Desert Museum

Die droogte, dat stof overal en ’s avonds te suf van de hitte om nog lekker te schrijven….Persoonlijk begin ik het woestijnklimaat een beetje zat te worden.
De drogisterij-afdelingen van supermarkten varen er natuurlijk wel bij. Je vindt alleen twee types bodylotion, beide in mammoetformaat: voor de droge of voor de zéér droge huid. Ik ben nu echt een heavy user van de laatste variant. Ook van oog- en neusdruppels trouwens. En waar je het verder aan merkt? Laat je boterham even twee minuten liggen en hij voelt en smaakt gelijk licht geroosterd. Ergo, het is tijd om daar iets tegenover te stellen. Een paar positieve kanten te ontdekken. En waar kun je dat beter doen dan in het Arizona – Sonora Desert Museum?!

De eerste saguaro's langs het pad naar de entree van het Desert Museum

Het Desert Museum heet een topper en dat ís het ook. In het Earth Sciences Center drukken ze je weer even met je neus op het feit dat deze aardbol al 3,8 miljard jaar bestaat, dat al het vaste land 300 miljoen jaar geleden volledig bedekt was met moeras en tropisch regenwoud (“Heerlijk, hoge vochtigheidsgraad!”), dat pas 100 miljoen jaar geleden Noord- en Zuid Amerika zijn ‘weggedreven’ van Europa en Afrika. Al mijn favoriete varens bestaan dus al 300 miljoen jaar.

Allemaal in bloei...

De volgende afdeling zoomt in op alle schitterende mineralen die hier in Arizona te vinden zijn. Zeker honderdvijftig verschillende soorten in de meest fantastische kleuren. En dan stap je de echte woestijn in met waanzinnig veel bloeiende cactussen in de meest gekke vormen, tig soorten agave’s en yucca’s, jojoba, noem maar op. Je ziet al wandelend het complete overzicht van bomen, struiken en planten die je in de woestijn tegen kunt komen en die we voor een deel ook herkennen. Maar nu weten we bovendien waar ze voor dienen. Ook veel aandacht voor vlinders en motten, voor bijen, prairie- honden, wolven, bighorns, vleermuizen, uilen, ratelslangen en vogels.

Ook indrukwekkend

Half één is er iets bijzonders in het ‘Warden Oasis Theater’ volgens een van de ‘docents’ die we tegenkomen. “You’ll see!” Wel, we houden van verrassingen en wie weet is het de moeite waard. Ruim op tijd ploffen we neer op twee stoelen die een uitstekend zicht bieden op het grote filmscherm. We zien op een gegeven moment twee rangers in de weer op het podium, maar het dringt niet tot ons door dat zij de hoofdpersonen van de show zijn. Totdat ze van start gaan natuurlijk…

“Hi, I’m Stephanie and I’ll present you a gilamonster.” Ze doet een houten kistje open en zet het monster op tafel. Het beweegt als een kleine alligator, veertig centimeter ongeveer, maar heeft een totaal andere huid: lijkt op zwarte netkousen over veel te roze benen. Wonderlijke kleurencombi. Het gilamonster hapt graag toe als het zich bedreigd voelt en blijft ook op je huid kauwen. Het laat alleen los als je het onder water houdt of heel lang stil blijft zitten, maar dan krijg je wel heel veel gif binnen en dat voortdurende kauwen is bijzonder pijnlijk. Opletten dus als je op handen en voeten over rotsige woestijn moet klimmen.

Stephanie’s collega Russ weet alles van ratelslangen. In Arizona zijn er achttien verschillende soorten. De meeste zijn klein, niet meer dan en meter. En dat ratelen? Het ‘mechaniek’ zit in het puntje van hun staart. Ze kunnen dat puntje nog veel sneller bewegen dan kolibries hun vleugeltjes. “They rattle to show you they feel scared.” Als je dat respecteert en hen de gelegenheid geeft om verder te gaan, gebeurt er verder niks. Maar soms hebben ze geen tijd om je te waarschuwen Mocht je toch gebeten worden dan moet je zo snel mogelijk een arts opzoeken voor een antiserum. Maar dat is ongelooflijk duur (ben het bedrag even kwijt), dus preventie is beter. Hoe je dat doet? Uitkijken waar je loopt om te beginnen. Russ schetst nog het profiel van de meest gebeten types: “Male, young, alcohol and tatoes.” Oké, een tikkie stereotype, maar onlangs is er nog een jonge man gebeten die probeerde een selfie te maken met een ratelslang…

Kussende saguaro's

Na het optreden van Stephanie en Russ lopen we met andere gasten naar voren om de beide beesten van dichtbij te zien. Terug in de woestijn gaan we nog even naar de ‘Walk-In-Avairy en kijken vanaf een bankje onder de bomen zo maar een klein uurtje naar de vogels die daar huizen.

Gamble's Quails op de afslag van Desert Golf in Deming

Ik hoop ook Gambel’s Quails in het echt te zien, een stevige loopvogel met een pluimkuif. Die ken ik van de golfbaan in Deming vorige week woensdag. Daar siert hun silhouet de afslagen.

Die grappige Gambel’s Quails laten zich vandaag helaas niet zien…