“I hope it’ll be better on One-o-One!”

We kletsen voor vertrek weer even met de Pro van Forest Hill Country Club in Reedsport. Ik noem hem Sean, hoewel de Pro met deze naam al twee jaar geleden naar Florida is vertrokken. Op de RV Golf-site, onze bron voor golfbanen waar we kunnen overnachten, staat Sean nog steeds als contactpersoon en op de website van de club staat alleen een foto van de shop, geen naam van een pro. Raar wel…

Anyway, ‘Sean’ noemt nog een keer de leuke banen als we verder langs de Hwy 101 omhoog rijden. “Ook al vind je ze veel te duur om te spelen, ze zijn echt de moeite waard om even te kijken! En dat moet je overal doen. Ik heb in heel Amerika gewerkt en even een baan bekijken is gewoon heel leuk. Je kunt vaak ook voor een tientje alleen wat oefenen op de Driving Range. Altijd de moeite waard.” Dat is een hele waardevolle tip. Hebben we tot nu toe niet gedaan.

Sinds gisteravond een uur of zes regent het voortdurend. Maar tegen een uur of elf stopt het af en toe een minuutje. ‘Sean’: “Highway 101 is echt fantastisch, vooral het stuk boven Florence. Met dit weer is het misschien minder mooi, maar I hope it’ll be better on One-o-One! Safe travels!”

 

Brug over de Big Elk

We rijden vandaag van Reedsport naar Lincoln City en zodra de Hwy 101 na de monding van de Umpqua River weer naar de kust buigt, is het droog en breekt zelfs de zon door de mist.

Na de monding van de Umpqua passeren we in elk geval nog die van de Siuslaw (bij Florence), de Alsea (bij Waldport), de Big Elk (bij Newport) en de Siletz (onder Lincoln City). De meeste bruggen over deze rivieren zijn versierd met brughoofden die sterk aan sommige van de Amsterdamse stadsbeeldhouwer Hildo Krop doen denken, ook al zijn het hier hoge pilaren. Ze hebben dezelfde sobere vorm met minimale in grijze steen gehouwen lijnen. Mooi, zeker tegen een achtergrond van zeemist.

Het duingebied tussen Reedsport en Florence is ook schitterend. Denk aan honderden van die ene hoge duin in Schoorl met duizenden naaldbomen en zand dat er op een of andere manier steviger uit ziet. Alsof het niet onmiddellijk opwaait zodra de wind een beetje blaast. Echt jammer dat het weer niet uitnodigt om hier een paar dagen te blijven!

Rainforest aan zee...

En dan het Visitor Center van Cape Perpetua, een stukje regenwoud vlak onder het dorp Yachats. De wens van ‘Sean’ is dan al lang uitgekomen: overal heldere luchten en fraaie vergezichten. We bekijken een film over het leven langs de kust, boven en onder water. Ooit geweten dat maar drie procent van het water ‘op land’ aanwezig is en de rest uit oceanen bestaat? Ik niet. En dat schuimvlokken op het strand niet per definitie een bewijs zijn van vervuiling, wat ik altijd dacht, maar iets te maken hebben met algen waar weer veel anderen creaturen van leven? Plus, hoe voeden zeesterren zich? Het blijken een soort roofdieren die hun prooi ‘doodknuffelen’ totdat ze bij hun maag kunnen om die leeg te zuigen...getver!

De film geeft ook antwoord op de vraag om de hoeveel golven er een hele grote aan komt rollen. Dat zie je altijd wel, maar ik heb ze nog nooit geteld. Dat doen we nu natuurlijk onmiddellijk op de lunchplek vlak na Cape Pepetua. “Hé, dat klopt! Elke zevende golf komt verder over de rotsen!” Surfers weten dat ongetwijfeld, maar ik vind het leuk om dat nu ook te zien.

Het Visitor Center heeft uiteraard ook een uitgebreide tentoonstelling. En nu weet ik bovendien waarom zeedennen en ander bomen langs de kust zo scheefhangen. Ik dacht altijd dat ze scheef groeiden door de aanhoudende harde wind. Maar het zit anders: aan de zeekant, de kant van wind en zout, gaan uitbottende takken al in de knop dood. Knoppen in de luwte kunnen wel uitgroeien tot takken en zo ontwikkelen de bomen zich ‘away from the wind.’ Je ziet het terug in de ringen.

Lunchen en golven tellen...

Bij Newport stuiten we op een bijzondere vuurtoren, Yaquina Bay Lighthouse aan de monding van de Big Elk. Bijzonder omdat het in feite geen toren is, maar een woonhuis is met een lichtkoepel op het dak.

Hier was ene Captain James van 1871 tot 1874 vuurtorenwachter en hij leefde hier met zijn vrouw en zeven kids met nul komma nul voorzieningen. Al snel na 1871 werd er gewerkt aan Yaquina Head Lighthouse, een heuse toren op een uitstekende rots. De reden? Vanuit het noorden was Yaquina Bay Lighthouse onzichtbaar en daarmee de in omvang stevig groeiende houthaven van Newport onvindbaar voor schepen uit Alaska en zo.

Yaquina Bay Lighthouse

Ik wil nog wel meer vuurtorens bezoeken, maar boven Lincoln City verlaten we de Hwy 101, scoren wat mooie shirts en shorts in de uitverkoop bij Lincoln City Outlet en ploffen een paar uur later aan tafel bij het Cedar Plank Buffet van Spirit Mountain Casino aan de Hwy 18.

Geen treurwilgen of -berken, maar treurdennen
langs de parkeerplaats van Spirit Mountain Casino

De hoogzwangere Betty is onze serveerster. “Wanneer ben je uitgerekend?” “Over drie weken.” “Is dit je eerste?” “ Nee hoor, m’n derde.” “Een ervaren vrouwen dus.” “Ja absoluut.” “En hoe lang moet je nog werken?” Dan kijkt Betty verbaasd: “Drie weken, misschien vier…”. Heel even kijken wij ook verbaasd, maar dan dringt het door: de USA kent geen zwangerschapsverlof. Aan Betty te zien zou ze daar wel heel blij mee zijn.