Wildlife III

Woensdag 13 januari  

Long Pine Key – Florida City – Royal Palm Visitor Center – Mahogany Hammock – Long Pine Key

Witte veren in de vitrine

Als ik wakker word moet ik gelijk denken aan het verhaal over de snowy egret dat ik gister in het Flamingo Center las. De snowy egret is een witte reiger die je hier nu weer veel ziet. Dat was in de laatste decennia van de 19e eeuw wel anders begrijp ik. Een echte lady droeg in die dagen een hoed met vogelveren en de witte van deze reigerachtige waren erg in. Het verhaal wil dat vijfentwintig gram veren in 1903 twee keer zoveel waard was als hetzelfde gewicht in goud. En ik moet ook weer denken aan een sieradententoonstelling, ‘The Beauty of the Beast’, in het Arnhemse Museum voor Moderne Kunst (nu Museum Arnhem geloof ik) die ik vorig jaar februari zag. http://www.museumarnhem.nl/NL/agenda/tentoonstellingen/beauty-of-the-beast. 

Gezien in een Arnhemse vitrine

Het heeft voor mij altijd iets ongemakkelijks als mensen hun hoofden, halzen of hun huizen tooien met -delen van- dode dieren. Maar tegelijkertijd heb ik wel een paar slangenleren schoenen en die behoren tot m’n favorieten. Dus dat ongemak is ook een beetje dubbel en het hoe je het ook went of keert: het halssieraad op deze foto is bijzonder mooi, toch?

Wat doen we vandaag? We rijden eerst naar een Publix-supermarkt in de bewoonde wereld voor brood, boter, water en wijn. Bij de broodafdeling valt mijn oog op de keukenspullenschappen. Iets trekt me daar naar toe en vandaag vind ik precies het plooivergiet dat ik al jaren wilde hebben! En ook nog in de kleuren van ons mobiele huis. Mooi: het eerste verjaarscadeau is binnen!

Op de terugweg naar de campground zien we zeker vijftg Indian-Americans of Mexicanen naast elkaar in een brede rij gebogen bezig met…ja, met wat? Clemens rijdt het zandpad op dat twee velden van elkaar scheidt. De lage plantjes rechts zitten vol haricot verts en die ritsen ze er razendsnel af. Op het linker veld is een tractor bezig gif te spuiten. De bestuurder is gestoken in een asbest-outfit. De mannen, vrouwen, jongens en meisjes die aan het oogsten zijn dragen geen handschoenen...ik moet denken aan de huidziekten die veel katoenplukkers vanwege alle pesticiden nog steeds oplopen. Maar je kunt deze mensen moeilijk lastig gaan vallen voor een interview over hun werk en hun werkomstandigheden…

Haricot verts plukkers

De middag is weer voor wildlife en speciaal voor eilanden in de Everglades met allerlei soorten palmen, andere bijzondere bomen en natuurlijk ook voor nieuwe interessante verhalen. Zo vertelt de ranger op de Anhinga Trail uitgebreid over alligators. We hoeven, zegt hij, de verhalen over hoe gevaarlijk ze zijn echt niet te geloven. Alligators liggen het liefst in de zon om warm te worden of in het water om af te koelen. Ze zijn hier omdat ze overal poelen graven waar tijdens het droge seizoen water in blijft staan. Da’s belangrijk voor vissen en vogels, en alles wat die weer dagelijks nodig hebben. Wat we wel moeten doen is afstand bewaren. Alligators willen niet graag gestoord worden. En wie nog niet is overtuigd raakt dat wel door het slot van zijn exposé: “Believe me, you’re not on their menu!”

Op de ‘Mahogany Hammock’, het mooiste subtropische eiland vandaag, horen we twee uilen, Búho’s, naar elkaar roepen. Een van de twee is ook een beetje te zien, maar zit met de rug naar ons toe. Clemens wacht en wacht, maar helaas. Geen mooie foto en-face. 

Wel gehoord, niet helemaal gezien

Ik kijk m’n ogen uit naar de beeldhouwwerken van in en door elkaar gedraaide boomwortels. Schitterend. En op weg naar de parkeerplaats neem ik zelf nog een foto van een uil: een foto van de foto op het informatiepaneel…

Ook weer veel ‘vultures’ vandaag, de rubbersnoepers onder de aasgieren. Bij een van de bezoekerscentra liggen stapels grote plastic doeken klaar om in elk geval je voorruit in te pakken. Goeie service en komisch gezicht natuurlijk al die blauwe fronten…

Veel vultures vandaag...

...én een nieuw vergiet!