Oysters to Go

“Ik stel voor dat we bij vlak voorbij Point Reys National Seashore lunchen. Je hebt daar een baai en als je daar omheen rijdt is er een weggetje naar de oceaan.” “Goed idee!” “En voor die baai moeten we ergens oesters kopen.” Mijn lief heeft perfecte voorstellen vandaag…

2 dozijn to go

Vlak voorbij het dorpje Point Reyes roep ik “Stop! Hier wil ik oesters kopen!” Maar ik roep het net te laat en voor we kunnen draaien zijn we zo twee mijl verder. “Waarom daar? D’r zijn er meer…” “Dit is Hog Island Oyster Company, die in de Ferry Building in San Francisco een restaurant hebben waar ik die bbq-oester wilde eten. Maar dat vond jij nog te vroeg. Nu wil ik echt déze…” “Oké. Ik probeer om te keren.”

Terug bij Hog Island mogen we niet op een reguliere parkeerplaats: “Car too big. U moet naar de overkant.” Discussie over het feit dat wij korter zijn dan de pick-ups die er wel gewoon staan heeft geen zin. En dan weer wat: parkeren aan de overkant van de weg betekent dat we niet samen oesters mogen kopen, een van ons moet bij de camper blijven. Je zou bijna van pure irritatie weer omkeren en doorrijden. Maar we slikken allebei drie keer, Clemens loopt naar het ‘Oysters to Go’- gebouw voor 2 x 12 medium oesters en als hij terug is ga ik naar de overkant voor een korte verkenning plus foto’s.

Medium size in bak 3...

en een paar uur later...

Aan een van de muren hangt het Hog Island recept voor de beroemde bbq-oester. Ik lees, lees nog een keer, zie dat er veel azijn bij komt kijken en het bbq-effect vooral van gegrilde perziken moet komen en ik denk: ‘Ha, niks gemist!!’ Terug bij de camper deel ik mijn vrolijke bevinding: “Weet je nog van de heerlijke oesters die we met Cathy en Vernon hebben gegeten in, hoe heet het ook al weer…, bij Shuck in Abbeville, met garnalen en crab in rode peper en sherrycream…?” “Ja, dat was begin maart. Maar jij hebt die alleen besteld. Ik heb pure oesters gegeten en ik heb er eentje van jou geproefd. Wel erg lekker.” “Precies! En weet je hoe ze hier die bbq-oester klaarmaken?!!”….

Bodega Head

Bodega Head is een prima plek voor onze lunch. Meestal zitten we gewoon binnen op de bank, maar het lukt om een parkeerplek te vinden met uitzicht op zee. Dus we zitten voorin naast elkaar, kijken over het dashboard en genieten van de golven. “Het is net als kampvuur. Ik kan hier eindeloos naar kijken.” “Hmmm, ja, maar bij vlammen heb ik dat persoonlijk meer…”

’t Is jammer genoeg te koud voor een hike hier op Bodega Head: 12˚C en een keiharde ijzige wind.

Rest van de dag? Via de Hwy 12 naar Santa Rosa en bijna drie uur bij een Starbucks zitten omdat ik al heel lang geen blogs heb kunnen publiceren. Clemens doet ondertussen ook de nodige boodschappen en dan rijden we door naar een slaapplek aan Hwy 116. Oh, en van de oesters eten genieten natuurlijk!