Gisteravond
hebben we voor het eerst sinds ons verblijf in de US buiten gegeten! Tussen de
geurende jeneverbessen, pijnbomen en andere evergreens. Ook de kleine paarse
lupines die in grote getale tussen de bomen staan doen mee aan de geurenmix.
Heerlijke entourage en weer een heerlijke maaltijd van mijn lief.
 |
Buiten eten, wat een genoegen |
“Zullen we
even stoppen bij het Rangerstation om naar de conditie van de Moki Dugway en de
dirty road door die vallei te vragen?” Voor mijn gemoedsrust houden we daar halt.
Dit is trouwens het eerste Rangerstation van Bureau Land Management (BLM) dat
we tegen komen. Ook dit is van het Monticellogebied, net als de Mule Canyon
waar we eergisteren waren. Wil ik toch nog eens meer info over BLM opduikelen…
Bij het
begin van de HWY 261 staan veel borden met waarschuwingen. Grote campers halen
dit niet en ook voor pick-up’s met caravans of fifthwheelers is de Moki Dugway ondoenlijk.
De twee dienstdoende rangers kijken naar onze camper (we staan voor de
deur geparkeerd), en zijn eensgezind: “No problem with your car. But the way
through the valley has a few dips. Be careful.”
 |
Verrassende ontmoeting op de Moki Dugway |
De Moki
Dugway is spannend! Over het hoogste punt van de Cedar Mesa ga je in een paar
scherpe bochten driehonderddertig meter naar beneden. De weg is niet supersmal,
maar ook niet breed.
We zien een enorme
camper de berg opkomen. Als die ons ziet stopt hij en rijdt achteruit in de
‘pull out’, een grote inham vlak voor de bocht. Clemens rijdt ook de ‘pull out’
in en stopt naast de tot camper omgebouwde MANvrachtwagen. We stappen uit en
babbelen uitgebreid met Karola en Hans, twee Duitsers uit München die al drie
jaar door de US en Canada trekken. Even later stopt er een rode jeep in de
ruime haarspeldbocht. Een Amerikaanse Duitser, uit Idoha. Hij is als werkloos
ingenieur mét vliegbrevet twintig jaar geleden naar de US vertrokken en maakt
nu al jaren dienst uit van een flying rescue
team. “We hebben drie helikopters en het is behoorlijk druk. Veel mensen die de
bergen ingaan, teveel drinken en dan in de problemen komen.” Al met al staan we
zomaar een dik half uur met z’n allen gezellig te kletsen over reizen en pas
achteraf bedenk ik wat ik die man uit Idoha ook had willen vragen: “Wat kost
het om door jullie gered te worden?” Dat intrigeert me, nog even afgezien van
de vraag of de risiconemers die kosten moeten vergoeden…
 |
In de diepte meandert de San Juan River |
 |
Uitzicht rechts van ons |
De Valley of
the Gods ligt niet ver van Monument Valley, bekend vanwege hét ‘Hollywood
decor’ van de South West. De Valley of the Gods is volgens veel mensen een
prima alternatief. Minstens zo mooi en gratis. Dat is interessant want de prijzen
voor Monument Valley schijnen inmiddels gestegen te zijn tot $ 240 voor toegang
+ campground + tour. En zonder tour kan het niet…
We hebben
geen zin om uit te zoeken of die verhalen kloppen, want we kennen Monument
Valley van lang geleden en rijden er bovendien morgen ook langs. Nee, dan
liever een speurtocht door de onbekende Valley of the Gods, en een prettig
plekkie om te overnachten natuurlijk.
 |
Goedemorgen! |
....om ’s ochtends vroeg wéér een Duits stel
te ontmoeten, Doro en Jupp. Spreken uitstekend Nederlands, want wonen bij Venlo over de grens. Zij hebben tweehonderd meter terug geslapen. Maar
hun Mercedes heeft een mooie schutskleur.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten