‘Life is short, eat dessert first.’

Mammy’s Cupboard, aan de Highway 61, even buiten Natchez, was ooit een restaurant met een tankstation en een shop met handgemaakte spulletjes. Een soort ‘Arbeid Adelt-winkel’ begrijp ik uit de verhalen. Nu kun je er alleen lunchen, en dat doen we ook. Het is een volstrekt absurd gebouw uit 1940 en nog steeds eigendom van de Gaude-familie. Henry Gaude heeft het ooit bedacht en zelf gemaakt. Sinds 1994 is de exploitatie in handen van een andere familie: de Martins.

Mamma's Cupboard...

Het voorste ronde deel, de hoepelrok van Mammy, zit helemaal vol gasten. Een grote groep mannen aan een lange tafel en drie dikke dames aan een klein tafeltje schuin achter de kassa. Daar zit, zoals we dat alleen kennen van grote Franse etablissementen waar een matrone in een deftig glazen hok op een verhoging alles in de gaten houdt en ook de kas beheert, de moederoverste van de familie Martin. Helemaal niet onaardig, maar wel iemand om rekening mee te houden.

Ze priemt naar de grote vierkante ruimte achter het ronde zaaltje. Daar is het minder gezellig, maar het voordeel is wel dat we anders nooit de mooie tegelwijsheid hadden ontdekt op de wand tegenover ons. “Life is short, eat dessert first. Prachtig!” “Eh…ik snap ‘m niet.” “Dat je het dessert niet tot het laatst moet bewaren.” “Ja, dat lees ik ook, maar….” “Dat je vooral eerst het lekkerste van het leven moet nemen en genieten! Anders ben je misschien te moe of heb je misschien geen zin meer.” “Ah, staat haaks op je Gereformeerde achtergrond. Nu snap ik ‘m.” 

Wijs...!

We doen het trouwens niet, eerst een dessert nemen. We kiezen voor de gerenommeerde vrijdagschotel: chicken pot pie (tender chicken & Vegetables in flaky home baked crust), layered salad, broccoli cornbread. Klinkt goed en is het ook, hoewel niet top. 

We hoeven geen dessert meer, hoewel het een lange lijst is vol lekkere dingen. Ik wijs op de tegel en zeg tegen onze, naar schatting tien jaar jongere, sympathieke serveerster: “Sorry, we should have had one of these lovely desserts first.” Blijkbaar valt dat goed want we komen de deur niet uit zonder een gratis stuk chocolatetaart waar we ook echt mee op de foto moeten, en een grote meeneembeker met Mammy’s Blueberry Lemonade. “It’s all home cooed, home baked and homemade!” Voor het maken van de foto neemt ze de tijd, verschuift een paar stoelen plus tafel, babbelt maar door en hoort niet dat Clemens uitlegt hoe je met de Leica een scherpe foto maakte. Helaas.

Chocoladecake midvoor

“I’ll take another picture outside!!” Chocoladetaart gaat in een doggybag en hup, samen poseren naast de ingang. Ook dat duurt, want ze wil wel het complete gebouw mét het geblokte sjaaltje om het hoofd van Mammy als achtergrond. Lukt dat? Nee dus…En dan natuurlijk nog even de camper van binnen bekijken: “Ik ga met jullie méé! Fantastisch!”

Als we ’s avonds een boterhammetje eten vraagt Clemens: “Wat denk jij nou over die vrouw vanmiddag? Was het allemaal gemeend? Of puur commerciëel? Of…., nee zij weet niet hoeveel fooi we hebben gegeven, want je rekent niet bij háár af….” We zoeken naar een speciaal belang dat ze zou kunnen hebben om ons zo te verwennen en zoveel aandacht te geven. Misschien vond ze ons gewoon aardig? En heeft ze nu een verhaal over Hollanders in de zaak? Of wil ze zelf ook graag reizen als haar dochter klaar is met haar studie in New Orleans? “Weet je, misschien is zij ook wel een Martin, een nicht of zo van die relatief strenge dame bij de kassa, en is dit haar manier om gastvrij te zijn…” Daar houden we het op.