“It might have been jaguarundi...”

Hij schonk al wijn toen hij nog met z’n ouders in een trailer woonde en ze voortdurend verkasten naar plekken waar zijn vader, een ‘ironworker’, geld kon verdienen. Waarom wijn? “I didn’t want to serve liquor.” En hij heeft ooit syrah leren maken van een Australische wijnmaker op een van z’n vele reizen…

Wijn proeven in de blokhut van Mac en Maureen

We zitten aan de bar van McReynolds Winery met Gerald (Mac) en Maureen in Cypress Mill, zo’n veertig mijl ten noordwesten van Austin. We proeven een pittige chardonnay en vier verschillende rode wijnen. De cabernet-franc is prettig maffe variant op de cabernet-sauvignon: eerst heel soepel en dan, verrassing, een stevige afdronk. Mac en Maureen zijn zeker over de tachtig en oogsten hun eigen druiven al jaren met vrijwilligers. Hij is in 1982 van een open truck gevallen, op z’n hoofd. Het kostte zeven jaar intensieve therapie voor hij weer kon praten en schrijven, maar hij wist nog wel hoe hij wijn moest maken en heeft zo z’n brood verdiend, om uiteindelijk in 1999 op een veiling een failliete winery te kopen. Sindsdien maakt hij hier prijswinnende wijnen van druiven uit hun eigen wijngaard maar vooral van druiven die zij elders in Texas en in andere Amerikaanse staten kopen. 

In één warm nachtje uitgelopen!

Mac en Maureen hebben ook een huis in down-town Austin, voor de gezelligheid van de grote stad, maar ook omdat ze hier veel last hebben van ‘floaded roads’ waardoor ze soms weken vast zitten. 

Dat brengt ons op ‘watermanagement’, of eigenlijk aan de manco’s op dit terrein. Hier is Texas daalt het land door het winnen van drinkwater, en, meer nog, door alle raffinaderijen aan de Gulf Coast die vooral grondwater gebruiken. Intussen zijn er ook veel dammen in de Colorado River hier vlakbij en in andere grote rivieren, wat interessant is voor het watertoerisme, maar een ramp voor alle landbouw, inclusief de wijnbouw. Mac en Maureen haalden tot een jaar of tien geleden nog makkelijk tweehonderd gallon van eigen land. Nu is dat veel minder, en dat vinden ze gezien hun leeftijd,  eigenlijk geen probleem. Ik weersta ondertussen de verleiding om een van de gadgets te kopen: een glazendoek met de tekst ‘Save water. Drink wine.’

Al sippend en babbelend zou je bijna vergeten dat we vandaag een broodnodige wandeling hebben gemaakt: een hike van een kleine acht kilometer over Milton Reimers Ranch County Park, ergens tussen hier en Austin aan de 962. Voor ons betaalt iemand honderd dollar. Dan heb je een jaarkaart. Een dagkaart kost vijf dollar per persoon. “But it’s free when you’re sixtytwo or older.” zegt een enthousiaste ranger met lang grijs haar. Ze gelooft ons als we zeggen dat we ouder zijn.

Ook de eerste cactussen gespot...

In het begin vond ik het best spannend. Het pad loopt afwisselend over gele en rode okerkleurige stenen. Vooral die rode, in combinatie met bomen die op kurkeiken lijken, deden me akelig veel denken aan het Portugese bergweg waar ik mei vorig jaar struikelde om vervolgens een week lang plat te liggen; m’n linkerkaak is nog steeds niet in orde. Zou ik ooit m’n stevige wandelpas terugkrijgen? Maar goed, daar gaat het nu niet over. 

Geen commentaar...

Er was vandaag nóg iets spannends: “Zag jij wat ik zag?” “…Leek op een kat, maar de staart was licht aan de onderkant en dikker en de sprongen leken langer…” “Ja. Een bobcat misschien?” Een paar mijl verder zien we er weer een wegschieten. “Niet vergeten. Straks even vragen aan de ranger!” Die blijkt reuze blij met onze melding. Ze denkt overigens niet dat het lynxen zijn geweest. “I think it might have been jaguarundi.” Soort wilde katten... 

Wildlife & wine, beautiful day!