‘Strangers Expected’

Op weg naar Columbus (Indiana) komen door het dorp Bean Blossom. Bij de liefhebbers bekend vanwege het jaarlijkse ‘Bluegrass-festival’, in juni 1968 door Bill Monroe gestart en sinds zijn dood (1996) moeiteloos doorgezet. Blijkbaar is er gister ook een concert geweest? We rijden langs een terrein met hier en daar nog wat campers waar verder een eindeloze hoeveelheid golfkarren wordt ingeladen. Blijkbaar rij je daarmee naar het festivalterrein…

Een paar honderd meter verder staat Bean Blossom Mennonite Church. We wilden allebei nog wel eens een dienst meemaken in dit van kerken vergeven continent, en vallen voor het opschrift: ‘Strangers Expected’. Over tien minuten begint er een dienst, dus gauw even m’n singlet vervangen door een t-shirt en de teenslippers door m’n mooie rode lakschoenen…hoewel, kan dat hier? Stel dat het een Mennonietengemeenschap is zoals een kleine week geleden in Cantril? Met allemaal vrouwen (en mannen) in godsdienstige klederdracht? Maar naast de kerk staan niet alleen zwarte auto’s en we zien ook geen koetsjes met paarden…

De Mennonieten Kerk in Bean Blossom

Eenmaal binnen blijkt dat kleding er niet toe doet: we spotten welgeteld één echtpaar in traditionele kledij. Maar hij draagt wel prachtige gitzwarte cówboylaarzen onder z’n zwarte pak. Sommige andere gemeenteleden hebben zich wel gekleed: we zien zondagse jurken en colberts, maar de meesten lopen in spijkerbroeken en rokken, met alleen t-shirts. Zo ziet Jeff Miller, de pastor er ook uit: spijkerbroek, t-shirt en gympen.

Clemens wordt uitgebreid welkom geheten door Chris, ex-docent Social Studies in Columbus, en ik door Francine van de Women’s Bible Study. We nemen plaats op achterste rij…

De dienst begint met ‘Praise Music’. Voor in de kerk staan man en een vrouw. Zij zingt, hij speelt gitaar en boven hun hoofd hangt een scherm met de tekst. Het projectiescherm wordt bediend vanuit de klokkentoren. De hele gemeente zingt mee en het klinkt best goed. Refreinen zijn vaak meerstemmig: mannen en vrouwen pakken automatisch, zonder dirigent, ‘hun’ stem. Dan is er ruimte voor ’Announcements’. Twee jongens lopen naar voren, pakken een microfoon en lopen naar mensen die wat willen zeggen. “Ging dat bij jullie ook zo?” vraagt mijn lief. “Nee, we zongen wel veel, maar ‘Announcements’ stonden in de Kerkbode die op vrijdag bezorgd moest worden. Ik weet nog dat ik die ook bezorgde bij boerderijen in West-Hengelo richting Delden.”

We blijven tot het Avondmaal, de Communie in RK-termen. Daarvoor is er veel gebeden en hebben we geluisterd naar de uitleg van Johannes 6, vers 25 tot en met 58 (Nieuwe Testament). Dat is het verhaal over de wonderbaarlijke vermenigvuldiging, de vijf broden en de twee vissen waarmee Jezus vijfduizend mensen wist te voeden. Máár, beklemtoont Miller: het draait natuurlijk niet om fysieke voeding. Je gelooft in Jezus om het eeuwige leven te bereiken en alle zonden gewitwast te krijgen.

“Als het teveel wordt moet je het zeggen hoor!” fluistert mijn lief. Dat doen we pas als de dominee een echt halfje wit doormidden heeft gebroken en vier mannelijke vrijwilligers met dat brood rondgaan om er een stukje vanaf te breken. Niet dat me dat teveel is, het voelt allemaal zelfs heel prettig ‘familiair’, maar de start van dit ritueel is toch een mooi moment om te vertrekken. De ‘Visitor Card’ waarop we aan kunnen geven of we feedback willen geven op onze ervaring vandaag of willen weten hoe een relatie met Jesus te beginnen, laten we in het plastic bakje naast de liederenboeken zitten…

Must do: lunchen bij Gnaw Market...

Een dorp verder is er iets wat we volgens ons ‘1000-dingen-boek’ niet willen missen: lunchen in Gnow Bone met een originele Gnow Bone Tenderloin. Het blijkt een enorme, licht gefrituurde varkenshaas. Je eet in een garage onder neonlicht aan lange plastic plastic tafels. Ons gezelschap bestaat uit een zestal motorrijders. 

Tijdens het eten kijken we terug op de kerkdienst: “Weet je, als ik hier zou komen wonen, kan ik me best voorstellen dat je lid wordt van zo’n kerk als deze. Geert Mak schrijft dat ook ergens. Mensen doen heel veel samen en voor elkaar. Dat proef je. En, hoe dan ook, een mens wil toch graag ergens bij horen.” …….”Maar ja, dan moet ik wel nog een keer knokken voor (hoger) onderwijs voor meiden, leren genieten van zondige dingen als dansen, naar de film of een museum gaan, of een theater bezoeken, en iets verzinnen op de zieke redenering dat ‘a women is a worker, a child-bearer and  companion to her husband, family and neighbors…..too busy (!) to participate in a discussion about her own liberation or fulfillment (p. 54, 20 Most Asked Questions about Amish and Mennonites). Hallo!!? Dat klinkt allemaal ook akelig bekend. Hoe noemden wij dat bij de vakbondsvrouwen ook alweer? ‘Het enige recht van vrouwen is blijkbaar het aanrecht.’ Dacht het niet!