Naar Flagstaff

Even terug naar Cottenwood langs de US 89A. Daar is een RV-dumpstation naast een tankstation: zeldzaam goeie service. We proberen ook de bibliotheek in Cottenwood, maar de WiFi is daar dramatisch slecht. De bieb in Sedona is daarentegen top: razendsnel internet. Met een half uurtje kunnen we al en route richting Flagstaff. Weer buiten valt m’n oog op een schattig bronzen beeld. Er staat niet bij wie het heeft gemaakt, wel dat het is opgedragen aan een man die heel veel voor de bibliotheek heeft gedaan…

Beeld voor de bib in Sedona

Terug op de US 89A naar het noorden rijden we eerst achter een lange stoet roze jeeps. “Het is hier echt een New Age Lourdes, vind je niet?” Clemens schiet in de lach: “Wel een hele rijke variant!”…

Rijden achter roze jeeps...

Iets boven Sedona liggen de ‘Slide Rocks’, rotsen met sterk stromend water die een natuurlijke glijbaan vormen. Het park ligt aan de snelweg en als je een eind voorbij de ingang langs de weg parkeert kun je zonder $ 20 pp te betalen de afdaling naar het water maken. Ziet er gezellig uit beneden: mensen liggen op de rotsen te zonnen en kids vermaken zich in het snelstromende water. Klein probleem: afdalen naar beneden betekent op je kont van rotsblok naar rotsblok. Daar begin ik niet meer aan. Maar we zien onszelf daar beneden ook niet uren zonne- en pootjebaden, dus terugrijden naar de ingang en entree betalen? Nee, dat gaat ‘m niet worden…

Geen pad naar beneden te vinden...

Halverwege Flagstaff is er een ‘overlook’. Je staat op een plateau en kijkt terug naar het dal van Oak Creek Canyon. Het uitzicht is wel eentonig: eindeloze dennenbossen op de canyonwanden. De ‘overlook’ is een ook plek waar Native Indians hun waren te koop aan mogen bieden: een eindeloze rij kraampjes met identieke armbandjes, halskettingen, mandjes, kleedjes…Sorry, niks voor mij. Je merkt wel dat we steeds hoger komen. M’n oren zitten hartstikke dicht…

Flagstaff, ons einddoel vandaag, ligt op eenentwintighonderd meter en we zien zelfs al besneeuwde bergtoppen. Maar het echte winterse weer van de afgelopen acht dagen is gelukkig geweken. We zijn nog niet binnen bij onze vrienden Steve en Marie of we zitten al lekker in de tuin…

Besneeuwd toppen van de San Francisco Mountains

Steve en Marie kennen we van een grenscontrolepost in het zuiden van Texas. Ergens eind maart. Daar zei een douanier tegen mij toen ik de paspoorten uit de kluis had gehaald: “Hé, hier naast u staat ook een Nederlandse vrouw.” Verrassende kennismaking met iemand die al jaren in de USA woont en onlangs is gestopt met haar werk als relatietherapeut. Hij is altijd reisleider geweest en werkt nu parttime als ranger voor National Parks. ’s Avonds drinken we samen een wijntje op de campground van Seminole Historic State Park en een paar dagen later genieten we van Clemens Portugese vissoep in Big Bend. Het is niet alleen erg gezellig, het klikt ook tussen ons. Vandaar hun uitnodiging om zeker in Flagstaff langs te komen als we in Arizona zijn…

Marie heeft een heerlijke avocadodip gemaakt en Steve serveert er een Margarita bij. Maar het wordt toch al snel te fris buiten. De Mexicaanse maaltijdsoep van Steve en het ijstoetje van Marie genieten we binnen.
Hun huis heeft, behalve de tuin die aan een National Forest grenst nog een paar bijzonderheden. Je stapt door de voordeur zo de woonkamer met open keuken in. Er is geen hal of gang. Desgevraagd vertelt Steve dat alle huizen die hij kent net zo zijn gebouwd. Ook bijzonder is de hoogte binnen. Het huis heeft een schuin dak in de breedte en dat maakt de living heel ruim.

Natafelen doen we met een vrolijke gesprekken over de politieke situatie hier in de USA en bij ons, over de hick-ups van onze respectievelijke godsdienstige achtergronden (Marie is protestants opgevoed; Steve streng katholiek), en over mensen die goed zijn in het vertellen van verhalen. We noemen Alain de Botton als voorbeeld. Steve leest nu: ‘At The Existentialist Café. Freedom, Being and Apricot Cocktails’ van Sarah Bakewell. “Zij schrijft heel toegankelijk over de filosofie van Satre, De Beauvoir, Heidegger, Jaspers en al die andere existentialisten.” De titel heeft humor en is daarom spontaan genoteerd!