Sunshine State en een semi-zoetige wijn

De teksten op de kentekenplaten in Florida kennen twee varianten: ‘Sunshine State’ en ‘In God We Trust’. Ik mag ze natuurlijk niet bij elkaar optellen, maar langzamerhand zijn we het vertrouwen verloren dat we nog hier echte warme zonnige dagen mee mogen maken. Gister, op Wildwood Golf Resort, kwam de zon wel door, maar bleef het toch fleece-weer. Vandaag, woensdag, steeg de temperatuur tot ruim boven de 22˚ C onder méér dan sombere luchten, om eind van de middag na een super zware onweersbui razendsnel tien graden te zakken: geen zon gezien onderweg…

De US 98 langs de zuidkust naar het westen voert langs prachtige alleenstaande panden op hoge palen. Ze staan direct aan zee (jaloers!!!) en zien er bijna allemaal nieuw uit, een enkele stevige cypresshouten variant daargelaten. Heeft die nieuwbouw iets te maken met orkaan Katrina die hier in augustus 2005 vlakbij aan land is gegaan? Zou zo maar kunnen…

Achteroverleunen om niet te vallen

Ik wil ontzettend graag aan zee lunchen, maar we moeten eerst nog ergens brood versieren. Dat lukt in Port Saint Joe ben als daarna we de weg naar de haven inrijden belanden we op een schitterende plek aan de Gulf Coast. Was het warm én zonnig geweest, hadden we ons boterhammetje aan die mooie overdekte picknicktafel kunnen verorberen. Nu maak ik alleen een foto van dit grijze plekje in de keiharde wind.

Leuke lunchplek...

 Vlak na de lunch passeren we de grens tussen de Eastern en de Central Tijdzone: bij Mexico Beach, US 98, springt alles een uur achteruit. ‘Alles’ dat is de verzameling digitaal aan boord. “Ze houden ons wel heel goed in de gaten!!” verzuchten we in koor. We hoeven alleen de tienjarige Leica van nog maar een handje te helpen…

Langs de US 98

In Callaway verlaten we de US 98, overleven een tropische plensbui en gaan in de stromende regen naar Three Oaks Winery (Vernon), de winery waar we vanavond welkom zijn. 

Three Oaks heeft iets van een kerststal, maar wél een kerststal met klasse. Op de veranda ontwaar ik een paar gietijzeren krulstoeltjes en naast de deur hangt een houten bord met ‘Peace to all who enter here.’ Binnen ruikt het lekker naar geurkaarsen. Er staan twee kunstkerstbomen en lichtslingers verbinden de vele vitrines. In de meeste staan porseleinen borden en schalen met glazen, heel veel glazen, in andere alleen prullaria van porselein in gezelschap van karaffen en zilveren kaarsenstandaards. Op de toonbank zien we vier soorten zoete en semi-zoete wijn…

Three Oaks Winery in de zon...

Byron Biddle reageert op het belletje, stapt zijn winkel binnen en heet ons van harte welkom.

Hij vertelt: “De markt hier vraagt zoete en half zoete wijn. En ik mag de wijnen niet meer dan zes procent alcohol meegeven. Dat zijn de regels hier in Washington Bay County. Ik werk dus samen met andere mensen en die verschepen mijn echte wijnen naar Canada. Maar binnenkort ‘we go wet’, zoals we dat noemen. Dan mogen we ook echte wijnen maken. En ik maak een port. Kost 68 dollar. Daar is een wachtlijst voor.”  Die lijst zie ik liggen, namen en telefoonnummers, als ik naar vitrine loop waar ik prachtige grote wijnglazen zie staan. “Hier, voel eens in je hand! Maar 4,95 per stuk!” roep ik enthousiast, wetend dat we geen plek hebben…

We proeven een Chardonnay en een Merlot. Je hoopt dat die Chardonnay nog een beetje in de buurt komt van een Vino Verde. Die doet het vaak ook goed met maar negen procent. Helaas…
De Merlot is oké, dus die gaat mee, en die schenken we in onze trouwe Duralexglazen.