Regenwouden en een kiezelstrand

Waar ik het eerst aan denk bij ‘regenwoud’? De Tropenkas van de Amsterdamse Hortus en, sinds we daar een paar maanden geleden waren, ook de Rainforestkas van de Biosphere 2 in Tuscon: tig soorten palmen, bamboes, klimplanten en heel veel lianen. Maar we ontdekken nu in Washington ook een heel ander soort regenwoud: ‘conferious’ heet het, een regenwoud met vooral naaldbomen.

Geboren in het oosten van Nederland geven naaldbossen à la het Schwarzwald bij Rijssen me altijd een soort ‘heimat-gevoel’ en nu we al een paar dagen door Olympic National Forest en Olympic National Park trekken heb ik helemaal het gevoel ‘thuis’ te zijn. Maar er zijn natuurlijk ook verrassingen en die zitten vooral in soorten bomen, hun grootte, de vele varens en nog een aantal bijzonderheden.

Links en rechts langs North Road Quinault

 Uniek voor noordwesten van Washington (en Canada) is de Sitka Spruce, een soort fijnspar. Het hout van de boom is relatief licht en ook heel sterk. Ik lees een informatieve tekst over deze megakerstbomen: ‘It was used for making airplane frames during World War I.’

Voetenwerk van een duizendjaar oude fijnspar

Een andere verrassing zijn de Red Alder, de rode elzen. Je dénkt dat het berken zijn, vanwege hun ogenschijnlijk witte stammen. Maar die witte kleur komt van lichen, een witte korstmos. Ik zie zelfs fijnsparren met witte stammen!

Ook bijzonder, want ook geen naaldbomen, zijn de Big Leaf Maples, de ‘Grote Blad Esdoorns’. Hun takken zijn niet alleen gastvrouwen voor die witte korstmossen, maar ook voor hangmossen en varens. En dan heb je gelijk een goeie indruk van ‘Conferious Rainforest’: vooral de varens (acht verschillende soorten!) en de hangmossen zijn beeldbepalend als je een paar uur door zo’n bos rijdt of wandelt. Wij deden dat door Quinault Rain Forest en in Hoh Rain Forest.

Overal grote en kleine varens

...en watervallen

...en Big Leaf Maples met hangmossen

Hoe we op al deze bijzondere plekken belanden? We volgen nog steeds One-O-One North. Die omarmt als het ware Olympic National Forest en Olympic National Park, maar loopt soms ook weer vlak langs de kust. Zo staan we opeens bij Kalaloch op een campground naast het strand en genieten van een fraaie zonsondergang aan de Pacific.

Of we kiezen bewust voor een zijweg naar de kust. Bijvoorbeeld de Hwy 110 naar Rialto Beach: vol ‘driftwood’ en kiezels.

Het idee is naar ‘Hole in the Hall’ te wandelen, een bijzondere rotsformatie twee mijl ten noorden van Rialto Beach. Maar dat kan alleen bij eb en dat is op dit moment 7.00 AM en PM. Het wordt dus gewoon een uurtje langs de waterkant banjeren.

Kiezels en drijfhout op Rialto Beach
met in de verte het onbereikbare Hole in the Hall...

Een strandwandeling over kiezels heeft iets speciaals. Het lopen zelf is zwaarder dan op zandstranden, maar je krijgt er de mooiste geluiden van de golven voor terug: zowel als ze het strand oprollen als wanneer het water zich hard ritselend weer terugtrekt hoor je de kiezels rollen.

“Dit is echt het allermooiste geluid van golven op het strand!”

...en dit de schitterendste zonsondergang aan de Pacific