Zoeken in deze blog

maandag 18 april 2016

Veel missies vandaag

Met het adres van een uitstekende opticien in Green Valley, onder Tuscon, bedanken we Alice en Arthur Petersen. We hebben een nachtje naast hun huis gestaan. Alice en Arthur zijn een paar jaar geleden vanuit Californië hier in ‘rural Rio Rico’ neergestreken: rustiger, minder belasting, geen waterproblemen, prettiger klimaat. Arthur is vorig jaar vijfentachtig geworden. Logisch dat ‘rustiger’ hoog op de verlanglijst heeft gestaan.
Alice’s leeftijd blijft een geheim. We weten wel dat ze graag en veel leest: bij het afscheid krijg ik de Time en The Week mee. The Week is een hard copy samenvatting van belangrijke artikelen in binnen- en buitenland. Ik spot een felle kritiek op het Oekraïne referendum in The Netherlands. Eerste zin van de Poolse columnist Marcin Swiecicki van de Gazeta Wyborscza: ‘A handful of Dutch voters have just dealt a body blow to the European Union.’ Om vervolgens te concluderen dat de EU een federaal systeem moet construeren ‘in which decisions affecting democratically elected institutions are made by simple majority.’ We can’t let tiny populations of Europeans undo everything European governments have already agreed upon.’ 


Oprit van Alice & Arthur in Rio Rico
         
Alice en Arthur waren gisteravond heel laat thuis, dus we hebben hooguit een uurtje zitten kletsen met veel aandacht voor hun dochter die hen een Nederlandse schoonzoon en negen Nederlandse kleinkinderen heeft gegeven. Politiek was even geen issue. Wel jammer…

Het bezoek aan de opticien in Green Valley is zo gepiept: Brenda lijmt Clemens kapotte voorzetzonnebril, maar er ontbreekt een onderdeel. “Don’t know if it lasts…”

Het volgende bezoek is een echte missie: ‘Patronato San Xavier’. Mission San Xavier de Bac is, net als de Tumacácori-missie waar we gister waren, in 1691 gesticht door de Jezuïet Eusebio Francisco Kino, een vredelievende man die al snel een goede band had met de verschillende Indiaanse stammen. 


Ruïnes van Tumacácori-missie

De missionarissen van beide posten zijn in opdracht van de Spaanse koning Karel III hardhandig verjaagd, of beter vermoord want ze werden op 25 juli 1767 gedwongen in de bloedhitte zonder eten en drinken naar Mexico te lopen. Dat hebben maar enkelen overleefd. De reden voor deze uitzetting? De Jezuïeten zouden de ambities van de Spaanse overheid in de weg staan omdat ze geen oren hadden naar het exploiteren van ‘Indian labor and lands’. Bovendien dacht Karel III dat ze zijn bewind omver wilden werpen…


Lezen over de Jezuïeten...

In de loop van de 18de eeuw hebben Franciscaner monniken zich hier gevestigd. En in San Xavier zitten ze, met een onderbreking van 1828 tot 1911, nog steeds. Samen met de Franciscaner Zusters van de Liefdadigheid die hier lesgeven aan Tohono O’odham kids. Een van de Tohono O’odham vrouwen, Kateri Tekakwitha, is de eerste Native American heilige. Haar beeld staat in de San Xavierkerk en in de tuin hangt een tegelplateau met een jonge Santa Kateri. Zij leefde van 1656 tot 1680  en was dus vijfendertig toen Kino hier voor het eerst kwam…


St. Kateri Tekakwithka

Derde missie vandaag is het kantoor van de USCIS (U.S. Citizenship and Immigration Services) in Tuscon. Het wordt tijd om een formulier met de code I-539 in te vullen en $ 290 te betalen. We hebben weliswaar een visum dat tien jaar geldig is, maar het I-94 stempel dat we bij binnenkomst hebben gekregen is slechts zes maanden geldig.
Op de website van andere reizigers lezen we verschillende berichten over dit onderwerp. Er zijn mensen die gelijk bij binnenkomst een I-94 stempel voor de duur van hun hele verblijf hebben gekregen, mazzelkonten. Maar voor de rest is behoorlijk onduidelijk. “We gaan er gewoon heen en vragen eerst meer informatie.”


Missie San Xavier de Bac

Hebben we het kantoor eindelijk gevonden, blijkt het adres op de website niet te kloppen.
Op de balie van een kantoortje dat wel met USCIS heeft te maken liggen stápels kopieën van een routebeschrijving naar het nieuwe adres. Nieuw = sinds twee jaar en je komt niet voorbij de beveiligingspoortjes zonder het bewijs van een online gemaakte afspraak, een uitgezette cellphone en je moet je wapens inleveren. Die laatste twee zijn geen probleem, maar we willen pas een afspraak als we zeker weten dat we goed zijn voorbereid en alles bij ons hebben dat nodig is, begrijpt u? Ja, uiteindelijk wel: we mogen door…

De USCIS-ambtenaar die wij treffen kent geen I-539 formulier. Hij wijst op de stapel bakjes rechts van hem. “Kijk maar, zit er niet bij.” Hij gaat toch z’n digitale dossier raadplegen. “Ja, wel gevonden. Ik zal het voor u printen. Maar de bijbehorende instructies druk ik één keer af. We hebben niet zoveel papier.”
“Kunnen we dan nu een afspraak maken voor morgen en het verder met u regelen?” “Nee, ik zou niet weten hoe het werkt. Ik vraag mijn baas.” Baas weet het ook niet en we krijgen het advies om naar het vliegveld te rijden en ons bij Customs and Border Protection (CBP) te melden. Die zijn elke dag van 2.00 pm tot 4.00 pm open. “Dat haalt u nog wel. Het is nu vijf voor half vier en het is hooguit een kwartiertje rijden.” Dit heeft hij duidelijk vaker gedaan, want er ligt een grote stapel routebeschrijvingen naar CBP.
Als we de deur uit vliegen heb ik hele sterke ‘Paarse Krokodil-associaties’…

CBP zit achter slot en grendel. Blijkbaar moet je eerst aanbellen en krijg je dan een toegangscode? We bellen. Geen effect. Achter ons staat een man-in-pak-zonder-jasje met paperassen in z’n handen. Hij voelt aan het hek. Dat geeft mee...”Dank u!” De man achter het CBP-loket is zichtbaar geïrriteerd als we ons verhaal doen. “Daar zijn wij niet van! CBP heeft hélemaal niéts te maken met USCIS. Twee totáál verschillende diensten.” Maar hij kent het formulier wel. On-line invullen, printen en opsturen. Als je mazzel hebt krijgt je binnen zes maanden een reactie. Zes maanden?!!! De tranen schieten me in de ogen. “Maar u kunt altijd het bewijs laten zien dat u die verlenging hebt aangevraagd. Dat is voldoende.” “Kunnen we niet makkelijker even naar Mexico heen en weer?” Hemelsbreed is dat maar vijfenzestig mijl. “Dat kan, maar daar moet u dan wel dertig dagen blijven. En dat geldt ook voor Canada.” “Of een weekendje Guatemala?” “Dat is ook een optie.”


Tijd voor een strandvakantie na White Sands...?

We danken de CBP-man hartelijk voor z’n informatie en op weg naar het Casino del Sol, waar we de komende nacht gaan staan, zegt Clemens: “Guatemala? Laten we lekker in Belize aan het strand gaan liggen!”


Geen opmerkingen:

Een reactie posten