San Antonio Missions en dan dóór over de US 90 West

Films in Nationale Parken zijn bijna altijd heel verhelderend. Vandaag ook weer in het ‘San Antonio Missions National Historic Park’. Van de vier missieposten ten zuiden van San Antonio, gebouwd tussen 1690 en 1731, is niet veel meer over. De kerken zijn wel gerestaureerd en de verdedigingsmuren zijn deels ook intact. Die muren zijn gebouwd door de Indianen die hier in die tijd binnen zijn gehaald. 

De film, in het Visitor Center bij San José, laat heel langzaam, steen voor steen, de verdedigingsmuren zien, en tegelijkertijd hoor je een vrouw de namen noemen van haar voorouders die de muren hebben gebouwd. Goed gedaan.

Elke steen herinnert aan een gestorven voorouder...

De missie van de Spaanse kolonisten was, zegt een  voice-over ‘looking for wealth’ en voor de Spaanse missionarissen draait het om ‘looking for souls to save’. Tsja, elk jaar stierf zeventig procent van de Indianenstammen die binnen de muren van een missie werkten aan West-Europese ziekten die de Spanjaarden meebrachten. En nieuwe zielen vinden was niet gemakkelijk…

Wat de film sterk maakt is de aandacht voor de culturele ontwikkelingen. Door de mix van de noordelijke Mexicanen en de zuidelijke Texanen ontstaat een nieuw volk: de Tejanos met een compleet eigen cultuur: katholiek met veel feesten, dans en muziek plus een lekker kruidige keuken waarin beef ook een belangrijke rol speelt. Je hoeft niet van vlees te houden om te genieten van de Tejanos-cultuur in San Antonio en omstreken.

Aquaduct bij Espada 

Je kunt vanaf de Alamo in downtown San Antonio langs de San Antonio River naar de andere missieposten fietsen en weer terug. Dat waren we oorspronkelijk ook van plan, maar door de keiharde wind plus de ontdekking dat we dan heen en terug veertig kilometer onderweg zijn, je al gauw een klein half uur over een missieterrein dwaalt, en we deze sacrale tocht echt om half drie moeten afronden, doet ons besluiten per camper na San José alleen nog San Juan (de oudste) en Espada te bezoeken… Voor we bij San José arriveren hebben we er ook al een heel program op zitten: uitgebreid afscheid nemen van Gary, onze gastheer de afgelopen drie dagen in Floresville, vuilwatertank en toilet legen, fris waterreservoir vullen, onderweg gas tanken bij een bedrijf dat ‘Mission’ heet en vliegenmeppers als gadget heeft: “Go ahead. Take one.” Kan de zwaar gehavende huidige versie eindelijk weg!

Oprijlaan van de Grimes in Floresville (Tx)

 Na een bezoek aan een HEB (de AH van Texas) en voor drie dagen eten aan boord rijden we over de US 90 West naar een ‘rest-area’ vlak voor Sabinal. Half zeven komen we daar aan. Het ziet er heel gezellig uit met veel bomen, overdekte picknickplekken en bbq’s. Er staat alleen verder niemand op de parkeerplaats. Veilig? In een kantoor naast de restrooms zitten de scheidende en de komende bewaker achter een scherm met beelden van alle camera’s. “Yes you may park overnight and it’s absolutly safe.” zegt de vrouw die op het punt staat te vertrekken. Ze wijst nog even op donker scherm in de muur iets verderop. Er zitten een stuk of zeven rode knoppen onder: “Please make a choice for diner tonight.” Wat een bijzondere plek. Alleen jammer dat we verder geen truckers als buren hebben. Die razen door, maar met oordoppen slaapt het uitstekend.

Restarea langs de US 90 West

Waar we hierna terecht komen en wanneer er weer wat valt te internetten nu we het schaduwarme en

schaars bewoonde westen induiken? Geen idee!