’t Is niet
alleen omdat ik veel wakker heb gelegen, het is ook een kwestie van voorkeur. Mijn
lief geniet van de rust die het verlaten landschap hier langs San Rafael Reef
uitstraalt; ik zie een maanlandschap met grassprieten en voel de verzengende
hitte al weer aankomen.
 |
Maanlandschap met grassprieten... |
Dus nee, dit is voor mij niet een plekkie om een dagje
te blijven, ondanks de rugdekking van de rode rotsen achter ons.
“Dan wil ik naar
Goblin Valley. Schijnt heel grappig te zijn.”
“Goed. Ben benieuwd.”
In Goblin
Valley, halverwege Green River en Hanksville een paar mijl vanaf SR 24 in Utah, wonen gnomen
tussen ‘gesmolten rotsformaties’ die je doen denken aan ‘een fantasie van
Salvador Dali’. Dat laatste zien we niet zo, maar de zalmroze vallei vol
grappige figuren is leuk om doorheen te wandelen. Voor kids is het helemaal een
paradijs, want er zijn geen paden uitgezet. Je mag overal opklimmen,
verstoppertje spelen achter de gnomen of op het hoofd van een gnoom gaan zitten
en lekker om je heen kijken. Ik voelde even aan zo’n zandstenen gnoom. Dan heb
je wel gelijk een hand vol zand. Zo los zit dat.
 |
Gnomen in Goblin Valley |
Ik vind de
gnomen erg lijken op de paddenstoelen in de Bisti Wildernis onder Farmington van
tien dagen geleden, maar omdat het park is gebruikt voor een scene in een film
met gnomen, spelen die natuurlijk de hoofdrol in de marketing van dit park. Logisch.
En leuk om hier even door heen te dwalen.
 |
Hoefeten deze koekjes ook al weer? Begint met Ma... |
De weg naar
National Bridges, waar we vlakbij weer wild gaan staan, is een eindeloze rit
over de SR 95 door maanlandschappen en afgewisseld met rode rotsen. Zeker tot
aan de brug over de Coloradoriver. Daarna wordt het groener met Junipers en
Pinyon Pines. We vinden een mooi plekkie tussen de bomen, zetten stoelen en
tafel neer en gaan op zoek naar Mule Canyon, en in het bijzonder naar ‘House on
fire’, de ruïne van een woning in een kleurrijke rots die bij laagstaande zon gaat
vlammen. Volgens het handige e-book van Marianne Edwards zie je het effect van
de zon op de rosten het beste ‘late afternoon’, maar ook weer niet te laat want
dan is de zon al achter de bergrug tegenover deze cliff dwelling verdwenen. De
wandeling over de groene canyonbodem is een waar genoegen en geeft voldoende
energie om, jawel, twee uur te wachten tot de zon de onderkant van de rots
boven de woning gaat uitlichten…
Op weg naar
deze rots ontmoeten we een stel dat net terugkomt van het ‘House on fire’. Hij
laat foto’s zien: schitterend! We zijn verbaasd want het is dan half vijf. De
zon staat nog veel te hoog toch? “Wat is de beste tijd volgens jullie?” “Noon.”
antwoordt de man. Hoe komt hij dan aan die mooie foto’s?! Het blijft een
raadsel.
 |
16.53 uur... |
Bij de rots zelf staat een metalen container met daarin een blocnote. Clemens
bladert wat: “Ook hier staat ‘Noon’ als de beste tijd.” Vreemd, maar
langzamerhand begint me wel iets te dagen. We kijken eindeloos naar het verschuivende
licht, en “Zou het kunnen dat de zonlicht om twaalf uur weerkaatst op het
gewelf?”
“Misschien
wel…” Hoe dan ook: om vijf voor zeven zakt de zon achter tegenoverliggende
canyonrand. Helaas zonder het vlammende plaatje te geven waar we op hebben
gewacht.
't Smeult wel een beetje...
 |
18.57 uur.... |
Op ons overnachtingsplek
is het inmiddels te fris om buiten te zitten, maar dat maakt me niet uit: de
groene omgeving is weldadig! Hier wil ik wel een nachtje extra blijven.
 |
Groene rust |
Dat
komt goed uit, want morgen ‘doen’ we alleen ‘National Bridges National
Monument’. En daar zal
de ranger mijn weerkaatsingshypothese bevestigen…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten