Dagje treinen

‘Dagje treinen’ wil zeggen dat we met de D&SNGR, de Durango & Silverton Narrow Gauge Railroad, een tocht van honderdveertig kilometer door de Colorado Rocky Mountains maken. Van Durango naar Silverton en na de lunch terug. De spoorlijn maakte lang geleden deel uit van het traject Denver – Rio Grande, en Durango is in 1879 ook gesticht door het bedrijf dat die spoorlijn exploiteerde: de Denver & Rio Grande Railway. De lijn was vooral bedoeld voor het transport van goud en zilver uit de San Juan Mountains rondom Silvertone, en personen natuurlijk; handelaren en toeristen.

De lijn Durango – Silverton, zeventig kilometer lang door de bergen, is in négen maanden aangelegd. Het verhaal wil dat de spoorwegarbeiders ’s nachts steeds naast hun werk bivakkeerden. Dat is vast zwaar geweest…

Precies om half zeven gaan er twee wekkers af. Twee voor de zekerheid want we gaan de trein van Durango naar Silverton natuurlijk niet missen en het is minimaal een half uur rijden naar het station.

Met een routinegebaar schuif ik de verduistering boven het bed open: “Neeee! IJsbloemen!!!”. Prachtig om te zien, maar ook een waarschuwing. Het zou namelijk mooi weer worden vandaag. Even de voorspellingen. “Veel lagen, wolletjes en de winterjassen.” Is Clemens’ conclusie. Oké. 
“Ik hoop niet dat het glad is op de weg…” “Zal wel meevallen.” “En het eerste wat ik ga doen is kijken of ik de plaatsen in het open rijtuig om kan wisselen voor plekken in een gesloten rijtuig, zodat we ook terug niet in de kou hoeven te zitten!” Dat moet écht lukken, want we zitten wel twee keer drieënhalf uur in de trein…

Graag ook een gesloten rijtuig op de retourrit

Het omzetten van zitplaatsen lukt. We kunnen gaan genieten: lekkerbekken bij de oude gele rijtuigen, stoomlocomotief, machinist, stoker en kolenwagen bewonderen, conducteurs begroeten, medepassagiers bekijken en wachten op de fluit voor het vertrek van de 481…

Bijna klaar voor vertrek

De eerste mijlen gaan nog door Durango en de vallei, met tal van gelijkvloerse spoorwegovergangen en bijgevolg veel gefluit. Het grappige is dat heel wat mensen langs de lijn enthousiast staan te zwaaien. Op een gegeven moment steken we de US 550 over en maakt de vallei urenlang plaats voor bossen, canyons, watervallen en meer mooie uitzichten. 

'Narrow Gauge...'

De locomotief werkt hard om met een snelheid van twintig kilometer per uur een hoogteverschil van bijna achthonderdvijftig te overbruggen. Als je op het platform tussen twee wagons staat hoor je háár In de bochten zwoegen. Ja, hier in de US zijn alle dingen ‘it’. In het Nederlands is trein mannelijk en locomotief vrouwelijk; net als in het Duits: die Lokomotive, der Zug. Daar denk je anders nooit aan, maar als je zo lekker geniet van het voorbijglijdende landschap….

Een van de vele...

In Silverton sneeuwt het. Heel licht, maar met de kou erbij reden genoeg om snel een leuke plek voor de lunch op te sporen. Dat wordt ‘Handlebars’, de nickname voor allerlei type krulsnorren. Het heet een ‘saloon’ en is een kruising tussen een bruine kroeg vol prullaria en een berghut met veel opgezette dieren aan de wand. Ralph, die ons een tafel wijst, is buitengewoon vriendelijk. “We hebben elke dag verse Franse uiensoep en die is heel lekker. Als je een sandwich bestelt krijg je er voor één dollar soep bij. Ik heb ook tomatensoepen of kippensoep…Wat willen jullie drinken?” Clemens verblijft langdurig in de restroom dus ik gok op twee Diet Coke’s en bestudeer de kaart.

“Franse uiensoep en dan een sandwich met rosbeef en zuurkool, soort pastrami lijkt het. Doen?” “Ja, lekker om met soep te beginnen…” 

Prima lunchplek in Silverton

Na de lekker lunch zoeken we nog een café waar ze echte espresso serveren. Dat lukt in het net gerestaureerde ‘Grand Imperial Victorian Hotel’ in 1882. Er zit al een jong Duits stel en we raken natuurlijk aan de klets. Als we samen teruglopen naar de trein blijken we helaas in verschillende rijtuigen te zitten…

Tijdens de terugrit zit ik aan de canyonkant. Clemens geeft toch de voorkeur aan het open rijtuig. Dat doen weer veel mannen, al dan niet met grote camera’s.

Koelwater tanken onderweg

We gaan bergafwaarts en de locomotief moet nu vooral remmen. Om die te koelen is water nodig. In de stoom die dat geeft ontstaat iedere keer een regenboog…Zelfs vanachter het oude rijtuigenglas is-ie mooi!

De dubbele komt er aan...

Iets over zes stopt ze op het station in Durango. Ik heb echt genóten van deze rit en vraag me lekker niet af wat m’n carbon footprint is na zeven uur in een ouderwetse stoomlocomotief…