Zumwalt Meadows en meer schoons

Een mijl of wat voor aan het einde van de CA 180 door Kings Canyon, parkeer je rechts voor een hike door ‘Zumwalt Meadows’. Je wandelt naar een prachtige hangbrug over Kings River en belandt vervolgens op een pad rond een stille bergwei. Ik ontdek een grappige stengelplant tussen de varens aan de rand van de

 rivier. “Wat zou dat zijn? Even een foto.” 

Stevige hangbrug over Kings River

Op een gegeven moment verandert de ondergrond van het pad: het lekkere laagje naalden van de Cedars, Ponderosa’s en andere dennenbomen maakt plaats voor harde granietblokken. Er staan daar wel veel struikachtige bomen met witte trosjes die heerlijk ruiken. Die hebben we onderweg ook al veel gezien. “Stop, foto maken. Ik wil straks wel even vragen wat dit is.”

Als we weer op de brug lopen ontmoeten we een jonge meid, een ranger aan haar outfit te zien. “Mag ik u even iets vragen?” “Ja natuurlijk. Maar gaat het over het pad door Zumwalt? Want ik ben eigenlijk alleen voor het onderhoud van het pad.” Ik laat haar de foto van de stengelplant zien. “That’s horsetail. En ik denk dat die gestreepte een nieuwe variant is. We hadden een goed voorjaar met veel regen en dan gebeurt dat.” “En deze?” “I think it’s mountain lilac.” Lilac? Dat moet ik even opzoeken. Oh, natuurlijk! Dat is wat we roken: “Dit zijn bergseringen!”

Mountain Lilac ruikt héél erg lekker...

 Het is en blijft een hele dag vol “Aaah!” en “Oooh”. Twee krachtige watervallen, de Grizzly Falls en de Roaring River Falls, en opnieuw heel veel sequoia’s. De General Grant is in dit deel van het Forest de bekendste met een indrukwekkend litteken van een flinke brand, maar als je even verder wandelt zie je er veel meer. En die staat lekker niet achter een houten hek, dus die kan ik weer even voelen.

Grizzly Falls, lekker om bij te lunchen

Roaring River Falls: het water is echt groen!

Gaandeweg kom je ook van alles te weten over de omgang van vorige generaties met seqouia’s. Veel zijn er in de 19^e eeuw omgehakt voor tentoonstellingen in grote steden, zoals Chicago. Dan werd er een dikke plak van de onderkant afgezaagd als bewijs dat er echt zulke grote bomen bestaan en de rest bleef gewoon ongebruikt liggen. Of de boom werd in stukken vervoerd om aan te tonen dat-ie langer was dan het Vrijheidsbeeld van 73 meter. Als je wilt, kun je van ’stump’ naar ‘stump’ rijden.

Het bosbrandlitteken van de Grant Tree

Er is ook een omgevallen sequoia: de Fallen Monarch genoemd, waar allerlei mensen jaren in hebben geslapen. Op een foto van 1900 zie je houthakkers en cavaleristen voor deze natuurlijke blokhut poseren. Er staan veel bedden binnen en de buitenkant van de slaapzaal is versierd: er hangen twee elandkoppen boven…

“Nog ééntje!” zeg ik tegen Clemens als ik m’n iPhone tevoorschijn haal om nog een laatste foto van de woeste Kings River te maken. Dat lukt niet: het geheugen is vol. Net als onze hoofden eigenlijk. We kiezen een vrije slaapplek niet ver van alle natuurschoon en rijden de volgende dag via Fresno naar Sierra Park, een campground van de Amerikaanse camperclub onder Oakhurst aan een zijweg van de CA 41 richting Yosemite National Park.

Bankje staat onder de linker boom...

“Ik zet u op nummer 17. De eerste nacht is vrij. Daarna betaalt u 

$ 5. Hoeveel nachten wilt u blijven?” “Zeker drie. Misschien wel vier...” “Is prima. Laat het me maar weten. Have a nice stay!” Dat gaat zeker lukken: nummer 17 is een heerlijke schaduwrijke plek met een gezellig bankje onder een boom waar je nog beter uitzicht hebt over het dal. De komende dagen zal het een beetje bewolkt zijn met overdag temperaturen tussen de 22˚ en de 28˚. En wat ook prettig is: de prijzen van campgrounds in Nationale Parken en van commerciële campings beginnen bij $ 35 en lopen makkelijk tot het drievoudige op…