Beren op de weg?

“Wilt u misschien de film voor ons starten?” “Met alle plezier mevrouw. Een moment alstublieft.” De titel van de film in het Visitor Center van Lodgepole, Seqouia National Park, verschijnt op het doek: ‘Bear’. “Oh. Ik had een film over de bomen hier verwacht!” “Ja, ik ook…” We zitten alleen in de grote zaal dus we kunnen ongegeneerd verder praten, maar dat gebeurt niet: de film blijkt reuze boeiend!

Tweetalige affiche van de beer die je graag wilt zien...
of toch niet...

Wat we in deze omgeving vooral zullen zien zijn zwarte beren. Die kunnen een bruine vacht hebben, of een zwarte of zelfs een blonde, maar het zijn zwarte beren. Bruine beren kom je hier niet tegen en de kolonisten hebben de grizzly beren uitgemoord. De film laat zwart-wit plaatjes zien van trotse mannen met één voet op het berenlijk. Knap hoor, gevaarlijke beer gedood! De verteller laat je ondertussen iets anders weten: ‘De Indianen hebben altijd een goede verstandhouding met grizzlies gehad, net als met andere beren, maar de settlers respecteerden de beren niet en dan worden ze agressief.’

Dan worden we ingewijd in het leven van beren. We volgen de seizoenen: in mei, als de sneeuw smelt komen ze tevoorschijn uit hun holen, eten vers gras en wat er al aan vruchten is te vinden. Ze staan vroeg op, starten hun dagelijkse zoektocht naar voedsel, doen tussen de middag een tukkie, zoeken weer verder naar eten en als het donker wordt gaan ze slapen. Vooral de beelden van een beer op een boomtak tijdens het middagslaapje zijn geweldig om te zien! Maar terug naar het menu: zomers eten ze vruchten, in de herfst komen daar noten bij en zijn ze ook alvast bezig met het aanleggen van een wintervoorraad. Mét de sneeuw in oktober komt ook de winterslaap voor de zwangere vrouwtjes. En ergens in die lange maanden komen ook de kleintjes. Zo te zien meestal twee…

Het werk van beren...zo gepiept

Beren zijn verder dol op insecten en dat zijn hier vooral de ‘beetles’, de boomkevers in allerlei soorten en maten. We zagen al veel omgevallen bomen met zwaar beschadigde bast en zien nu in de film hoe dat komt: beren slaan hun klauwen in de bast en halen alle schors en de laag daaronder in een paar snelle klappen weg. Dáár zitten de kevers en de larven. Het is niet gelijk duidelijk of ze ook dode bomen openhalen die nog rechtop staan. Na deze indrukwekkende beelden gaat het verhaal verder met de gewoonte om beren op bepaalde tijden met voedsel te lokken als een vorm van attractie. Dat leidde tot hele generaties beren die huizen en auto’s openbraken als ze daar voedsel dachten te vinden. Dit soort dierentuingewoontes is in de zeventiger jaren van de vorige eeuw weer afgeschaft en nu vind je overal borden met de oproep om beren niet te voeren en je eten in berenboxen op te bergen. Doen mensen dat niet en ziet een beer regelmatig kans om voedsel te jatten, dan kan hij of zij agressief worden. In de film vertelt een ranger over een hele strategische aanpak om zo’n beer op andere gedachten te brengen, maar als dat geen effect heeft moet het dier helaas worden gedood. “Dat is ontzettend moeilijk en je vergeet zo’n dag ook nooit meer!”

Lunchen tussen waarschuwingsborden en woudreuzen 

‘Pinewood Picnic Area, de plek waar we vandaag lunchen, is een ‘Active Bear Area’. Overal staan waarschuwingsborden met de tekst: ‘Do not approach bears. Guard your food all the times.’ Maximaal een armlengte afstand van je sandwich en je appeltje is het advies. En als je op een hike een beer tegenkomt: “Hou afstand. Maak jezelf groot, zwaai met je armen en roep “Go bear, go!” net zolang tot de beer verdwijnt.” Die adviezen halen we ook nog uit de film.

Het is boeiend om te horen en te zien hoe het imago van beren als aardige, slimme dieren ‘just like us’ wordt neergezet. Als iemand ons kwaad maakt of we voelen ons bedreigd reageren we toch ook agressief?!

Na een lange dag rijden en hiken door Sequoia National Park gaan we terug naar onze vrije camperplek langs heel veel ruitvormige gele waarschuwingsborden met het silhouet van een overstekende moederbeer met twee kleintjes. “Jammer dat we niet echt een beren op de weg hebben gezien.” “Ja, maar wie weet…”

Halverwege staan opeens zeker twintig auto’s midden op de rijbaan en langs de kant. 

Mensen en auto's langs de weg...

Ik roep van schrik: “Ongeluk? Iemand van de weg geraakt? Nee toch!” Zodra we langszij zijn draait Clemens zijn raam open: “Wat is er aan de hand?” “Beer in de bergwei!” Clemens draait de camper acuut de berm in... 

Black Bear bij Big Meadows

en we snellen met camera’s naar de plek waar je de rustig grasetende beer het beste kunt zien.