We staan op
een campground vol eucalyptusbomen Anthony Chabot, op een half uurtje rijden van Castro Valley en
vandaar ben je met een soort sneltram van BART, het Bay Area Rapit Transit
District, binnen een goed half uur in het centrum van San Francisco. Naast ons
arriveren twee Nederlanders die morgen na drie weken hun gehuurde camper inleveren.
Zij zijn jaloers op ons omdat we al zes maanden onderweg zijn en nog drie
maanden verder kunnen reizen. Wij zijn jaloers op hèn, want ze waren gister in
Yosimeti: “Het was vreselijk druk, en veel wegen waren afgesloten, maar we
hebben wél Obama gezien op Glacier Point.“ “Wat een mazzel! Wij waren daar
afgelopen maandag voor het eerst en als het drama in Orlando er niet was
geweest, zou hij toen al Yosimeti hebben bezocht...” “Ja, maar wij hebben
verder dus niks van het park kunnen zien.” Tsja…
 |
Je ruikt ze de hele tijd...Lekker! |
Eerder deze
dag hebben we in Berkeley rondgereden en gelopen. Ik wilde graag een guided
tour doen over de campus van de beroemde universiteit en om 14.00 uur het concert
meemaken van het carillon in de Campanile. Of anders gezegd, ik wilde graag uitgebreid
de sfeer proeven van de universiteit die in zestiger jaren zo’n belangrijke
politieke rol heeft gespeeld rond het protest tegen de Vietnamoorlog en voor de
‘freedom of speech’. Dat is helaas niet echt gelukt: blijkbaar de verkeerde
ingang gekozen? Het is doodstil op het terrein…
Gelukkig
komen we de coördinator van de Summerschool tegen: “So sorry. Bijna alles is al
dicht en zeker op zondag. En de guided tour is in de vakantiemaanden vooral
bedoeld voor aankomende studenten en hun ouders: “It’s about being a student on
Berkeley. The gyms, the housings, that kind of stuff.” Ze loopt met ons mee tot
de Esplanade Campanile. ”Dank je wel!”
 |
De coördinator van de Summerschool doet ook mee aan een promocampagne |
We gaan met
de lift naar de top van de Sather Campanile, bewonderen de 61 bronzen klokken
uit 1915 en genieten van een helder uitzicht over San Francisco. Jane K. Sather,
de schatrijke erfgename van haar tweede man, de bankier Peder Sather, is de
schenkster van deze 90 meter hoge vrijstaande klokkentoren van wit graniet. Zij
komt uit Brooklyn en over de inspiratie voor de toren hier schreef ze (in 1910):
‘I used to stand on Broadway at the head
of Wall Street and listen to the chimes of Old Trinity as tunes were rung out
on them.’
 |
De werkkamer van de beiaardier vlak onder de klokken |
“Het
carillonconcert hoor je tot ver buiten de campus. Dus daar hoeft u niet op te
wachten.” zegt de liftboy als we weer beneden zijn. Omdat ook de cafés en
eettentjes op de campus zijn gesloten lopen we tegen één uur terug naar de
camper en eten een ‘homemade sandwich’.
 |
In de verte: San Francisco en Golden Gate Bridge |
In mijn fantasie over het bezoek aan deze campus, die dateert uit 1868, kwam ik
op het beroemde Sproul Plaza, waar die ‘Free Speech Movement’ in 1964 begon, iemand
tegen met wie ik uitgebreid zou filosoferen over de vrijheid van meningsuiting.
Ik zou haar/hem dan vertellen waarom ik het daar graag over zou willen hebben.
Omdat we in NL ver zijn afgedreven van de oorspronkelijke inhoud zoals die in
de 18de eeuw door John Stuart Mill is omschreven: dat je zonder
gevangenisstraf je met argumenten onderbouwde mening kunt geven over activiteiten
van de overheid en andere autoriteiten waar je het niet mee eens bent. En ik
zou ook vertellen dat elke uitlating tegenwoordig een mening heet, ook simpel gescheld,
en dat kwetsen nu een deugd lijkt te zijn. En ik zou benoemen wat voor mij het
belangrijkste is in de teloorgang van het recht om je uit te spreken en actie
te voeren: dat je andere meningen respecteert en niet op de persoon speelt.
Want dat zijn noodzakelijke voorwaarden voor een dialoog en zelfs voor een
discussie. En dan zou ik vragen welke ontwikkeling freedom of speech hier in
Berkeley en San Francisco heeft doorgemaakt en of journalisten hier ook de
vrijheid van meningsuiting verabsoluteren terwijl filosofen ook de inhoud er
bij betrekken. En….
Helaas, niemand gevonden om hierover van gedachten te wisselen.
 |
Esplanade Campanile |
Ander doel
vandaag: uitvinden hoe BART precies werkt. Dat lukt. Clemens blijft bij de
camper omdat we niet zeker zijn of we wel mogen parkeren op de plek waar we
staan. Ik ga naar een BART-halte en daal een vieze, vervuilde trap af naar de
toegang tot de perrons om daar in gesprek te raken met een uiterst behulpzame BART-medewerkster. Ze
geeft me ook nog folders over het complete openbaar vervoer in SF. “En we staan
op Anthony Chabot. Bij welk BART-station kunnen we dan het beste parkeren?” “Chabot!
Ah, leuk! Daar ga ik ook vaak naar toe met m’n tent. Prachtplek! Rij naar
Castro Valley. Veel plezier in San Francisco!”
Ik ben terug
naar de camper. “We kunnen hier blijven staan, dus laten we nog even het
centrum in gaan.” We komen terecht in het stuk Center Street vlak voor de
officiële Peder Sather Gate en de oprijlaan naar de campus. Center Street is
hier afgezet, er speelt een tienkoppige band en de straat is één grote
dansvloer. Salsa zo te zien, schitterend om naar te kijken en te luisteren!
Maar van het
carillonconcert is hier niets te horen….
Geen opmerkingen:
Een reactie posten