Hoeveel
invloed kunnen omstandigheden hebben op je lol in het reizen? Best veel, als ik
op m’n ervaring van dit moment afga. Het is zaterdagavond en we staan aan de
Lower Atchafalaya River, in Morgan City ergens ten westen van New Orleans, op
een grasveldje bij wat grijze loodsen. ‘Aan de oever van de rivier’ en ‘museum’
in de tekst op de site van Harvest Hosts (de club van de wijngaarden, boerderijen
en andere gastvrije plekken) schept verwachtingen van rust en vredige
uitzichten. In werkelijkheid staan we op een industrieterrein met rechts dus
die grote grijze loodsen en aan de voor- en de linkerzijkant betonnen muren. Een
schare hijskranen met een achtergrond van ingewikkelde buizenstelsels, zullen
wel petrochemische installaties zijn, maakt het uitzicht rond.
Tel daarbij
dat de versnellingsbak op het laatst in z’n drie bleef hangen en we met
maximaal vijftig kilometer een flink stuk snelweg hebben gereden, nee, dat zijn
dingen die aantikken…
Als ik er zo
verder over nadenk is dit eigenlijk een herhaling van de ‘Scenic Route’ langs
de oever van de Mississippi tussen Baton Rouge en New Orleans afgelopen
maandag. Waar de tekstschrijver van het AAA-Tourbook het woord ‘scenic’ vandaan
haalde is ons een raadsel: je rijdt dik honderd kilometer over een slingerweg
aan de voet van de dijk, langs de ene na de andere chemische ‘plant’ waarbij
dikke buizen hoog boven de straat naar onzichtbare schepen leiden en lange
goederentreinen landinwaarts over kilometers rails in de verte verdwijnen. Pas
later horen we dat de linker- én de rechter-Mississippioever van New Orleans
tot Baton Rouge in feite één groot industrieterrein vormen.
Vandaag
kruisten we een paar keer de enorme brede Mississippi en dan zie je ‘het
Pernis’ van Louisiana pas goed: zover je oog reikt alleen maar rokende pijpen, lage
en hoge ronde opslagtanks en veel, heel veel schepen en goederenwagons. As dat
jaar in jaar uit je dagelijkse uitzicht is, wat doet dat dan me je….?
Clemens
heeft na aankomst op onze overnachtingsplek hier in Morgan City kennis gemaakt
met een man in een hoge uitkijkpost naast het grasveldje waar we staan. We
worden vannacht in elk geval zorgvuldig bewaakt.
 |
Uitzicht bij aankomst op Bayou Barriere |
Om terug te
komen op de invloed van omstandigheden: we hebben gisteravond heerlijk en
gezellig crawfish, rivierkreeftjes, gegeten samen met andere golfers en hun
gezinnen op de baan van Bayou Barriere schuin onder New Orleans, zijn vandaag de
Mississippi overgestoken voor een bezoek aan Laura Plantation.
 |
Laura Plantation: de enige Creoolse plantage in de regio |
De rondleiding
over deze Creoolse Plantage is echt de beste die we tot nu toe hebben
meegemaakt, vooral omdat de gids, Alex, veel vertelde over het leven en werken van
de slaven hier.
 |
Bij de bouw van Laura Plantation is geen enkele spijker gebruikt. Alle pen/gat-verbindingen in dit Cypresshout zijn van de voren gemaakt. Het hout moet een jaar drogen, dan volgt drie maanden zagen en schuren. Alles in elkaar zetten is in zes weken gebeurd. |
En toch, op een of andere manier lukt het niet om van onze
nieuwste belevenissen een leuk, informatief bericht te brouwen…
De volgende dag
Slecht
geslapen natuurlijk op de sombere plek in Morgan City. Gelukkig werkt de
versnellingsbak weer mee en is de volgende bestemming maar vijftig miles
verder, zij het dat Xander van de navigatie kiest voor een achttien miles lange
grindweg met alleen maar af en toe bijenboxen in de berm plus een enkele
tegenligger. Ook niet om echt vrolijk van te worden, maar Lake Fausse Point is
een staatspark met wasmachines en drogers. En dat is alles wat ik nu, op deze
zondagmiddag, gewoon echt nodig heb...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten