Martin Luther King Day

In Wauchula, een dorp aan de US 17 ver weg van de grote steden als Tampa in het noordwesten, Orlando in het noordoosten en Fort Meyers in het zuiden, merk je er niks van: Martin Luther King Day houdt de mensen hier niet bezig. Banken en winkels zijn open, net als ‘Torrey Oaks, de golfbaan waar we spelen omdat we al weer twee dagen alleen maar op de weg hebben gezeten.

Waarom dan op zo’n belangrijke dag naar de voormalige hoofdstad van de komkommer en nu citruscity met rond de 5000 inwoners? Omdat we morgen nodig weer wassen moeten draaien en er in Wauchula een Escapee RV-resort is waar we dat kunnen doen (Escapee is de Amerikaanse Camperclub; zijn we lid van).

Torrey Oaks met veel Spaans mos

Een ijskoude wind verpest de laatste holes en terug op het RV-resort blijven we ook lekker binnen.

Ik zoek nieuws over de festiviteiten elders vandaag en raak geboeid door de politieke strijd rondom het vieren van deze dag. Die woedt al vanaf het moment dat King in 1968 werd vermoord en speelt zich af langs de bekende lijnen van Republikeinen plus werkgeversorganisaties en Democraten plus vakbonden. Wat ik niet meer wist is dat Stevie Wonder zijn ‘Happy Birthday’ in 1980 speciaal voor dit doel heeft geschreven en dat dit samen met petitie van zes miljoen handtekeningen flink heeft bijgedragen aan het feit dat er vijftien jaar na de moord een wet lag om de Martin Luther King Day mogelijk te maken. Het duurt daarna nog veertien jaar voor alle staten zover zijn. En nog steeds is het niet voor iedereen een doorbetaalde feestdag. Maar als ik het goed begrijp kun je nu wel overal een vrije dag nemen op de derde maandag van januari. Er zijn altijd veel lezingen en andere educatieve bijeenkomsten en ook veel demonstratieve marsen.

Op een van de nieuwssites lees ik: “In South Carolina, civil rights leaders planned a march to their state capitol as in past years when their rally highlighted calls to remove the Confederate flag from Statehouse grounds. The King Day at the Dome gathering began in 2000 with that call. Last July, organizers got their wish as South Carolina swiftly removed the flag which had flown at the capitol for more than 50 years after what police said was a racially motivated shooting that claimed nine lives at a church in Charleston.” Mooie overwinning, …maar hè?!! Pasgeleden negen mensen vermoord in Charleston? Wanneer dan en waarom wist ik dat niet toen we een paar weken geleden die stad bezochten? Sh..hier wreekt zich het reizen zonder regelmatig raadplegen van virale nieuwsbronnen. Toen die man met die speld van de confederale vlag op 17 juni vorig jaar in een Baptistenkerk negen mensen vermoorde, waren wij nog op weg naar NL na drie maanden Portugal en Spanje...  Hmmm, ik ga m’n vrolijke Charleston-associaties in de blog van 28 december 2015 natuurlijk niet veranderen, maar het voelt toch niet lekker...

Dat laatste geldt uiteraard voor álles wat met racisme heeft te maken. Deze zin bijvoorbeeld, van Ta-Nehisi Coates in ‘Tussen de Wereld en mij’, een lange brief aan zijn vijftienjarige zoon. ‘Maar ras is het kind van racisme, niet de vader.’ (p13) En hij laat zien ‘…dat racisme een puur lichamelijke ervaring is. Dat racisme hersenen loswrikt, luchtwegen blokkeert, spieren openrijt, organen uitrukt, botten breekt, tanden uitrukt…Vergeet nooit dat de sociologie, de geschiedenis, de economie, de kaarten, de grafieken, de regressies, dat die allemaal met veel geweld hun weerslag hebben op het lichaam.’ (p 15 – 16,  Amsterdam University Press, 2015). 

Hoe dat elk uur van de dag voelt lees ik sinds een week in ‘Een keukenmeidenroman’ van de blanke Kathryn Stockett  (Uitgave in Dwarsligger®, mei 2015). Als we ‘t daar over hebben zoekt Clemens een passage op uit ‘Reizen met Charlie’ van John Steinbeck (1962 /p 244, Atlas Contact, oktober 2013)). Die herinnert zich dat hij ooit in New York uit het raam keek en zag dat de zwarte man die toen voor hem werkte om een dronken blanke vrouw heen liep die door het ijs op straat niet meer overeind kon komen. “Ik zag dat je je uit de voeten maakte. Waarom hielp je die vrouw niet even?” “Nou meneer, zij is dronken en ik ben een neger. Als ik haar had aangeraakt, had ze wel eens kunnen gaan schreeuwen dat ik haar probeerde te verkrachten, en dan komt er een opstootje en wie gelooft mij?” “Slim om er meteen vandoor te gaan.” “O nee, meneer!, zei hij. “Ik oefen er al heel lang op om een neger te zijn.” En dat in combinatie met de puur lichamelijke ervaring waar Coates aandacht voor vraagt. Akelig actueel.

Ta-Nehisi Coates gelooft niet dat de situatie van zwarte mensen ooit zal veranderen. Een bekende uitspraak van Martin Luther King geeft meer ruimte voor de hoop dat dat ooit wel kan: “Faith is taking the first step even when you don't see the whole staircase."