Bezoek aan de Fruitland Parkgarage, een onbekend slagveld en een bekende golfbaan

De kennismaking op maandagochtend met monteur Kid, de favoriete monteur van buurvrouw Sue, bij de Fruitland Park-garage, verloopt heel voorspoedig. Hij luistert aandachtig naar onze ‘dangerous-noise-story’, buigt zich over de motor, haalt er nog een collega bij, Chris, en de conclusie luidt: de riem lubbert! We zien wat hij bedoelt. Maar, helaas is dit type niet op voorraad.

Terwijl Clemens met Kid een nieuwe afspraak voor dinsdagochtend regelt, steekt Chris een sigaretje op en vertelt trots hoe ontzettend weinig Amerikaanse monteurs het leuk vinden om alles te weten van deze Sprintermotoren. Ik snap dat hij trots is, maar ik schrik wel van zijn verhaal. Hopelijk ziet hij dat niet…

 

Uurtje later schrik ik wéér: word ik op de parkeerplaats van een supermarkt in The Villages bijna omver gereden door een golfkar. De bestuurder heeft het niet eens door en parkeert z’n kar tussen vele andere. Clemens schiet een voorbijganger aan voor het verhaal dat hier bij hoort. “We hebben dertig vierkante mijl golfbanen in de omgeving. And w’re permitted to drive de carts in town.” Oké, dank voor de info, maar het blijft wel een absurd gezicht. We doen boodschappen en rijden terug naar Bushnell.

Voor de supermarkt...

“Zullen we nog even bij Dade’s Battlefield langs gaan?” “Ja, goed. Kan nog net voor vijf uur.”
We hebben de borden naar deze historische plek al heel vaak gezien als we In Bushnell zelf boodschappen doen, en steeds gedacht dat het vooral om militair eerbetoon ging. Maar dit weekend las ik dat dit de plek is waar Seminole in december 1835 Majoor Dade en zijn ruim honderd manschappen hebben verslagen. Toch even stoppen dus.

In het bezoekerscentrum kijken we, op advies van de vrijwilligster, eerst naar een film waarin de bewuste strijd is gereconstrueerd. Dat de Seminole deze slag hebben gewonnen is niet vreemd. De bossen en de swamps zijn hun thuis. Ze hebben de troepen van Dade vijf dagen lang gevolgd zonder zelf zichtbaar te zijn, en slaan dan succesvol toe. Knap!

Het begin van de verdedigingsschans ligt er nog steeds...

Buiten, op het slagveld zelf, staan alleen herkennings- en herdenkingstekens van en voor de militairen die hier het leven hebben gelaten. Binnen is een interessante tentoonstelling over wat later het begin is geworden van de Second Seminole War. Ik ben verrast door de toon op een van de tekstplateaus. Na een licht wollig overzicht van waar het in feite om ging: de deporatie van zo veel mogelijk Seminole naar Oklahoma en andere onherbergzame gebieden lees ik: “We cannot undo the past, but we can study it, learn from it, and in so doing, honor the sacrificies of all races.”

Dinsdag de 26^ste brengen we een tweede bezoek aan de garage in Fruitland Park. Kip zet de nieuwe riem er razendsnel in. Met twintig minuten rijden we weer weg. “Als je zin hebt, het blijft zonnig vandaag, kunnen we nog naar Whispering Oaks rijden. Kijken of we kunnen spelen.” Ik wil liever lezen, maar morgen gaat het weer regenen, dus Clemens heeft gewoon gelijk.

We kunnen nét voor een grote groep starten en voor ons speelt een traag driemanschap…lekker rustig. Op een gegeven moment rij ik Clemens naar zijn bal. Hij stapt uit, concentreert zich en lijnt op… In mijn linker ooghoek zie ik iets bewegen. Ik schrik en ik geef een gil: “Moet je kijken!!!”
De ‘bruine steen’ waar ik net rakelings langs reed beweegt: ik zie een koppie wiebelen…het is een kleine schildpad!

Wat een moed, een golfbaan oversteken!

Terug op de campground staan er drie korte houten paaltjes met van dat gele ‘Blijf-Hier-Weg-tape’ op ‘ons’ grasveld. Ziet er alarmerend uit, maar het tegendeel blijkt waar : “It’s a nest. Turtle-eggs. Takes two full moons.” vertelt een vrijwilligster die toevallig langsloopt. 

Ingegraven schildpadeieren

Dan kijk je toch weer heel anders naar die ‘gevaarlijke’ plek 

naast je camperdeur.