Lentelunch

Het is onmiskenbaar, we rijden nog steeds over de US 90, maar nu in de woestijn. Geen boom meer te bekennen: ‘El Despoblado’, de onbewoonde wereld. Clemens geniet enorm van zoveel lege stilte. Ik heb er, in tegenstelling tot pakweg vijf jaar geleden, steeds meer moeite mee. Het is niet mijn favoriete landschap, hoewel, het is al beter te hebben als we overnachten in een staatspark of zo. Nu wordt dat het Seminole Canyon State Historical Park.

De lege stilte...

Onderweg passeren we regelmatig auto’s van de Border Troop, de grenspolitie. Dan is daar opeens een douane-achtig gebouw waar mannen met honden je gebaren te stoppen. De pick-up met camperunit die ons een poosje geleden inhaalde staat er ook. “Where you from?” “The Netherlands.” “Dat is toevallig. In de camper naast jullie zit ook een Nederlandse vrouw!” Ik open onze kluis en pak de paspoorten. Clemens loopt gelijk naar de camperunit en maakt kennis met Marie, terwijl haar man Steve hun paspoorten zoekt. Zij hebben Seminole State Park ook als eindbestemming vandaag. 

 Even later halen ze ons weer in: “Tot straks!”

In deze streek, de Lower Pecos Canyonlands, zijn nog beroemde prehistorische grotschilderingen te bewonderen. Ze dateren van ongeveer 4000 BC tot 400 AC. Morgenochtend om tien uur kun je mee naar beneden met een guided tour. “Doen?” “Doen!”

Om in de stemming te komen bekijken we alvast een uitgebreide tentoonstelling in de headquarters van het park. Die gaat, logische gezien de naam, over de Seminole Negro Indian die vanuit Florida hier naar toe zijn getrokken, maar ook over de aanleg van de Sunset Route, de Texasspoorlijn die in dit gebied spectaculaire ijzeren bouwwerken heeft opgeleverd. We hebben allebei iets met die kilometerslange slierten goederenwagons, getrokken door meestal drie enorme locomotieven en soms nog een flinke duwer die ook dienst doet als er gerangeerd moet worden. Bij de bouwfoto’s rond 1890 van de Pecos Bridge bijvoorbeeld sta je je echt zomaar een paar minuten te vergapen.

Er is ook een paneel met de titel ‘Broken Premises’. Dat vertelt hoe de Seminole Negro Indian (ook Black Seminole genoemd), de nazaten van de gevluchte slaven en de vrije Black People die bijna een eeuw lang door de Seminole in Florida gastvrij zijn opgevangen, uiteindelijk na drie oorlogen en de Indian Removal Act van 1830 langzaam aan via Texas naar Mexico gaan, omdat de slavernij daar al lang is afgeschaft. Bovendien beloofde de Mexicaanse overheid hen land in ruil voor hulp bij de bescherming van Mexicaanse nederzettingen bij de grens met Texas. De Black Seminole waren namelijk uitstekkende warriors. Door de oorlogen met Texas en verzet van de Indianenstammen die daar al wonen, komt er niks van die landbelofte.

Af en toe een vrolijk kleurtje...

Later zetten de Texaanse strijdkrachten ook wervingsacties in: warriors worden Scouts, alom geprezen omdat ze beschikken over uitstekende trailing skills en het land veel beter kennen dan de witte soldaten. Maar als de oorlog met Mexico, eind tachtiger jaren van de negentiende eeuw, voorbij is, kunnen alle Scouts en hun gezinnen weer vertrekken. In de slottekst van het paneel lees je hoe onrechtvaardig dit hier anno nu wordt gevonden en hoeveel waardering ze postuum verdienen...

De eerdere bewoners van dit woestijngebied, het zuidwesten van Texas en het noorden van Mexico, verbeeldden het verhaal over hun, dagelijkse, leven in tekeningen die dankzij het Shumla Archaeological Research & Education Center voor verdere verdwijning worden behoed. Die zien we dus morgen.

Sotol, de basis voor je lunch 2000 jaar geleden

Voor de liefhebbers volgt hier alvast het lunchrecept voor een bijzondere lentesalade: ‘Pluk sotol, gold ball leadtree, agave, gualillo flowers en wilde uienbollen. Verzamel schors, sprinkhanen, visjes, kleine reptielen en slakken. Bak de sotolharten, de sprinkhanen, en andere verzamelde diertjes. Mix alles door elkaar en garneer met gold ball laadtree.’

De maan komt op boven de woenstijn

Eind van de avond drinken we nog een glas rode wijn met Steve en Marie. Clemens maakt een schitterende foto van de opkomende maan boven de woestijn. Gevieren staren we naar de prachtige sterrenhemel. Je kunt ze bijna plukken...