Slapen bij Seminole Hard Rock Casino…

Tegen half tien, als we de ranger van Long Pine Key gedag zwaaien, is het super zonnig en rijden we richting Miami. “Niet meer dan drie dingen?! Anders wordt het teveel.” Daar zijn we het snel over eens. Op de lijst belanden de vuurtoren op de uiterste zuidpunt van Biscayne, het ‘onderste’ eiland voor de kust van Miami, ‘Little Havana’, de Cubaanse wijk in Miami zelf, en de Art Deco gebouwen op Miami Beach.

De vuurtoren staat ver weg in het Bill Baggs Cape Florida State Park. “Acht dollar!” Als we hier nu een hele dag zouden zijn, oké. Alleen op en neer naar die beroemde vuurtoren…ook al ben ik gek op dit soort gebouwen, nee. “Draai maar om.”

Foto van een foto...Cape Florida

We rijden over de twee bruggen terug naar het vaste land. “Hé, een park langs het water! Stoppen voor de lunch?!” Doen! Geeft een verrassend uitzicht op de skyline van Miami. 

Miami skyline

En in de boom zit zowaar een grote leguaan!

Clemens spot een leguaan...

Met de beelden van Miami’s skyline op het netvlies proberen we tevergeefs Downtown Miami Beach in te komen, laten we de Cubaanse wijk zitten en rijden langzaam verder over A1A naar het noorden. Ik hoopte dat die kustweg ook écht zicht op zee zou bieden, maar, no way: kilometers hoteltorens en chique gated communities belemmeren het uitzicht. Pas veel verder naar het noorden zijn er een paar strandtoegangen voor de minder bedeelden. Oké, ik geef het toe, naïef om te denken dat het gewone volk hier ook ruim toegang zou hebben tot strandgenoegens…

Als troost voor al het gemiste moois delen we een giant cantucinni bij de Starbucks espresso’s…

“Waar gaan we overnachten?” Clemens heeft twee golfbanen ‘in mind’.  Op de eerste kunnen we niet terecht: “We have a wedding going on to night.” Jammer…

De contactpersoon van de tweede neemt niet op en als we daar aankomen zien we waarom: toegang afgesloten vanwege ‘roadwork’. We proberen nog een andere dan de officiële toegangsweg…zonder succes…Wat nu? Private campings zijn hier nauwelijks en zitten op zaterdagavond vast en zeker vol. Nog een alternatief?

Zo’n twaalf miles terug is er een casino. Daar ben je altijd welkom weten we uit verschillende bronnen. Het idee dat je weer naar het zuiden rijdt is raar, maar het blijkt een prima keus.
Het is een Hard Rock Casino, gerund door Seminole, een van de Indianenstammen in Florida. “Even binnen kijken?” “Ja, leuk!” De werkelijkheid doet niet onder voor wat we van film en tv kennen: lange rijen eenarmige bandieten met vrouwelijke klanten, en heel veel half ronde tafels waar overwegend mannen gokken. We kijken rond, nemen een drankje in het Hard Rock Café en vragen de portier formeel nog even toestemming om vannacht op de parkeerplaats te mogen staan.

“No problem. It’s safe!”

House of the rising sun in Hard Rock Casino

Als het donker is krijgen we nieuwe buren: een stel uit Quebec dat elk jaar in Florida overwintert.

Net als ruim twaalf miljoen andere mensen las ik pas… Hij komt oorspronkelijk uit Roemenië en wil graag even Duits spreken. Zij is geboren en getogen in Quebec en babbelt het liefst in het Frans. Ze reizen zelf in een kleine petrolblauwe Dodge, maar hij valt voor het ontwerp van onze camper.
“La Strada…Italienisch!” “Nein…German!” Dat is helemáál goed natuurlijk. Hij vindt het ook leuk om binnen te kijken en komt even later terug met een fles rode merlot van Oak Leaf als dank. “Saw the red wine in your kitchen. This one is good and half the price!” Van Walmart…Erg attent!