Onderweg naar Sequoia National Park

Vandaag stemmen de Democraten én een deel van de onafhankelijke kiezers in Californië op hun favoriete presidentskandidaat. In deze staat mogen de ‘Independent’ bij de voorverkiezingen namelijk ook hun stem laten horen. Ik lees het pas ‘s avonds op een vrije kampeerplek aan de in de Sierra Nevada in een artikel over de populariteit van Bernie Sanders onder Californische jongeren. Ik lees ook dat er vandaag eveneens is gestemd in New Mexico, New Jersey, Montana, North Dakota en South Dakota. Of de Independents in deze staten op ‘Super Tuesday’ ook mogen stemmen weet ik niet. Dat Bernie Sanders waarschijnlijk niet voldoende gedelegeerden ‘heeft gewonnen’ lijkt een fait accomplit…Jammer... 

Eerlijk gezegd ben nog steeds een tikkeltje enthousiaster voor de mogelijk eerste oudste president dan voor de eerste vrouwelijke. 

Ik moet ook steeds weer denken aan wat Kitty, onze gastvrouw in Durango, zei: “Hoe kan iemand die jaren strategisch wegkeek van de seksuele uitspattingen van haar man nu claimen voor vrouwenrechten op te komen?! Zo ongeloofwaardig!”. Ik noemde Angela Merkel als iemand die op mij wel integer en betrouwbaar overkomt. Waarop Kitty enthousiast riep: “Oh, yes! She’s one of a kind!”

Cartoon uit Kitty's dagblad

 Zoals bijna altijd hebben we onderweg weer niets van de verkiezingen gemerkt: niet tijdens de Starbucksstop in Porterville aan het einde van onze rit over de Great Western Divide 190, niet bij het doorkruisen van talloze dorpen en eindeloze citrus-boomgaarden en niet bij het tanken in Orange Grove op weg naar de CA 180, de noordelijke toegangsweg tot Sierra Navada.

Vanavond hebben we opnieuw geen bereik dus ik weet niet wat nu de stand van zaken is.

Wat we, met veel moeite, nu wel weten is dat de Sierra Nevada en de Sequoia Belt blijkbaar onderhavig zijn aan bureaucratisch ingegeven gebrek aan samenwerking tussen Nationale Parken en National Forests.
De hele westelijke helling van de Sierra Nevada is het thuisland van de Sequoia’s. Even specifieker: alleen de hellingen tussen de 1520 en de 2290 meter. Daarboven is het te koud voor ze, daaronder te droog. Maar dit gebied wordt beheerd door twee verschillende Nationale Parken en twee National Forests waarvan een deel ook weer National Monument is. Wij kwamen over de CA 180 aanrijden. Als je dan op de kaart leest: ‘No gasoline sold in parks’, en je denkt toch zeker twee dagen zo niet drie in dit enorme gebied door te brengen, want denk je dan? Precies: met een volle tank naar binnen. 

Is geen bio-diesel....

En dat hebben we dus ook gedaan: bij Citrus Fuel, het Mexicaans getint tankstation in Orange Grove. Maar wat blijkt…in de National Forests-delen kun je wel gewoon tanken! Behoorlijk prijzig, logisch, maar het kán. De Forests zijn in handen van een andere organisatie, de twee toegangen tot het hele gebied liggen in de párkgedeelten. Dus lijkt het logisch om gasten te waarschuwen dat er in de parken niet te tanken valt. Tsja, op zich volstrekt juist, maar waarom niet toch gelijk de tankstations in de Forests op de borden gemeld?!

Vrije kampeerplek:
de sneeuw is net weg op 7000 ft

Maar wat ook opvalt nu we hier in Sequoia National Forest zijn: alle papieren info die je ontvangt en ook de meeste infopanelen zijn in alle vijf de nationale administratieve gebieden tweetalig, Engels én Spaans. Dat gaat Trump vast verbieden als hij de kans krijgt…