Samoa Cookhouse: “Gravy & biscuits to start with.”

Naast het Maritieme Museum van Samoa (Noord Californië, op het schiereiland tegenover Eureka aan de US 101) mogen we gratis overnachten dankzij het lidmaatschap van de Harvest Hosts.
En tegenover het museum ligt het ‘Samoa Cookhouse’, de enige kantine van de kampen voor Redwoodhouthakkers die nog steeds bestaat, al sinds 1893.

Overnachten naast een enorme boei in Samoa

Samoa Cookhouse serveert, geheel in lijn met haar historie, ontbijt, lunch en diner in ‘lumber camp style’. De tijden van de drie maaltijden sluiten naadloos op elkaar aan, dus je kunt er de hele dag terecht. “Als we érgens een echt Amerikaans ontbijt willen proeven, dan hier toch?!” We nemen alvast een kijkje en zien rijen goed bezette lange tafels met roodwit geblokt plastic. “Oké, dat gaat het worden morgenochtend.”

Lekker Amerikaans houthakkersontbijt in het Cookhouse

Zoals we inmiddels weten, moet je altijd even wachten. Er staat bij de ingang een fraai ‘Wait to be seated’-bord. Er is nog genoeg ruimte, ruim drie kwart van alle stoelen is bezet, maar ‘…be seated’ is wel relaxed vind ik. Voel ik me extra welkom en heb je alle tijd om even rond te kijken.

De man die ons een plekkie wijst vraagt daarna: “Waar komen jullie vandaan?” En op ons antwoord volgt een verhaal over de stamboom waar hij mee bezig is: deels Nederlandse en deels Duitse overgrootouders. “De Nederlandse leefden in Winterswijk.” “Echt waar?! Dat ken ik goed want daar woonden mijn Oma en Opa van moederskant!” Weer een link, het houdt niet…

De serveerster van onze lange tafel komt langs: “This is your first time here?... So today we have French Toast, Scrumbled Eggs & Sausages, and Gravy & Biscuits to start with.” “Gravy and..?” “Yes, it is very traditional and you’ll lòve it!” Brengt ze even later een diep bord met een soort gekruide maizenapap en twee witte warme broodjes. Ik stop na anderhalve hap. Ben nooit een papmens geweest, en dit smaakt écht nergens naar. Mijn lief breekt nog wat stukjes brood en lepelt even door: “Gaat wel…” “Did you enjoy the gravy?” Ik weet nooit of ik op zo’n moment met een geloofwaardige mimiek kan antwoorden dat het heel erg lekker was of gewoon eerlijk moet zijn. Mijn keuze: “Oh yes I did, but I don’t think it’ll be one of my favorites.” Aan haar gezicht te zien is dit niet het juiste antwoord…sorry.

Terwijl we verder genieten van de verse orange juice en de koffie, komen de eieren met de worstjes en de French Toast op tafel. French Toast heeft het formaat van zo’n enorme ouderwetse ‘boterham met oren’, is geroosterd en smaakt licht zoet. Alles bij elkaar erg lekker!

Een klein deel van de enorme collectie zagen...

...en van de keukenmachines, deze enorme gehaktmolen.

Terwijl Clemens afrekent loop ik nog even door de ruimte met oude zagen, gehaktmolens en andere artefacten van lang geleden. Ik zie op oude foto’s dat ze eerst onderaan een flinke hap uit een boom kapten om daarna met een enorme zaag een boom verder te vellen. Er hangt een foto van een boom met een doorsnee van 26 feet en de zaag is dan 28 feet…

Na het bijzondere ontbijt bij Samoa Cookhouse en een Starbucksstop in Eureka rijden we naar ‘Beau Pré Glofclub’ bij McKinleyville, een mijl of wat verder naar het noorden. Ziet er uitdagend uit, met veel glooiingen en de nodige waterpartijen, maar ook steeds weer anders…

Wij kunnen starten...

“Kunnen jullie nu starten? Want om zes uur hebben we een shotgun. En uiteraard kun je hier vannacht staan. Wees welkom!”

Het is pas twee uur, dus dat gaat prima lukken.