We zijn van
harte welkom bij Clay en Cindy. Zij wonen in Letcher, dat ligt schuin boven
Mitchell (Exit 330, I-90) in het zuidoosten van South Dakota. Als we hun dorp
naderen krijg je het gevoel door Europa rijden: in de verte steekt een heuse kerktoren
boven de bomen uit. Dat hebben we al die maanden in de USA nog nóóit gezien.
 |
Torenspits in de verte, hoe Hollands |
“Kijk, daar
achter de appelbomen, dat is onze plek voor bezoekers. Er is ook water als je
dat nodig hebt en dat hutje daar is een tweepersoons poepdoos.” “Oh, wat een
prachtige plek!” Ze lopen met ons mee en zodra we waterpas staan wil Clay meer
weten over de camper en laat Cindy mij hun huis zien. “Het is een boerderij uit
1912. Nog helemaal origineel. En daar, dat kleine huisje, dat is mijn domein.
Als ik ’s avonds het licht aan doe weten mijn vriendinnen hier uit de buurt dat
het tijd is voor een wijntje.” “En die boot? Varen jullie daarmee op Mitchell
Lake?” Cindy trekt een vies gezicht: Mitchell Lake is niet interessant, veel te
klein. “It’s just an hour west to the Missouri. There we go each weekend, in the
summer... And look at the big barn on the right. There are my girls. I’ll bring
you some eggs tonight.” We lopen we al babbelend in de richting van de
appelbomen. “Je zei dat je tot laat aan het werk was. Wat doe je?” “Ik ben
directeur van het ‘Mitchell Prehistoric Indian Village and Archeodome. Je hebt
vast de borden gezien onderweg?!” “Ja. Interessant!” “Ik ben zelf archeoloog, dus
de onderzoekskant is voor mij het leukste.” Intussen zijn we weer bij Clay en
Clemens. Die hebben het net over het weer. De hitte van de afgelopen dagen, met
36˚C of meer, is
uitzonderlijk. “Maar kijk. Daar komt het onweer al aan.”Clay wijst naar het zuidwesten.
“Vannacht gaat het flink regenen.” “En moeten we ook alert zijn op tornado’s?”
“Ja, want onweerbuien kunnen tornado’s veroorzaken en we zitten hier in
‘tornado alley’. Twee jaar geleden is die grote kippenschuur nog door de lucht
gegaan. Maar we hebben een toeter op het dak en een schuilkelder onder het
huis. Dus mocht dat er vannacht van komen, dan waarschuwen we jullie op tijd…
Kom we láten jullie, na de hele dag op de Interstate met deze temperaturen moet
je eerst even bijkomen. Ik trouwens ook want ik heb de hele dag in de hitte
gras gemaaid. Tot later.”
 |
Cindy's tuinhuis met signaalfunctie |
Met een
wijntje in de hand vertel ik Clemens over onze gastvrouw en hij mij over Clay:
ze zijn uit Florida hier naar toe gekomen omdat het voor hem daar veel te druk
is. Hij is Vietnam Veteraan en volledig afgekeurd: de pesticiden waar ze mee
moesten werken, waren niet alleen ongeloof schadelijk voor de Vietnamezen en
hun land, maar hebben ook zijn zenuwstelsel en dat van veel maten zwaar
aangetast. Hij is een jaar in Vietnam geweest. “Wat vreselijk eigenlijk, ben je
een jaar in Vietnam en je hele leven is naar de knoppen. Hopelijk lukt het om
daar straks nog over door te praten.”
 |
Boerderij vn Clay en Cindy met rechts de overdekte tweepersoons poepdoos |
Dat gaat
er helaas niet van komen, een gesprek op hun terras over Clay zijn ervaringen en
over Cindy’s werk voor de oude Indiaanse cultuur hier in de omgeving. Want het
begint al snel vreselijk te lichten, alsof er een lamp kapot gaat, zo flikkert
het. Na een uur gaat het ook donderen en regenen. “Zo’n lange zware bui hebben
we nog nooit meegemaakt volgens mij.” “Nee, alleen die ene keer in Frankrijk
bij die ganzenboer waar we in de kastanjeboomgaard mochten staan. Weet je nog?”
“Ja, alleen niet meer wáár precies…” Na nog twee uur is het meer dan bedtijd en
het blijft de hele nacht regenen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten