“So….you’re
from Holland…But you don’t look Dutch!” Een breekbare man met een afvalzakje in
z’n linkerhand wijst naar de NL-sticker op de achterbumper van onze camper als
hij voorzichtig richting het dumping station loopt. Wij zitten onder een grote
boom te lezen tot het tijd is voor de Nieuwjaarslunch. “My name is Holland. And
I don’t look Dutch. Ha,ha.” Voor de eerste keer raken we niet uitgebreid in
gesprek. Hij heeft blijkbaar z’n punt gemaakt en vervolgt zijn weg? “Type
verward.” zegt Clemens met een kennersknipoog tegen me…
Een klein
uurtje later is het tijd om naar het activiteitencentrum te wandelen. We hebben
ons, uit pure nieuwsgierigheid, opgegeven voor een speciale Nieuwjaarslunch.
We
kunnen kiezen voor een nieuwe tafel of twee vrije plaatsen tussen twee stellen
in. “Do you mind..?” Tuurlijk, we zijn welkom naast Corinne en Garrell ONeal.
Hij heeft zes jaar voor de US Army in Duitsland gelegen en vindt Berlijn een
prachtige stad. “But I never visited The Netherlands. Only Italy, France en
Spain.” Logisch als je van warmte houdt. Corinne legt ons uit wat we eten: “It’s
about lucky money for this year. Collard Greens are a symbol for folding money
and the black-eyed peas are coins.”
Grappig. In
NL kennen we geen speciale Nieuwjaarslunch, toch?
Ik herinner me alleen de met slagroom
gevulde wafels die mijn Oma Hengelo op 1 januari bakte voor haar tien kinderen
plus aanhang met gemiddeld vier kleinkinderen in haar keuken van drie bij twee,
en die we dan buiten opaten want de woonkamer was net groot genoeg voor alle
volwassenen. Als de jongsten bleven staan tenminste…
De Collard
Greens zijn olijfbladeren klaargemaakt in olijfolie. Ze lijken, gekookt, op
de wijnbladeren gevuld met rijst die we kennen uit de Griekse keuken. Maar ze
smaken veel en veel lekkerder. De smaak van de bonen is verder precies wat je verwacht:
witte bonen uit blik. De zwarte oogjes voegen daar niets aan toe. Het
rijstbrood dat in het derde hokje van het plastic bordje (!) ligt heb ik niet
geproefd. Te vroeg om zoveel te eten…
Onze
tafelgenoten geven ons nog heel veel praktische tips over waar je op welke
manier kortingskaarten kunt krijgen. Bijvoorbeeld: de Golden Age-pas waarmee
je flinke korting krijgt op de overnachtingstarieven in de staatsparken. Mooi,
over veertien dagen bereik ik, net als Clemens onlangs, ook die gouden leeftijd!
Na de lunch wandelen
we via een ander laantje terug naar onze camper. Staat er onderweg opeens een
fonkelnieuwe zwarte Mercedes. Geen La Strada en dus niet zo slim ingebouwd J, maar van buiten een juweeltje. En mooie
kleur ook, zwart. Bijna alle campers zijn witter dan wit, met varianten daarop
natuurlijk. Ik heb dat dominante wit nooit heb begrepen. Want wit is juist een
bescheiden kleur in de natuur. Ja, de sneeuwklokjes in de winter en de
lelietjes van dalen, en de wilde seringen natuurlijk, maar ’t blijft klein tussen de groene bomen en de donkere aarde...
De eigenaren
van de zwarte bus, David en Francine, hebben onze RV ook al gespot en gaan mee
om ‘m van binnen te bekijken. Francine is veertien dagen geleden gevallen en
heeft haar bovenarm gebroken. Zij loopt voor de zekerheid aan zijn arm.
Da’s
een en al herkenning natuurlijk, want het is niet leuk als je man je
voortdurend moet helpen met aan-, uitkleden, haren wassen enzo. En dat duurt best
lang, die afhankelijkheid. Ook al vond ik het op onze lange wandelingen door
Baltimore best gezellig om arm in arm over straat te gaan….
 |
Tja... |
Als David en
Francine zijn vertrokken, doe ik eindelijk waar we een camping voor
opzoeken: wasjes draaien en drogen, en ondertussen een boekie lezen.
 |
Prachtig plekkie |
Eind van
de middag zie ik een bankje aan de rand van de enorme vijver op dit RV-terrein. Dáár
had ik natuurlijk veel liever flink wat bladzijden willen verorberen…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten