Sea Ranch Chapel

Boven verwachting goed geslapen op de parkeerplaats van Northwood Golf Course aan de Hwy 116 een oude 9-holesbaan uit 1923. Helaas niet gespeeld tussen de redwoods. We waren gister te laat om een rondje te lopen en we willen vandaag niet wachten op de twilightfees halverwege de middag…

Clemens bedankt onze gastheer en hoort dat zijn vrouw een foto van onze camper heeft gemaakt. “Vorige week stond hier ook een Mercedes, maar deze vindt ze veel mooier.” 
We lopen samen naar Bia’s Café links van de parkeerplaats voor een dubbele espresso. Het idee is de eigenaresse uitgebreid te bedanken voor het gebruik van haar snelle WiFi gisteravond en vanochtend. Bia is er niet, jammer, maar de espresso smaakt uitstekend!

Voor Bia’s Café en de vier andere zaken ernaast loopt een veranda. We gaan even lekker zitten en ik blader uitgebreid in een boek over dit laatste stuk van de Russian River waar we zo weer verder langs rijden om de Highway 1 weer op te pikken.

Wat wij niet wisten is dat de Russen het land van (toen nog) Mexico aan het begin van de 19^de eeuw bijna dertig jaar hebben bezet om op walvissen te jagen en graan te verbouwen voor hun inwoners van Alaska (toen nog Russisch). Nu je dat wel weet, snap je gelijk de Oosterse koepels op sommige huizen en openbare gebouwen hier in de omgeving.

Een mistmuur die je bijna kunt aanraken

Na de monding van Russian River biedt Hwy 1 weer verrassende en ook vervreemdende uitzichten. “Lijkt wel alsof er eilanden voor de kust liggen…” “Ja, maar dat kan niet en ‘ze’ komen wel heel snel dichterbij. Wat ís dit ??!” Bij Fort Ross stoppen we even. Niet voor een wandeling door het oude fort, maar voor een foto van die merkwaardige donkergrijze muur boven het blauwe zeewater op een paar honderd meter van de kust. Je kunt ‘m al bijna aanraken. “Kunt u me vertellen wat dat is, die grijze muur boven het zeewater? Wij hebben echt nog nooit zoiets gezien?!” Ik vraag het aan de bestuurder van een grote pick-up. Zijn vrouw betaalt net de fee voor dit park. “Het is gewoon mist. Maar omdat het hier veel warmer is dan op zee blijven de mistwolken daar hangen. Ze noemen dit deel van de kust ook wel ‘Banana Belt’. Opgelucht dat we geen zwaar weer of zo tegemoet gaan vergeet ik te vragen waarom die mist eruit ziet als een niet te hoge donkere muur en je daarboven gewoon de blauwe lucht ziet…

'...goed opletten...je rijdt er zo voorbij... 

“Als we bij Sea Ranch zijn mag je even stoppen. Er is daar ergens een kapel en die wil ik absoluut zien. Heb alleen geen adres.” Sea Ranch blijkt bijna compleet uit private roads te bestaan met intrigerende houten huizen die helemaal opgaan in het landschap, maar gelukkig is er ook een lodge aan de Hwy 1. De receptioniste vertelt enthousiast: “Ja, schitterend gebouw. Zo’n zes mijl verder naar het noorden aan je rechterhand, vlak na de brandweer. Goed opletten, anders mis je de afslag.”

...van een Gaudi-achtige vrolijkheid...

De Sea Ranch Chapel is een nondenominatiekapel uit 1984, bedoeld voor meditatie en spirituele ontwikkeling. Alleen al van die gedachte wordt een mens vrolijk. En dan het ontwerp: m’n mondhoeken gaan bij de eerste aanblik subiet omhoog. Gráppig!

De kapel heeft iets van een muts, met vier gebogen taartpunten van cederhout die bovenaan bezet zijn met koper en in een bronzen pluim eindigen. De taartpunten zijn met elkaar verbonden door grote glas-in-lood ramen in florale art deco stijl. Alleen boven de teakhouten deuren zit geen glas, maar een schitterend koperen paneel. 

De ingang...

De muts ‘hangt’ in een kraag van rotsblokken, en aan de rechterkant van het pad naar de deur staat een fontein: een iets opengebroken oester met een heel fijn vormgegeven kunstwerkje als waterbron op de plaats van de parel… 

..en de fontein...

Binnen cederhouten banken, Italiaans mozaïek op de vloer, een minimalistische kroonluchter en een knielbankje zoals in RK-kerken. Dat is niet erg ‘nondenominational’, maar oké. En binnen zie je de glas-in-loodramen natuurlijk op z’n mooist. 

...en één van de ramen...

We zitten even te kletsen met een moeder en een dochter uit Santa Rosa, schetsboeken op schoot. “Wij reden hier een jaar of zes geleden toevallig langs en we wilden allebei echt nog een keer terugkomen. En hoe hebben jullie dit ontdekt?” Ik vertel dat de kapel is opgenomen in het boek ‘1001 Buildings You Must See Before You Die’. “O, you’re an architect?” “No… Next life.” Lachen…!

...en de bronzen pluim op de hoed!

Twee inwoners van Sean Ranch hebben kunstenaar en architect James T. Hubbell uit San Diego gevraagd deze kapel te ontwerpen ter ere van een jonge luchtmachtpiloot die geloofde dat kunst de verbindende schakel is tussen het fysieke en het spirituele. Mooie overtuiging en letterlijk heel kunstig uitgewerkt…