Galveston, het ‘Ellis Island of the South West’

Galveston is de geboorteplaats van onze uitstekende gastvrouw Cathy in New Iberia (La) vorige week. Dat is een aardige aanleiding om dit eiland schuin onder Houston aan de kust van Texas te bezoeken. Een andere reden is dat het wellicht lukt om eindelijk even van het strandleven te genieten…

Eerst even kijken op de bovenste verdieping van de bibliotheek waar een historische museum is gevestigd. De haven van Galveston was een dikke eeuw de grootste haven hier aan de zuidwestkant van de Golf van Mexico. In feite is het een heel klein eiland, met een fantastische geschiedenis in het verwelkomen van immigranten. Tussen 1840 en 1920 zijn er meer dan 200.000 Duitse, Poolse, Hongaarse, Tsjechische , Italiaanse, Griekse en Joodse gezinnen via dit eiland de USA binnen gekomen, al dan niet op zoek naar geluk of puur op de vlucht, zoals de Joden voor de pogroms in Rusland. Galveston was als quarantainestation al veertig jaar voor Ellis Island, bij New York, operationeel. Dat opende pas in 1892. Hoeveel mensen het quarantainestation passeren, staat er niet bij.  Vanaf het begin draait de economie om handel en transport -katoen en later olie-  wat natuurlijk veel ‘finance, banking and insurance’ aantrekt.
Echt aantonen kun je het natuurlijk niet binnen een paar uur snuffelen, maar de sfeer in Galverston voelt absoluut meer ‘global’ dan ‘local’.

Pier 21 Theater

Het eiland is ook bekend door een hele zware storm die in september 1900 meer dan de helft van de stad heeft vernietigd. We gaan naar het Pier 21 Theater voor de film over die ramp: The Great Storm. Die heeft zeker zesduizend mensen het leven gekost. Er was vanwege de ramp natuurlijk te weinig plek om al die mensen te begraven, dus kregen de lijken een zeemansgraf om vervolgens massaal weer aan te spoelen. We horen hoe zwaar het was om al die dode mensen met hun kleren nog aan, uiteindelijk op grote brandstapels te vernietigen als bijdrage aan het voorkomen van nog meer besmettelijke ziektes. We horen en zien ook hoe snel de stad zich weer hersteld en hoe er al vier jaar na de ramp een zestienkilometerlange Sea Wall Boulevard gereed komt die de stad nu al een dik eeuw beschermt tegen hevige stormen.

Een wandeling door het ‘Historic District’ nodigt uit om foto’s te maken van de stegen die parallel lopen met de grote straten. Daar zie je hoe aan de achterkant van de grote panden alle leidingen lopen. Soort inside out à la Centre Pompidou, maar dan voor hele straten en al een dik eeuw geleden. 

Steeg in Galveston

En een historisch centrum zit natuurlijk ook vol toeristische winkeltjes. We lopen binnen bij een winkel met veel t-shirts en nog veel meer rieten hoeden en tassen. Ik pas de allermooiste zonnehoed die ik ooit heb gezien. Meer dan schouderbreed en met een perfecte pasvorm! Helaas heeft ons campertje geen bergruimte voor zoveel extravagantie, dus ik doe het met een fotootje.

Super zonnehoed!

Als we een half uur later die lange Sea Wall Boulevard oprijden voor wat strandgenoegens hebben we absoluut geen zonnebrillen of –hoeden nodig. Met een ongekende snelheid komen dikke mistflarden het strand en de weg oprollen. Het zicht is in no time minder dan vijftig meter. Kan nog net een foto nemen van een visserspier waarvan we opeens het eind niet meer kunnen zien. 

Dikke mist in aantocht

Indrukwekkende beelden en samen met het geluid van het hele hoge golven best een beetje griezelig. Weer veel ‘floaded roads’ waarschijnlijk.