Food for thought

Vandaag is de derde dag van ons verblijf op ‘Evergreen Coho SKP Park’ in Chimacum, Washington.

De complete was is al gedaan, alle matten zijn weer eens extra goed geveegd, de badkamer is op de minuut gepoetst en we hebben alle dagen gezellig zitten kletsen met heel veel andere trekkers die ook nodig weer alle reiservaringen een plek moeten geven: ff rust.

Onze ene, onzichtbare, buurman heeft een leuke stikker op z’n camper: ‘Home is where you park it.’ Met onze andere buren, Casey en Sharon drinken we dag twee een gezellige borrel. Daarna verhuizen ze, vanwege de aanhoudende bewolking, naar een plek mét elektra.

De totem van Evergreen Coho Park

Eergister zijn we op zoek geweest naar een Dungenesscrablunch, maar op deze beroemde krab wordt hier niet meer gevist. “Alleen recreatieve vissers zijn daar nog mee bezig.” horen we van de vrouw die onze ‘intake’ hier in het park verzorgd. “Maar ga in elk geval naar Doc’s Marina Grill, helemaal aan het einde van Port Townsend. Daar zijn mensen altijd heel enthousiast over.”

Hebben ze hier Dungenesskrab?

We vragen aan de ‘wait-to-be-seated-man’ bij Doc’s of ze Dungenesskrab serveren. Dat is niet meer het geval. Maar: “If you go for Doc’s Crab Loui you’ll have one/third of Dungenesscrab.” We nemen de gok, al was het alleen maar om na een wandeling door deze stad even aan de koude grijze luchten te ontsnappen.

Als we later boodschappen doen, bij de seafoodafdeling van Kröger ‘threecrabburgers’ zien en vragen of die van Dungenesskrab zijn gemaakt zegt de visman: “Voor een derde.” En dan noemt hij de twee andere soorten die volgens hem steviger en smaakvoller zijn…Het lijkt wel een mythe, die Dungenesskrabben. Ga ik toch nog eens uitzoeken…

In de oude haven van Port Townsend

Ff rust betekent voor mij ook naast De Correspondent, de NRC en De Groene weer eens iets stevigs te lezen. Dat is sinds een dag of tien ‘The Revolt of the Masses’ van José Ortega y Gasset uit 1930, hoewel hij delen ervan al veel eerder, in 1917, het licht liet zien. Mijn filosofieclub heeft dit boek gekozen voor de bijeenkomst begin september. Dan zijn wij weliswaar nog niet terug, maar wat ik las intrigeerde me zo, dat ik op zoek ben gegaan naar een Engelse versie en nu meelees. Hoewel ik pas op een derde van het boek ben, kan ik het nu al aan iedereen aanraden die het nog niet heeft gelezen. Waarom? Wat Ortega schrijft is toch al bijna een eeuw geleden? Maar juist daarom is zijn vertoog zo boeiend: zijn ‘massa-man’ gaat over een samenleving gedomineerd door mensen zonder idealen, die zich gedragen als verwende kinderen, geen greintje benul hebben van historische ontwikkelingen, problemen vermijden, dan wel kortetermijnoplossingen kiezen en politiek van dag tot dag leven. Ortega besluit hoofdstuk 6 bijvoorbeeld met symbolisch bedoelde situatie: “In the disturbances caused by scarcity of food, the mob goes in search of bread, and the means it employs is generally to wreck the bakeries.”

Casey stuurde deze foto...

Terwijl mijn lief een grote ‘steelhead trout’ grillt, deel ik mijn leeservaringen. “Ongelooflijk, het gaat gewoon over deze tijd!” “Ja schat, l’ histoire ce répète!”
We zijn benieuwd waar Ortega’s betoog naar toe gaat…