Nog mijlen gas- en oliepompen en dan rechtsaf naar Guadalupe Montains

Vandaag hebben we Pecos nog even van een minder troosteloze kant meegemaakt. Bij La Tienda, de enige supermarkt met verse groenten, zwaaien een paar enthousiaste meiden met grote handgeschreven kartonnen: ‘Steun ons meidenbasketbalteam!!!’ Naast de ingang van La Tienda staat een kraam. Clemens doet de boodschappen (ik moet nog even foto’s importeren) en komt terug met twee knaloranje taartjes. Mierzoet, maar voor het goeie doel! Als we weer weg rijden zwaaien de meiden ons enthousiast uit.

Taart en taartjes voor de basketballmeiden

 De volgende klus vereist WiFi en hier in Pecos betekent dat helaas McDonalds. We zitten, beetje aso, op twee diet coke’s twee uur lang te internetten voor we via de US 285 naar het noorden rijden om bij Orla linksaf de Farm Road 625 op te gaan tot aan de US 180 en dan weer links af richting Gaudalupe Mountains. Tot vlak voor dit ‘National Park’ zien we jaknikkers en nu ook veel solo gasvlammen. Vrachtwagen met olie- en gastanks halen ons continue in. Er zijn, zoals de man van de ‘drilling-company’ die ik gister sprak bij de wasmachines op TraPark in Pecos, inderdaad heel veel bedrijven die in deze omgeving hun geluk beproeven. Wat ons wel opvalt zijn de kleuren van de jaknikkers en de opslagtanken: op een paar oude zwarte na hebben ze precies dezelfde gele zandkleur als de grond waar ze op staan. Kunnen de makers van spierwitte windmolens nog wat van leren…

Ton-sur-ton gastanks

Pine Springs, de campground in Guadalupe Mountains, heeft nog ruimte. Da’s fijn, want er zijn maar veertig plekken en ook hier geldt ‘first-come, first served’. Bovendien is het nog steeds Spring Break in New Mexico én weekend…

We pakken een plaats aan de rand van de campground voor RV’s. Qua ontwerp niet echt plekken om buiten te zitten, hoewel de helft wel picknicktafels heeft, maar het ís vandaag ook geen ‘buitenzitweer’. De thermometer begon op 3,5˚C en is niet boven de 13,5˚C uitgekomen.

“Nog even naar het Visitor Center?” “Goed idee.” Je kunt er vanaf de campground weer naar toe wandelen en dat doen we ook. Vlak voor de ingang kijk ik op het bord met openingstijden: van 8.00 am tot 4.30 pm. Ik kijk op m’n phone: 16.23. Te laat!? We lopen toch naar binnen en vragen of we nog even rond kunnen kijken. De ranger wijst met een glimlach op de klok aan de wand: 15. 24. Hè? Die grens met die andere tijdzone ligt tot net iets hoger, in New Mexico? Nee dus! We hebben alle tijd om het Visitor Center te verkennen en weer nieuwe dingen over de omgeving te ontdekken.

Als ik nog goed kon klauteren konden we de berg naar ‘The Bowl’ beklimmen: een soort krater, heel groot, op het hoogste punt van de Guadalupe Mountains, en dan super groen, met veel wilde dieren. Clemens wil heel graag, maar ik vind het niet goed dat hij alleen gaat. En daarbij heb ik de rangers op m’n hand: het advies is om niet solo de bergen in te trekken…

Guadalupe Mountains bij Pine Springs

We doen het met de slides van de diashow over dit schitterende natuurgebied, bekijken de uitgebreide tentoonstelling en lopen een half uurtje later terug naar de campground. “Wijntje, ook al is het pas vier uur?” “Ja, prima. Voor míjn gevoel zit de vijf al in de klok....”