet ABNAMRO even niet mee. En onze gezamenlijke creditcard, én die van mij weigert dienst. Dat is raar want ik heb er gister bij Banner Emergency Care nog gewoon mee betaald!

Gelukkig doet Clemens’ INGpas het wel. Met veel dank verlaten we na een uur het filiaal van Wells Fairgo.

“Nu nog naar een postkantoor om dit allemaal aangetekend te verzenden.” Maar dat blijkt weer vijf mijl verderop te zijn. “Weet je, laten we dat morgen doen. Kunnen we ook nog even op ons gemak alles een laatste keer checken.” We zijn het roerend met elkaar eens, rijden de acht mijl terug naar ons Escapeepark en trekken een witte wijn open. Hebben we verdiend…