Crater Lake en meer bijzondere ervaringen…

Raar gedroomd: bijna omgekomen in een overstroming, op de fiets, gewoon in Amsterdam…

Wat komt hier samen? De waarschuwingsborden langs US 1 en de US 101 vorige week met ‘Entering Tsunami Erea’, de berichten over eindeloos veel regen in Amsterdam en enorme lekkages in ons appartementencomplex en de miniwaterval in de prachtige Mill Creek waar we de afgelopen nacht hebben gestaan? Of was het een voorbode van het spektakel dat we even na het afscheid van de kreek bij Natural Bridge zagen? Het was een tip van Connie, lid van het welkomstcomité in Timber Valley. Zij komt uit Medford, is lang vrijwilliger geweest op het Visitor Center in Crater Lake en heeft, toen haar jongens nog thuis waren, jaren met haar gezin in het grote Rogue River National Forest gekampeerd. “You must see Natural Bridge and you’ll love it!”

Kamperen aan de oever an Mill Creek

Wat Connie niet kon weten is dat wij op hetzelfde moment arriveren als twee mannen die in de Rogue River gaan raften. We zien ze met hun kano’s het bos induiken en als wij bij de houten brug over de Rogue Rover aankomen, glibberen zij net over de laatste rotsen naar een klein platform, zo’n vijf meter boven het razende water. Er staan meer mensen op de brug. “Wat gaan die mannen nu doen?” “Ze gaan hier het water in, voor een mijl of twee.” “Hoe doen ze dat dan?” “Just look!”

Diep!

Nummer 1 hopt over de rand...

...en even later nummer 2!

Het is echt spectaculair wat we zien. De mannen gaan een voor een in hun vrolijk gekleurde kano zitten, maken hun zwemvest vast aan de boot…hoppen met boot en al naar de rand van de rots…en landen een seconde later op het water. Ik geloof m’n ogen niet, dus het is heel fijn dat je het nog een keer mag zien. Nummer twee landt ook goed en boven op de brug barsten we in gejuich uit: “Yeahhh!!!!” Ze horen het en steken triomfantelijk hun roeispanen omhoog. 

Rogue River

Met de beelden van die vallende boten nog op het netvlies wandelen we door naar de Natural Bridge. Het is oorspronkelijk een vuurrivier, lees ik. Maar na een vulkanische uitbarsting koelt de lavastroom van basalt aan de bovenkant sneller af dan daaronder. Uiteindelijk stolt die ondergrondse vuurrivier ook en blijft er een holle buis over. Natural Bridge is het punt waar de Rogue River de ondergrondse rivier induikt en je van boven alleen de basaltblokken ziet. Ook spectaculair, als stunt van Moeder Aarde…

Rogue River gaat ondergronds

Als we via Hwy 62 Annie Spring Entrance Station van Crater Lake National Park bereiken belanden we in een heuse file. Een verlegen jongen, duidelijk een ‘ingevlogen’ rangerhulp, loopt alle voertuigen langs. “Have you got any passes?” “Yes, we have.” “Keep to the right and skip the lane.” We vragen nog of hij een idee heeft waarom het vandaag zo druk is, maar hij haalt slechts z’n schouders op…

Crater Lake is een geïmplodeerde vulkaan met een kleine, nog werkende vulkaan als eiland in het enorme meer, met een omtrek van vijftig kilometer. Je kunt er zomers omheen rijden via de West Rim en de East Rim.

Crater Lake met de vulkaan inde vulkaan...

Van onze parkingang tot de Crater Lake Lodge is nog best een eind rijden. Ik wil daar graag lunchen, en daarom slaan we de film in het Visitor Center over. Bij de lodge stap ik uit om te vragen of we ondanks de drukte een plek kunnen krijgen. De portier is hier aan grote dikke man met z’n haar strak naar achteren gebonden in een miniem staartje. Hij staat achter een soort katheder rechts van de ingang op het bordes. Imponerend wel. Maar hij is heel aanspreekbaar: “Lunchen? Ja hoor, geen enkel probleem. Bij de receptie rechtsaf.” “Dank u wel. Ik kijk even binnen en dan wacht ik op m’n man. We zoeken nog een parkeerplaats.” 

M’n man rijdt nog steeds rondjes. Ik stap weer in en dan wenkt iemand bij de zijweg naar ‘Staff Only’: “The’re a few lots left.” We pikken de allerlaatste, lopen terug naar de lodge en mazzelen weer enorm! Vlak voor ons gaan mensen met wachttijden van een half uur tot een uur weer naar de lounge. Maar wat horen wij? “Tafel voor twee? Ja, hoor, u kunt doorlopen!”  

“Het doet me denken aan de skihotels in Zwitserland en Oostenrijk. Dezelfde sfeer.” Clemens voelt zich gelijk thuis. Ik ook, al ken ik die berghotels niet. Voor mij is het ambiance, met gedekte tafels, mooie glazen, attente obers, de hoge plafonds gedragen door boomstammen, grote ramen, het open haardvuur waar we net langs liepen, en de zekerheid dat we na de lunch op de veranda neerstrijken om van het uitzicht over Crater Lake te genieten.

Schommelen op de veranda

We dachten eerst een uitgebreide omelet te kunnen nemen, lekker drie eieren met zalm en zo. “Sorry, that’s only for breakfast.” Ik twijfel en zie dat mijn buurvrouw een aantrekkelijke salade heeft. “Welke is dat? Die ziet er lekker uit!” “Crater Lake Cobb Salad. Kan ik aanraden.” Clemens kiest een ‘Ham and Brie Sandwich’. Terwijl we wachten komt de waterober alvast inschenken. Hij heeft alleen oog heeft voor Clemens, vertelt dat hij uit Moldavië komt en vult onze glazen ongeveer na elke slok weer tot de rand...

Het toetje spreekt voor zich: met de rest van de witte wijn op de veranda genieten van het uitzicht op dit bizarre meer. We zitten naast een Amerikaans stel dat al bijna vijf jaar rondreist in een camper en zij vertellen waarom het zo absurd druk is: “Dit is de eerste dag sinds een week dat de lucht helder is en je het meer kunt zien. Er hing steeds een dikke mist.” Hebben we dus weer gemazzeld! Want vorige week kon je ook niet om het meer rijden. Er lag nog teveel sneeuw op de weg. 

Net een sneeuwbal gegooid!

Wij kiezen nu voor een rit over de West Rim en stoppen bij de verschillende ‘vierpoints.’

Uitzicht vanaf Nord Point

Bij de laatste ontmoeten we man die helemaal onder de indruk is van onze reis. Als we afscheid nemen zegt hij: “Thank you for exploring our country!” Die uitdrukking kennen we nog niet…schitterend!