De-Na-Zin: dwalen door een stenen wildernis

Met de beelden van Canyon de Chelly nog op het netvlies rijden we via Lukachukai en over de N13 naar de Buffalo Pass op bijna 2800 meter hoogte. De rode rotsen maken langzamerhand plaats voor dichte dennenbossen en bijna boven belanden we in een heuse sneeuwbui. Dat is spannend, maar helpt ook om weer open te staan voor nieuwe indrukken.

Voetstappen en rode heuvels inde verte als gids

Het einddoel vandaag is een vrije camperplek bij Bisti, een relatief onbekend natuurwonder ergens langs de SR 371 onder Farmington met de mooie naam De-Na-Zin. Na enig zoeken en een paar mijl dirty road lukt het om die plek te vinden. Clemens stapt gelijk op twee jonge meiden af. Zij laden net hun rugzakken in. “Wij hebben de afgelopen nacht midden in de canyon gekampeerd. Zo mooi!! Prachtig!” “En hoe kom je bij dat mooiste deel?” Ze wijzen over de kale vlakte achter het parkeerterrein: “Zie je die twee rode heuvels in de verte? Hou die in de gaten en volg daarna ook bedding van de stroom aan je linkerhand.” “Bedankt!”

Stenen paddestoelen

Er komen geen andere campers bij. Pas als het weer licht is horen we twee auto’s stoppen en niet lang daarna gaan wij ook op pad. Je moet eerst je naam en de tijd van vertrek in een register zetten voor je verder gaat. We schrijven 9.05 uur. Geen idee door wie en hoe vaak dit register wordt bekeken, maar het geeft toch een veilig gevoel. Er hangt ook een kaart, maar die is erg onduidelijk. Gelukkig staat er wel een windroos op, zodat we ons kompas kunnen gebruiken.

Ook hier versteende bomen

De aarde is droog en we lopen heel makkelijk in de voetsporen van talloze andere wandelaars. En we volgen de aanwijzingen van de meiden. De eerste verrassing ligt achter de twee rode heuvels: een eindeloos landschap vol grote stenen paddenstoelen. Even verder komen we weer stenen boomstammen tegen en daarna weer andere bijzondere rotsformaties. Het prettige van dit bijzondere landschap is ook de maat: je geniet ervan zonder je ook maar een moment  overdonderd te voelen. De rotsen zijn niet ‘ongenaakbaar’, eerder ‘aaibaar’. Misschien omdat ze uit klei en zandsteen bestaan?

De zon doet weer mee

Het waait hier wel behoorlijk en hoewel de zon inmiddels is doorgebroken, ben ik na een goed uur die keiharde wind behoorlijk zat. “Tijd om terug te gaan!” “Oké, maar volgens mij kunnen we daarginds de hoek om. Dan maken we een lus.” Met behulp van het kompas checken we twee uur daarna weer uit.

Uitgecheckt...

We hebben geen brood meer aan boord, dus “Tijd voor een Subwaysandwich?!” “Prima. Had ik ook bedacht!” Dat is nog even vijftig mijl rijden naar Farmington, maar dat halen we wel…