Vodka proeven na een maanwandeling

De campground van het Nationale Monument ‘Craters of the Moon’ blijkt gesloten: “Sorry, we hadden geld toegezegd gekregen om de campground te renoveren zodat er ook grote campers kunnen staan, maar dan moeten we voor september al het werk hebben gedaan anders vervalt de toezegging.” Dat is balen. “Yes, I know, bad timing. So sorry.”

Geen campground en ook geen toegang tot de lavatubes
omdat we eerder in grotten zijn geweest.
Gelukkig is daar 'Spur' een beeld van John Grade (2016)

Waar gaan we dan overnachten? Hier in de buurt is verder niks behalve een dure commerciële camping. We komen terecht bij ‘Grand Teton Distillery’ aan de Hwy 33 vlak voor Driggs, maar dat was wel weer drie uur rijden door de sikkelvormige ‘farming belt’ van Idaho. Driggs ligt aan het oostelijk uiteinde van die belt, zoals Lewiston het begin is van deze landbouw- én veeteelt gordel, die aan de fikse hoeveelheid kerken te zien, vast ook een biblebelt is. Officieel heet dit hele gebied ‘The Snake River Plain.’ Het is echt enorme groot met overwegend graan- en grasvelden. Je ziet ook overal van die fraaie graansilo’s in het licht heuvelachtige landschap. Sinds we woensdag uit Lewiston vertrokken hebben we twaalfhonderd kilometer gereden, en daarvoor, in Washington, reden we deels ook al door de graanschuur van de USA. Je zult maar in zo’n leegte geboren worden en opgroeien. Niet echt iets om jaloers op te zijn…

Honderden van deze silo's langs de weg

‘Grand Teton Distillery’ maakt vooral vodka. We sluiten halverwege aan bij een rondleiding, kijken onze ogen uit naar alle prachtige ketels en belanden daarna aan de bar. “Is die vodka echt van aardappelen?” “Ja, Idaho staat bekend om z’n uitstekende aardpappelen!” antwoordt Jeff, de gastheer vandaag. “Verwijst de kreet ‘Famous Potatoes’ op jullie kentekenplaten daar dan ook naar?” vraag ik hem terwijl hij een vijf cc proefglaasje vult. “Ja, dat klopt. Idaho-aardappelen zijn echt wereldberoemd. Ken je Pringle Chips?” “Jaha, die zijn heerlijk.” “Wel, die komen ook hier vandaan.” 

De basis van de vodka

De eerste vodka die we proeven is heel smaakvol en doet ons denken aan de betere jenevers die we vroeger dronken, zoals Ketel 1. Jeff loopt enthousiast het hele assortiment langs en vraagt of we nog iets willen proberen. “I’ll like the cherryvodka please.” Die blijkt ook heel erg lekker, je proeft de vodka inderdaad niet. Doet denken aan de betere bessenjenevers…

Door die lange rit en de proeverij zou je bijna vergeten dat de farming belt het enorme lavagebied omarmt, waar ook Craters of the Moon deel vanuit maakt en waar we deze dag zijn gestart.
Het Visitor Center vertoont een film van twee blanke mannen die dit gebied een eeuw geleden als eersten hebben verkend…en ontdekten dan Native Indians hier al eeuwen prima de weg weten, inclusief de waterbronnen die je onderweg nodig hebt. De mannen hadden Terry, hun hond meegenomen. Dat was niet slim, want het arme dier verbrandde z’n voetzolen natuurlijk, de lava haalt makkelijk een temperatuur van 65˚ C. Moesten ze speciale laarsjes voor hem maken van een leren jack. Ze hebben de barre tocht alle drie wél overleefd…

Pahoehoelava

'a' å lava

Verder weten we nu dat er twee soorten lava zijn. Je hebt pahoehoe lava die er uit ziet als hele dikke touwen, en ‘a’ã lava, de brokkelige variant. Tot onze verbazing zijn sommige stukken egaal zwart of met mosjes op de brokstukken of alleen kleine witte bloemetjes op het fijnkorrelige zand, terwijl andere delen begroeid zijn met struiken, bloemen en veel ‘timber pine’. 

Vierhonderdmeter omhoog door lavakorrels

...en dan staat er een boom!

Maar als je hier even ronddwaalt snap je dat dit landschap eind zestiger jaren ook is gebruikt om astronauten voor te bereiden op hun reis naar de maan. Toen was het vast nog veel kaler en waren de kraters zeker weten ook nog veel meer intact dan nu. Echt jammer dat we hier niet een nachtje kunnen genieten van het maanlandschap in maanlicht.