Vakantie op reis

Wat doe je op vakantie als je reist? Gister zijn we even naar Mexico getogen, maar voor mij is vakantie vieren vooral veel lezen…

Ik heb genoten van Alice Walker’s ‘The Color Purple’ (Pulitzer Prize). Bijna anderhalve maand geleden gekocht in Oxford, Mississippi, bij Squarebooks en nu, eindelijk, éindelijk uitgelezen. Twee hele dagen languit liggend onder een grote boom in Rio Grande Village (Big Bend); de laatste twintig pagina’s bij een lampje in de camper, met krekelmuziek…

In de boom een grote uil...

Alice Walker schrijft over het leven van een zwarte vrouw, Celie. Zij wordt als tiener bijna dagelijks door haar stiefvader verkracht, krijgt twee kinderen van hem, die de man aan andere zwarten verkoopt, en ook in het volwassen leven van Celie is huiselijk geweld heel lang normaal. Het verhaal van Celie speelt voor WOII maar is nog altijd weinig veranderd. En dan denk ik bijvoorbeeld aan de twee boeken die ik hiervoor heb gelezen: ‘De Keukenmeidenroman’ van Kathryn Stockett, met dezelfde thema’s, geweld, segregatie en armoede, geplaatst in de zestiger jaren van de vorige eeuw, en ‘Tussen de wereld en mij’ van Ta-Nehesi Coates, anno 2015.

Zat me af te vragen of ik nog verschil ervaar tussen de verhalen geschreven door respectievelijk een zwarte vrouw, een witte vrouw en een zwarte man. Maar ik heb de laatste twee in de Nederlandse vertaling gelezen. Dat maakt de vergelijking lastig. Wat ik wel weet is dit: vlak nadat ‘The Color Purple’ in 1983 uitkwam, heb ik boek geleend en geprobeerd te lezen. Lukte niet; niet vanwege de inhoud, al is het een keihard verhaal, maar vanwege het Southern dialect. En nu? We leven al een paar maanden tussen de ‘Southeners’ en ik ben al helemaal gewend geraakt aan niet uitgesproken lettergepen en specifieke accenten. Dat dialect maakt wel dat Celie’s brieven nog veel meer gaan leven dan Oates brief aan zijn zoon of Stockett’s verhalen van de hulpen.

Op mijn gemák oude kranten lezen valt ook onder de categorie vakantiebezigheden. Zelfs al zijn er veel nare en sommige volstrekt onbegrijpelijke berichten bij. Want hoe kan het zijn dat een legertje voetbalhooligans toestemming krijgt om in Brussel een vreedzame demonstratie op het herdenkingsplein te verstoren? En als er dan écht te weinig politiecapaciteit is, dat dan béide groepen geen vergunning krijgen? Wat is mij ontgaan dat dit absurd overkomt?

Ik heb, als voetbalanalfabeet, rustig de NRC-Special over Johan Cruyff doorgebladerd. Persoonlijk vind ik deze uitspraak van hem de meest filosofische: ‘Je gaat het pas zien als je het doorhebt’. Doet me altijd denken aan de toegevoegde waarde van goeie docenten. Miste daarom aandacht voor de Johan Cruyff Academie in alle verhalen die ik heb gelezen…

Intussen komen de cactussen uit... 

Vakantie is ook: merken dat je altijd jezelf meeneemt: ik had me écht voorgenomen deze dagen m’n kledingskastje te reorganiseren, de boekenplank op orde te brengen en de nagels van m’n tenen weer eens te lakken. Maar in plaats daarvan heb ik alweer een volgend boek opengeslagen: ‘Mislaid’ van Nell Zink uit 2015. Had begin dit jaar, bij het verschijnen van de Nederlandse vertaling, een goeie recensie…