Monticello
is niet alleen het beroemde huis van Thomas Jefferson in Virginia waar we voor
het einde van deze reis zeker nog langs gaan. Het is ook een schattig dorp iets
boven Tallahassee in het noordwesten van Florida. Een stukje buiten het dorp
ligt Golden Acres Ranch, het landgoed van Bobbie en Fred. We kunnen daar
terecht als lid van Harvest Host.
We rijden de
zandweg naar hun huis op en zijn er gelijk van overtuigd dat dit een prima
verblijfplaats gaat worden: een prachtig houten huis tussen naaldbomen,
allerlei soorten kippen die enthousiast naar je toe komen rennen, aardige
honden (Great Pyrenees leren we later) die je belangstellend gadeslaan en in de
wei geiten met vele jonkies.
![]() |
Golden Acres Range: hier voel ik me gelijk thuis |
Eerst ontmoeten we Fred, oud-marineman. Hij is, sorry, een beetje moe, want hij
heeft net vier dagen achter elkaar op de weg gezeten: om de auto van zijn
dochter alvast van Californië deze kant op te brengen. Die dochter zal maandag
arriveren. Hij en z’n vrouw hebben deze grond gekocht toen ze met pensioen
gingen, in 2004. Onze gastvrouw Bobbie, loopt ons even later tegemoet met een
stok. Ze heeft net een nieuwe knie en veel pijn, dus ik hou me een beetje in
met m’n vragen over hun huis en hun bedrijf. Wat ik al gelijk vermoedde blijkt
te kloppen: zij heeft het huis zelf ontworpen met het idee dat één geheel met
de omgeving zou zijn. Dat is ook zo: de wanden zijn van cypressbomen die hier
op het land staan en waar je qua onderhoud geen omkijken naar hebt, het huis
heeft twee verdiepingen met veel ramen en het dak is donkergroen net als de kruinen
van de bomen. “I did a lot of interior design and I have been the supervisor.
You cann’t leave the place while they are working.” zegt ze gedecideerd. Ik
vraag naar de vijf korhoenderachtigen die steeds als een kluwen rondrennen en samen
voortdurend in de kale grond pikken. “Guineas. They’re African and they live on
insects.” En dat is natuurlijk weer prettig voor alle andere kippen. Of we wellicht
eieren nodig hebben? Altijd goed en met een doos van twaalf onder de arm zoeken
we een plekkie voor de nacht. We kiezen voor een plaats naast een eeuwenoude,
ogenschijnlijk dode boom..maar in het hart groeit weer een nieuwe…
Lekker plekkie... |
De gebouwen zijn aardig om te zien
maar hebben geen uitgesproken stijl.
![]() |
De school voor de drie kids |
Wat je niet kunt verzinnen is dat het
servies van de bewoners uit bijna drieduizend exemplaren bestond, waarbij voor
iedereen de tafel met borden etc. voorzien een eigen, handgeschilderde
afbeelding werd gedekt. Had je bijvoorbeeld een voorkeur voor vogels dan kreeg
je uiterlijk een keer per week hetzelfde bord onder je neus…
Wat vooral
indruk op ons maakt is het ketelhuis uit 1929: twee gigantische boilers zorgen
via een enorm ondergronds buizenstelsel voor de verwarming en de
warmwatervoorziening in de achttien gebouwen van dit complex.
![]() |
Twee giga boilers. Bijna stadsverwarming... |
Thomasville zelf lijkt een leuk stadje met een rijke historie. Helaas is alles op
zondag hermetisch gesloten.
Maandagochtend
vraagt Bobbie hoe het was op Pebble Hill. “Eerlijk gezegd viel het een beetje
tegen. Het is echt een plantage. Ik bedoel, je komt er niets te weten over de slavenarbeid
hier.” Ze knikt bevestigend. “Ik begrijp ook niet waarom alles tegenwoordig
‘plantage’ heet. Is waarschijnlijk politiek correct. Aan de andere kant: toen
ik op school zat leerden we dat slavernij normaal was. Dus wij zijn al een stuk
verder dan toen.” “Ja, dat geldt voor ons ook. We kregen te horen dat
Nederlanders al heel lang goed zijn in handel drijven, maar geen woord over de
slavenhandel.” “Maar in Louisiana ga je zeker nog échte plantages zien… Kan ik
verder nog iets voor jullie doen? Wil je misschien mayhawk proeven?” “Ja,
graag!” Want we vroegen ons al af wat dat was: mayhawk. We lazen het op haar
website.
![]() |
Mayhawks in midwinteroutfit |
'Hawk’ komt van hawthorn, meidoorn. De mayhawk is een unieke
boom, groeit alleen hier in Florida, staat met de wortels in het water en de
vruchten lijken op minuscule appeltjes. Daar maakt Bobbie twee soorten jelly
van, een mét en een zonder peper. Lekker! En reuze jammer dat we deze bijzondere mensen en hun fraaie plek gaan verlaten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten