Heel even roddelen en meer ...

Of nee, toch niet….Ik wilde eerst heel uitgebreid roddelen over de camperaar bij wie we van donderdag op vrijdag hebben gestaan en over de bewaakster van het RV-park waar we de nacht daarop terechtkwamen. In beide gevallen hadden we andere plekken op het oog, maar dat lukt niet altijd.

Zal me echter beperken tot de eerste kennismaking. Bij de gastheer-camperaar waren dat rode handgeschreven letters op witte borden naast het toegangshek: ‘Stay in your car!!!’ en ‘Watch the dogs!!!’ En toen de eigenaar tevoorschijn kwam had ik gelijk een alarmerende gevoel: ‘Kijk uit! Opdringerig type. Kent geen grenzen!’ Bleek de volgende ochtend inderdaad te kloppen.

En dan lopen we voor het vertrek ook nog eens hondenpoep naar binnen zonder dat onmiddellijk in de gaten te hebben. Sh…

Bedolven onder de dennennaalden...

De volgende overnachting op het RV-parkwas de eerste indruk gekoppeld aan het vastpakken van de hordeur: zo vies en kleverig, brrr. En ik weet nu ook hoe een plakkerig interieur er uit ziet. Kan het alleen niet beschrijven…

Tot zover de roddel. Ik noem natuurlijk geen namen.

Doodmoe van al het geblaf de hele nacht rijden we vrijdagochtend naar Chrystal River. Het idee is een fietstocht, maar op advies van de ranger gaan we naar een archeologische site. Daar vinden we terpen waar Indianen uit de verre omgeving, tot Ohio toe, van 1000 voor tot 1000 na Christus rituelen organiseerden voor hun gestorven familieleden om ze hier vervolgens te begraven. Ik ben onder de indruk van alle stenen gebruiksvoorwerpen die de doden meekregen: pijlen, drilboren, priemen, messen, beitels en zelfs pijpenkoppen. 

Christel River...uitkijkpost bij aanmeerplek

Als we het terrein hebben verkend, inclusief de plek waar de lijkstoeten aanmeerden, staan er bij de camper twee mensen die ons per sé willen spreken. Ze heten Fran en Theresa, hebben al wachtend ‘La Strada’ al gegoogled en moéten gewoon alles weten over deze slim vormgegeven compacte camper. “We’re sailors, so we know how to live with limited space. And now we’re retired, we want to see more of our country.” Natuurlijk willen ze ook binnen kijken. Dus ik geef ze allebei een wasknijper tegen de stank van de hondenpoep…maar helaas, die heb ik niet onder handbereik, dus het blijft bij typisch vrouwelijke uitgebreide verontschuldigingen…
Fran en Theresa komen uit Boston en we zijn van harte welkom als we daar in de buurt zijn. Mooi meegenomen, een adres in die stad bij twee gelijkgezinden!

Zaterdag staan we weer niet al te fris op: gewoon slecht geslapen. Dat is niet erg want we hebben geen bijzondere plannen, behalve een aantal kilometers maken richting de grens van Florida en Georgia voor een bezoek aan een bijzondere plantage de dag daarop. Rijdend over de US 19 komen we langs ‘Forest Capital Museum State Park.’  “Even stoppen. Oké?” “Prima.”

We eten onze boterhammetjes als twee kleuters gezeten op het hek en stappen dan het museum binnen. Daar worden we verwelkomd door een sprekende boom. Goed gedaan. 

Sprekende boom

In dit museum verder geen video’s, alleen heel veel informatiepanelen over bosbouw, over de bijna zestig verschillende houtsoorten van Florida, over alle beesten en beestjes die in en van de bossen leven en de kevers die het bomenleven verzieken. ‘Sex Life of the Pine Tree’ kopt het paneel over de vraag hoe naaldbomen zich voortplanten. Wanneer je dan leest hoe essentieel de dennenappels daarbij zijn, ga je die dingen echt nóóit meer verzamelen om een lekker vuurtje mee op te stoken.

Dé manier om je even heel klein te voelen...

Terwijl die gewetensvolle gedachte nog door ons hoofd dwaalt, lopen wij het buitenmuseum in. Daar vinden we weer een houten huis van de eerste generatie blanken die zich hier hebben gevestigd. Dit crackerhuis, compleet met waterput, voorraadschuren, een ruimte om hammen te roken en een kippenren dateert uit 1864. 

Slimme omheining...

De eindbestemming van zaterdag, een boerderij bij Monticello, blijkt ook een houten huis te zijn.

En héél erg mooi…