Samen naar Spring House in Tallahassee en daarna lekker apart genieten

Als we richting Tallahassee (FL) rijden om te kijken of we Spring House van Frank Lloyd Wright kunnen vinden vragen we ons af wat er te merken valt van de voorverkiezingen vandaag in Iowa. Tot nu toe was dat niet het geval, hoewel Florida best een succesvolle Republikeinse kandidaat heeft in de persoon van Marco Rubio. Hij profileert zich op het verbinden van de verschillende Republikeinse stromingen. Dat siert hem vind ik. Maar ondertussen is hij voor wapenbezit, voor de doodstraf en tegen abortus, en daarmee helaas even ongewenst als alle andere R-kandidaten.
Onderweg zien we één pick-up met de tekst: ‘I vote for Mike…’. 

 De achternaam blijft niet hangen en dat is het dan.

Spring House Boskant

Spring House is een bouwval, maar ‘under construction’.  Een team vrijwilligers spendeert al hun vrije tijd aan de langzame restauratie van dit huis uit 1954. Je kunt ze elke tweede zondag van de maand spreken tijdens een rondleiding, maar daar wachten we niet op. We stappen brutaal over de ketting bij de toegang tot het perceel en drukken onze neuzen tegen de hoge ramen aan de boszijde van het enigszins scheepsvormige gebouw. 

Spring House Straatkant

Binnen lijkt het één grote open ruimte, terwijl je vanaf de straatkant bovenin toch twee slaapkamers meende te zien. Dat geeft het huis vanaf die kant, naast de kleine halfronde patrijspoorten nog méér privacy. Hoe het écht zit zullen we wellicht nooit weten, maar het voelt goed dat we hier even de sfeer hebben geproefd van wat officieel een ‘hemicycle design’ heet. Het schijnt dat Frank Lloyd Wright die ovale vorm met scherpe uiteinden in zijn laatste jaren vaker heeft gebruikt. Gaan we zien…

Verder hebben we vandaag geen speciale dingen te doen, behalve boodschappen en een lange stop bij Starbucks voor allerlei administratieve mail. Zo zijn we lekker vroeg bij Wildwood Golf Resort, waar we aan de rand van de driving range mogen staan.

Clemens gaat even een negen doen

“Ga je nog even mee voor een negen?” “Nee lief, ik wil vandaag John Steinbeck uitlezen.” Dat moet echt, want hoe ik ook geniet van passages over gesprekken met mensen die hij bij voorkeur op afgelegen plekken of in uitgestorven dorpen ontmoet, of over mensen die kiezen voor een leven in stacaravans, en ook van de verhalen over zijn vierpotige metgezel Charley, de ondertitel ‘Een zoektocht naar Amerika’ komt wat mij betreft niet echt uit de voeten. 

Uitzicht onder het lezen....

Maar, er zitten wel een paar hele wijze lessen in ‘Reizen met Charley’. Bijvoorbeeld dat je echt regelmatig rust moet nemen want ‘nadenken over wat ik had gezien en proberen een denkpatroon te vormen om de krioelende menigten die ik gezien en gehoord had een plaats te geven’ (p104, achtste druk oktober 2013, Atlas Contact) is een must om daarna weer verder te kunnen reizen. Honderd pagina’s verder lees ik weer over zo’n dramatisch deel van de reis: ‘De laatste honderden kilometers had ik mensen vermeden. Zelfs bij de noodzakelijke stops voor benzine had ik geantwoord met eenlettergrepige woorden, en ik had er geen beeld van overgehouden.’ Dan blijft ook het bed onopgemaakt om samen met gebruikte borden in de gootsteen ‘grijze treurigheid’ uit te stralen. We zijn gewaarschuwd!

Clemens beleeft al een paar dagen veel plezier aan Geert Mak’s ‘Reizen zonder Charlie’. Daarvan hebben we een hard copy- en een e-versie aan boord. Voor mijn lief maakt het niet uit, ik mag nu het échte boek openslaan. Doet me denken aan het schitterende verhaal van Ben van Melick op 23 september 2015 bij de opening van een tentoonstelling over Uitgeverij Huis Clos in het Amsterdamse Allard Pierson. Huis Clos is een uitgeverij die práchtig vormgegeven boeken maakt. De woorden van Van Melick zijn mij uit het hart gegrepen: “Een zogenaamd digitaal boek is geen boek. Het is een tekst op een scherm. Een boek, dat is, sedert eeuwen, een papieren, doorbladerbaar object, in een oplage geproduceerd, dat je weg kunt zetten op planken en dat zo een zichtbare en betekenisvolle connectie aangaat met andere exemplaren van de soort. Het is eindproduct van een complex proces.” Die ‘betekenisvolle connectie…met andere exemplaren van de soort’ is voor mij wezenlijk. Dat is de essentie van m’n eigen bibliotheek, ook al heten huizen met bibliotheken tegenwoordig onverkoopbaar. Kan nu even de grappige prenten van Stefan Verwey over dit onderwerp niet terugvinden, maar àls ik iets ga missen op deze lange reis door de States zijn het zeker óók m’n boekenkasten. Wellicht hoog tijd om hier weer eens een fraaie bibliotheek op te zoeken. Baltimore voelt alweer lang geleden…