White Sands: must see!

Bij het Visitor Center van White Sands National Monument aan de US 70 in New Mexico hangt een whipeboard met mededelingen: vandaag is de weg tussen hier en Las Cruces, en ook de zandweg de duinen in, van 8.00 am tot 10.30 am afgesloten. ‘Missile Testing.’ Ik zag, vlak na ons vertrek van Desert Lakes, de golfbaan in Alamogordo waar we vannacht stonden, in een flits al een bord langs de weg met knipperlichten. Nu begrijp ik waar het om gaat: White Sands ligt midden in Missile Range en een of twee keer per week gaan de highway en het nationaal monument een paar uur dicht. Missile Range is dé plek waar Amerika sinds WOII aan steeds weer nieuwe wapens werkt. Honderd mijl naar het noorden in deze onafzienbare Chihuahuan Desert is in 1945 de eerste atoombom tot ontploffing gebracht. Tsja…En er is ook een werkplaats en een landingsplaats voor ruimtevaartcapsules in deze woestijn. Het zijn allemaal heel bekende plekken om te bezoeken, maar dat doen we niet.
Midden in dit enorme militaire gebied ligt het allergrootste duingebied ter wereld van gips! Must see!

Visitor Center White Sands (New Mexico)

De introductiefilm in het Visitor Center is, als altijd in National Parks, heel boeiend. We zien hoe die gipsduinen pas duizend jaar geleden, in een spel van wind en water, zijn ontstaan, dat het wándelende duinen zijn, dat de huidige generaties hagedissen en andere beestjes hun kleuren hebben aangepast zich om zo weinig op te vallen, en dat ook planten slim omgaan met die voortdurende veranderende duinen. Snel elk jaar opnieuw in de breedte groeien bijvoorbeeld, of juist de hoogte opzoeken.

In de filmzaal hangt een foto van de opening uit 1933.  De bouw van het Visitor Center zelf was een werkgelegenheidsproject tijdens de ‘Great Depression’ in de dertiger jaren. Er hangt ook een foto uit 1940. Ene miss Dorothy Birdwell uit Alamogordo staat met zwarte golfballen te putten! Tijd om de duinweg op te rijden…Dat kan inmiddels ook; de testuren zijn voorbij.
Na een paar mijl maakt asfalt plaats voor een zandweg. Een paar bochten later moeten we even remmen voor een grote zandschuiver die de linkerkant van de weg in model houdt.

Wandelende witte duinen

Duinwandelingen zijn, zonder een begaanbaar pad, best zwaar. Een hike van 3,5 km langs de Backcountry Camping Trail lijkt ons daarom een prima idee. Speciaal bij volle maan is het een heel gewilde trail. Er liggen tien schitterende campsites verscholen in de duinpannen. Maar overnachten in een tentje? Nee, daar beginnen we liever niet meer aan. ’t Is trouwens net nieuwe maan…

Als we aan de eerste duin oplopen doen we een aangename ontdekking: het is niet alleen lekker koel vandaag, maar het heeft hier, net als in Alamogordo, vannacht ook geregend. Het duinzand is gewoon heel stevig. En er golft absoluut geen zand over de randen van je hoge schoenen.

'Riviertje' van woestijngrassen in het zand

Ruim binnen een uur zijn we bijna terug bij de camper. Wind en gipskristallen samen hebben onze voetstappen van daarstraks al weer uitgewist. 

Zou wel willen blijven...

Echt jammer dat je hier op deze parkeerplaats niet nog een nachtje mag blijven staan. Met alleen het licht van de sterren is deze immense stille witte wereld vast ook ongelooflijk mooi…