Een trip door oude tijden met Steve en Marie

Steve, onze gastheer in Flagstaff, wil ons graag drie bijzondere National Monuments laten zien: Walnut Canyon, de Sunset Crater Vulcano en de restanten van de Wupatki nederzetting. Hij werkt zelf, een deel van het jaar, als ranger in Walnut Canyon.

Mijn Timemachine werkt echter niet meer en daarom gaan we eerste naar Best Buy, een zaak met een Appel-afdeling weet Steve. De supportafdeling constateert een versleten verbinding tussen harde schijf en usb-snoer. Overzetten van alle oude gegevens kan wel, maar dat duurt twee dagen. Dus ik koop alleen een nieuwe externe schijf en bewaar de oude tot we weer thuis zijn…

Steve legt uit...

De tweede stop is natuurlijk Walnut Canyon. Daar wacht ons helaas een kleine teleurstelling: zijn collega’s zijn nét vandaag begonnen aan noodzakelijk onderhoud van de interessante ‘Island Trail’ de canyon in. We doen het dus met een verre blik vanaf de ‘rim’, de rand van de canyon, zowel op de klifwoningen uit eind  12^de en begin 13^e eeuw, als op de vele walnootbomen die de vloer van de canyon vullen. Steve helpt ons met het spotten van interessante plekken langs de trail. Marie, onze gastvrouw, wijst op bijzondere planten en struiken naast het pad langs de Rim Trail. Er staan veel bankjes langs die trail en je zou hier nog zo een paar uur willen blijven om van het uitzicht te genieten en met z’n vieren wat te mijmeren over natuurbehoud en andere dingen die ons boeien.

Gedraaid gegroeid...lang geleden

Sunset Crater, de volgende stop, is het resultaat van vulkanische uitbarstingen waarvan de eerste begin 11^de eeuw heeft plaatsgevonden. We kunnen de vulkaan in principe beklimmen, maar Steve is daar geen voorstander van. “Er zijn zoveel kraters waar je naar toe kunt, en dit landschap is erg kwetsbaar, dus als ik soms hier werk, stimuleer ik mensen om vooral van het pad door de lavastroom te genieten en de San Francisco Mountains in het zuiden te bewonderen. Het grootste deel van de tijd is het pad naar de krater ook gewoon gesloten.” De toppen van deze bergen zijn nog bedekt met sneeuw. Mooi om te zien. 

Wandelen over zwarte aarde

De wandeling door het lavalandschap doet ons denken aan Nieuw Zeeland. We waren op een vulkanisch eiland…ben de naam even kwijt. De lava daar was wel heel kleurig omdat de vulkaan nog werkte . Hier loop je tussen de zwarte brokken en over zwart gruis, net als op Lanzarote.

We genieten ook van de Ponderosa Pines, de Pinion Pines en de jeneverbesstruiken. Ze zien er niet alleen prachtig uit, ze ruiken allemaal ook heel lekker! 

Ponderosa Pine omarmen 

Vlak nadat Steve een foto van ons heeft gemaakt met een stevige Ponderosa, stuiten we op een prachtige dode boom: “Look! Lijkt een sjamaan!”

De shamaan

Zesenvijftig kilometer verder rijden ligt Wupatki National Monument. De weg er naar toe geeft je steeds zicht op de ‘Painted Desert’. “De lucht is hier heel zuiver. Bij helder weer kun je honderdzestig mijl kijken.” “Zo’n eind?! Bijna tweehonderdzestig kilometer? Onvoorstelbaar! In Nederland mag je al blij zijn als je vanaf een hoog gebouw of zo dertig kilometer ver kunt kijken.”

We rijden eerst naar Wukoki, de ruïne van een hooggelegen gebouw. Het lijkt wel een kasteel en je hebt daar echt een prachtig uitzicht over de ‘Painted Desert.’ We kijken vol verwondering naar een ontzettend dikke man die zich door de kleine deuropeningen naar de binnenste kamers wringt en hebben de neiging om te wachten tot hij weer veilig buiten is…Doen we niet. 

Uitzicht vanaf Wukoki

We gaan terug naar de restanten van het handelscentrum met ronde ommuurde speelvelden, heel veel woningen én een ‘blowhole’. Uit een klein gat in de grond blaast lucht. Als het in de onderliggende grot koeler is dan buiten is de wind lekker fris en omgekeerd. Vandaag koelen Marie en ik onze warme handen. Gekke gewaarwording want het gebaar is identiek aan je handen warmen boven een kachel of een kampvuur.

Samen met Marie m'n handen koelen...

Al wandelend tussen de ruïnes praten we nog over land-artprojecten in de buurt en andere sites die we zeker niet mogen missen, maar onderwijl raken Clemens en ik ook behoorlijk vol van alle moois dat we vandaag mochten zien. Tijd om naar huis te gaan en wat mij betreft, eerst te kijken of ik weer toegang kan krijgen tot mijn digitale oude tijden.