De laatste
dag van ons verblijf hier in de Everglades is voor een rit naar de
Keys, de eilandenrij onder het vasteland met als laatste Key West. Beetje zoals
de Waddeneilanden boven NL, met de Duitse eilanden erbij en dan precies omgekeerd.
Ze zijn met elkaar verbonden door het laatste deel van de US 1, zo’n tweehonderdtwintig
km vanaf Miami dacht ik.
De kans dat je op Key West kunt overnachten is bijzonder gering tot nihil. Dus
het moet wel heel erg interessant zijn om zoveel km heen en terug te maken. Eerlijk
gezegd hebben we daar al heel lang onze twijfels over. Mensen die er meer dan
tien jaar geleden zijn geweest vertellen hippie-achtige verhalen: zó’n
gemoedelijke sfeer en je kunt er ‘zó lekker jezelf zijn’! Plus Hemingway heeft
er gewerkt en gewoond. Wel doen? Niet doen? Wat is wijsheid?
 |
Op weg naar de Keys... |
Clemens was
ooit hippie en ik een flower-power-girl…
Van Hemmingway is mij vooral
bijgebleven dat m’n fantastische lerares Engels, Mrs. Heartly, very British indeed,
en echtgenote van een zeekapitein, heel enthousiast over deze schrijver was… Van
‘niet-jezelf-kunnen-zijn’ hebben wij zelden last. Plus, de commercie heeft ook
op de Keys vast en zeker toegeslagen? We zien ook nog het eindpunt van de Via
Algarviana in Portugal voor ons, op Cabo Vincente, het uiterste zuidwestelijke puntje Europa.
Zijn we nog naar toegereden nadat we, door mijn valpartij in de bergen, met
wandelen waren gestopt. ‘t Was er adembenemend toeristisch, ook door kraampjes
als ‘Letzte Bratwurst before the USA.’
We besluiten
naar Key Largo rijden, het eerste eiland vanaf het vasteland. En dan maar een
beetje op het gevoel af te gaan. Hmmm, alle zijwegen richting Atlantisch Oceaan
lopen dood op particulier terrein. Tot op de laatste millimeter is de kust
bebouwd. De ‘Wadden’ tussen eilanden en de kust van de Everglades hebben we al
uitgebreid gezien de afgelopen dagen….Er zouden ook allerlei leuke tentjes aan
het water zijn waar je oesters en krab kunt eten…Helaas niet te vinden…
 |
| Blanke velden onderweg... |
Ondertussen
giet het afwisselend hard en heel hard. We rijden terug. Met in ons achterhoofd
de vrolijke reactie van de dienstdoende dame bij het loket van de tolbrug op
Clemens’ vraag naar het weer voor de rest van de dag...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten