Boquillas en Bach in Big Bend Texas

Buiten waait een harde woestijnwind. Binnen genieten we van de Mattheus in mijn favoriete versie, die met John Eliot Gardiner als dirigent. Het is Paaszondag. We nemen even vakantie.

Sinds gistermiddag staan we op Rio Grande Village, een National Parkcampground in het zuidwesten van Big Bend, een camping overschaduwd door black brush, een soort acacia die heel goed zonder en maar ook heel goed mét water gedijt.

Rio Grande met International Ferry

 Dat het is gelukt om hier een plek te bemachtigen is een verhaal op zich…

“Laten we in elk geval even kíjken op de Rio Grande camping of je daar onder bomen kunt staan. En misschien is er toch wel een plek of kunnen we voor zondagavond iets reserveren….”

De ranger bij het Visitor Center heeft een advies: “Look for the campround host. As far as I know we had a few cancellations. May be there is one left…” Dus het klopt toch: wie het eerst komt wie het eerst maalt; gewoon de ‘campground full’-borden langs de weg negeren en de gok wagen…

De campgroundhost fietst rond, maar we vinden ‘m snel en ja, hij heeft nog een plek en wellicht ook voor onze vrienden… Onze vrienden dat zijn Steve en Marie Nycz, voor het eerst ontmoet bij een controlepost van de grenspolitie twee dagen geleden. We hebben hen tussen de middag in Mexico, bij Boquillas weer gezien en verteld over een RVpark net buiten Big Bend, waar wij zelf de afgelopen nacht hebben gestaan en, waar we vanavond opnieuw naar toe gaan omdat er de komende nacht ook niks vrij zou zijn. “Als jullie willen kook ik vanavond, linzensoep met kalkoen.” “Gezellig en ja graag! Wij hebben ook nog geen plek voor de komende nacht. Dan zien we elkaar weer in Study Butte.”…

Bob, de campgroundhost, gaat ons voor: 44 en 54 zijn vrij. Wel nú beslissen. Clemens zet snel onze bbq op de tafel van 44 en rijdt terug naar de parking bij de oversteek naar Boquillas, om een briefje op Steve’s voorruit te plakken. Bob haalt een zeil en een grote waterfles waarmee hij nummer 54 als ‘bezet’ markeert, “…and you may wait over there, under the trees behind my van.” Hij wijst me de weg naar een heel gezellig zitje onder de bomen: een donkergroene, ‘gevlochten’ metalen tafel met drie idem stoelen. Ik pak Alice Walker's ‘The Color Purple’ uit m’n tas en duim dat Steve & Marie nog niet terug zijn uit Boquillas…

Naar de waterkant van de Rio Grande

Even in Boquillas van een echte Mexicaanse lunch genieten is ook weer een verhaal apart en dat gaat zo: je parkeert bij de Amerikaanse douane aan de oever van de Rio Grande. “Als u zover bent loopt u naar de waterkant. Daar treft u een man met een roeiboot. Die brengt u Mexico, dat kost $ 5 per persoon. Dan neemt u een paard of een ezel naar Boquillas, of u loopt naar het dorp. In Boquillas gaat u eerst naar de Mexicaanse douane voor een visum van één dag. Daar betaalt u $ 2 voor. U kunt ook een gids nemen om u rond te leiden. Verder moet u er voor zorgen uiterlijk half zes weer bij de roeiboot te zijn en u mag geen drank en sigaretten invoeren. Hebt u nog vragen?” “Ja. Hoever is het lopen naar het dorp, sir?” “Just twenty minutes. Have a nice trip!”

Eerder hebben we al aan een ranger gevraagd wat haar favoriete restaurant is in Boquillas. “Falcon’s”, zegt ze zonder aarzelen. Blijkt tegenover het douanekantoor te liggen en aangezien het al half één is als we met een vers stempel in ons paspoort de withete weg op lopen, gaan we eerst lekker lunchen.

Kleurrijk restaurant in een stoffige omgeving

Clemens kiest een Burrito Grande. Dat lijkt mij ook wel wat, maar ik wil er geen ‘diet coke’ bij. Onder de rubriek ‘Cocktails’ op de kaart lees ik: ‘Michelada - choose your beer, with lime & Clamata.’ Clemens doet mee, hij neemt Indio, een donker bier, ik Carta Blanca. ‘Clamata’ is een soort tomatensap en de combi met citroen smaakt erg goed. De burrito’s ook.

 José Falcon heeft behalve een restaurant ook een winkel met dekens, manden, wandelstokken en hoeden. Helaas voor mijn schat zit zijn maat er niet tussen, want de hoeden kosten maar de helft van wat we eerder in Texas hebben gezien, en je zou deze arme gemeenschap met liefde nog wat inkomsten gunnen. Toch gaan we niet zover dat we armbandjes, steeklapjes of kleine beeldjes kopen van de tientallen kinderen die op je af snellen als je hier over de stoffige onverharde wegen rondwandelt. De uitdrukking ‘een wereld van verschil’ heb ik nog nooit eerder zo sterk ervaren: slechts twintig slagen roeien met de ‘international ferry’ over de Rio Grande…

Onze roeiende veerman

Clemens was gister overigens op tijd om Steve en Marie te waarschuwen. Tot laat in de avond hebben we gezellig zitten kletsen en van Steve talloze natuurtips voor New Mexico, Arizona en Utah gekregen. Hij kan het weten, want hij is zelf ranger.