Zoeken in deze blog

zondag 3 april 2016

By Texas en dank voor de fraaie hoeden

Bijna vier weken geleden reden we vanuit Louisiana Texas binnen.
Ik realiseerde me dat ik m’n vooroordeel richting Texaanse mannen, ‘allemaal machocowboys met blikken op tiethoogte’, en ook ten aanzien van de hedendaagse godsdienstige variant à la Ted Cruz, even in de koelkast moest zetten en eerst gewoon kijken en luisteren.


Opvallend: veel kleurrijke taarten in elke supermarkt

 Wel, laat ik de stereotype Texanen in het echt helemaal niet tegen zijn gekomen! In het zuiden van Texas zijn de eeuwenoude Spaanse en Mexicaanse invloeden dominant. Dat geldt voor de Spaanstalige kruidenierswaren in de schappen van de supermarkten, voor de enorme gastvrijheid, de heerlijke keuken, en ook voor het bijzondere elegante gedrag van de meeste mannen jegens vrouwen. Ik heb het verder niet over genderverhoudingen, maar ik mag dat wel: deuren open houden en zo. “Luister schat, we zijn niet in het noorden van Texas geweest. Misschien is het daar wel anders!” Als je afgaat op de tentoonstelling uit het UTSA Institute of Texan Cultures in San Antonio over de noordelijke contreien van Texas, heeft mijn lief wellicht gelijk. Want al in het ‘Duitse’ dorp Fredericksburg (US 290) en het ‘Westernachtige’ gehucht Luckenbach (FR 1376) had ik wel moeite om m’n mind open te houden. Of het verder naar het noorden anders is zal ik nooit weten. We bleven lekker in het zuiden hangen.


Amish meubelzaak in Fredericksburg, zaterdag gesloten

Een ander stereotype beeld mag ik ook niet vergeten: Texas = BBQ = grote lappen vlees. Dat is ook waar, maar we hebben in een van de vier ‘BBQhoofdsteden’, Elgin, even ten oosten van Austin, voor de lunch een BBQworstje van het formaat flinke saucijs besteld en dat is het aller-, allerlekkerste BBQworstje dat we ooit hebben gegeten. Echt meer dan lekker! Het reclamebord buiten is helaas wel weer van het type ‘vooroordeelbevestigend’…


'Lettuce - the taste of Sadness
Eat BBQ
Get Happy
 
En dan, als we na een lang verblijf In Big Bend en een ‘scenic drive’ over de Highway 170 richting Presidio over de Highway 67 naar het noorden rijden, komen we na een stop bij Marfa, in Fort Davis. Ik wil daar graag bij de beroemde Davis Mountains Nut Company pecannoten in allerlei smaken kopen. Maar vlak voor die winkel zien we een hoedenzaak: Limpia Creek Hats Company. “Kijken?” “Kan, maar waarschijnlijk weer geen goeie modellen.” We stappen toch naar binnen en wat blijkt?
“I can remodel each hat, just as you want it.” “How long does it take you?” “About five minutes.” We kijken verbaasd, maar de hoedenmaker stapt met Clemens’ favoriete kleur en model in een soort doucheruimte, zet de hoed daarna op een van zijn vele pasvormen, buigt en doet nog wat,
en dan heeft Clemens opeens zijn zeer gewenste en toch 100% Texaanse hoed zonder opkrullende zijranden.
Krijgt hij ook nog dit advies: “If you wish to change the model just make it wet and reshape it.”
Ondertussen zag ik voor mezelf ook een geschikt exemplaar en met het oog op nog meer woestijn richting West-US rekenen we twee fraaie handgemaakte hoeden af. De prijs? Samen $ 80, heel betaalbaar dus.


Limpia Creek Hats Company
Fort Davis
Die in z'n rechterhand is voor Clemens
Na vijf minuten in model
Inmiddels hebben we Texas achter ons gelaten. De vraag borrelt op of je ergens geweest moet zijn om je een oordeel te kunnen vormen. Is een oude discussie en ik heb er nog steeds geen eenduidig antwoord op. Wat ik wel weet is dat ik zélf ergens geweest moet zijn om hardnekkige vooroordelen gedag te zeggen. Dan kan ik gewoon genieten van alle leuke, gekke, interessante en natuurlijk ook de alledaagse types die ons pad kruisen…


Geen opmerkingen:

Een reactie posten