“Rotsen hebben ook een levenscyclus.”

Arches National Park in Utah is heel beroemd. Clemens wil er graag weer naar toe. Ik ben tweeëntwintig jaar geleden niet met hem, en de andere vroege vogels, mee gegaan. We hadden met onze toenmalige reisgenoten tot diep in de nacht zitten kletsen en bijgevolg was 6.00 uur vertrekken voor mij geen optie, wat ik ook zou missen. Nu krijg ik een nieuwe kans. Voor wie nog nooit iets heeft gezien van de bijzondere  bogen is hier eerst een foto: de Turret Arch.

Turret Arch

Tien over tien zijn we bij de toegang naar Turret Arch en zien het bord ‘Guided Tour starts at 10.00 AM’. De groep van tien uur en de ranger staan een kleine honderd meter verder in het veld. Geen idee dat er hier ook Guided Tours zouden zijn, maar we sluiten ons graag aan. De ranger, Tessie, legt net uit hoe al die bogen in het park zijn ontstaan. “De bovenste lagen zijn van zandsteen. Dat kan heel veel water absorberen. Daaronder zit een modderlaag. Kijk maar, die is donkerder. Modder is al behoorlijk verzadigd met water. Als regen en sneeuw niet meer opgenomen worden door de modderlaag blijf het water ‘hangen’ in het zandsteen. Nat zandsteen is kwetsbaar en door weer en wind vallen er steeds stukken uit. Tegelijkertijd duwt de aarde deze rotsen van binnenuit omhoog, waardoor een soort koepels ontstaan.” Tessie illustreert haar verhaal door een spons met diepe verticale sneden erin langzaam te buigen. “Na honderd miljoen jaar erosie zie je wat je nu hier ziet. En hoe lang ze nog meegaan? Niemand weet het. Elders in het park zijn verschillende bogen in de afgelopen twintig jaar al ingestort. Ja, rotsen hebben ook een levenscyclus…”

North en South Window heten samen 'De Bril'

We lopen van ‘Turret Arch’ naar ‘North and South Windows’ (niet fotogeniek). Tessie vraagt daar vooral aandacht voor de kwalijke effecten van de klimaatverandering op dit prachtige landschap. Dat doet ze goed met ook een beroep op wat iedereen zelf kan doen om erger te voorkomen, zonder een moralistische toon aan te slaan. Met dank aan Tessie lopen we verder naar ‘Double Arch’. Die vind ik persoonlijk mooier dan de drie vorige…

Double Arch

Volgens Clemens moeten we daarna echt naar ‘Delicate Arch’. Die zou, in het zuidelijke deel van het park waar we vandaag rondrijden, het allermooist zijn. Clemens vroeg aan Tessa of de hike daar naar toe echt zo zwaar is als in de Arches folder staat aangegeven. Volgens haar viel het erg mee. Ik vroeg voor de zekerheid of je tijdens het traject op handen en voeten moet klimmen. “Nee hoor. Het is alleen hier en daar wat smal.” Ik stem toe.

Bij de start van de ’Delicate Arch Trail’ is al duidelijk hoe gewild deze hike is: na het filerijden is het ook bijna filelopen. Dat is natuurlijk geen enkel probleem: hijgen en moeite met stijgen werkt altijd verbindend. Ik haak wel af als we een flink stuk langs afgronden omhoog moeten schuiven om ‘Delicate Arch’ van dichtbij te bekijken en ik kan pas weer gewoon ademhalen als we het afgrondendeel van de trail achter ons hebben gelaten. 

Clemens onder de boog van Delicate Arch

Gelukkig trof Clemens een aardige man die van dichtbij een ‘Clemens onder Delicate Arch’- foto heeft genomen. En gelukkig voor mij zit er ook een hele klas middelbare scholieren in prachtige Arches-t-shirts op de top te gezellig babbelen: prettige afleiding tijdens een half uur pauze op een akelig hoge rots…

Gezellig gebabbel leidt wat af...

 Oké, zoals steeds overleef ik dit soort benauwende escapades als de ‘Delicate Arch Trail’. Tijdens de afdaling zie ik meer mensen die zich tegen de rotswand drukken. Dat geeft troost en de rest van de middag geniet ik nog van allerlei andere spectaculaire rotssculpturen.

We hadden, met het oog op de ‘strenious trail’ die Clemens morgen alleen gaat doen, graag een nachtje op Devils Garden Campground willen staan, maar die is vol. Dus we rijden weer twintig minuten naar het noorden op de US 191, om op dezelfde ‘wilde’ plek als afgelopen nacht de motor uit te zetten. Het is pas vier uur, maar het voelt door alle belevenissen al later. “Tijd voor een pilsje!” “Goed idee; neem ik een wit wijntje.” En terwijl ik dat inschenk denk ik weer aan het citaat van Henry David Thoreau dat Tessie vanochtend voorlas: “The finest workers in stone are not copper or steel tools, but the gentle touches of air en water working at their leisure with a liberal allowance of time.”

Mooi geformuleerd…

Broken Arch...
de levenscyclus bijna voorbij?

Ik vergat het Tessie te vragen, maar ik vermoed dat het een citaat is uit Thoreau’s ‘Walden’, het boek dat gaat over zijn experiment om te leven van wat de natuur heeft te bieden in de buurt van zijn woonplaats Concord, Massachusetts. Ook het boek dat ooit ‘onze’ Frederik van Eeden heeft geïnspireerd tot de Walden leef- en werkgemeenschap bij Bussum.  

Thoreau’s ‘Walden’ staat in de mobiele boekenkast om eindelijk eens te worden gelezen. Gelukkig heb ik nog even de tijd. We hebben nog vele staten te gaan voor we in M zijn…