Cy Twombly, Salvador Dalí, Henri Cartier-Bresson en gezellig babbelen in de suburbs van Houston

Fotograferen is in de gebouwen op De Menil Campus verboden. Lastig wel, want ik maak graag foto’s van de meest prikkelende objecten, inclusief de bijschriften, om later nóg een keer door een tentoonstelling te kunnen dwalen. Ik moet het doen met m’n belabberde geheugen…

Cy Twombly heeft een eigen galerie op de campus waar veertig van zijn beelden en schilderijen huizen. Dit gebouw is ontworpen door Renzo Piano, net als het hoofdgebouw, maar hier heerst meer de menselijke maat. We kenden Twonbly eigenlijk niet goed, maar dankzij de tip van een lieve vriendin besluiten we uitgebreid aandacht te besteden aan zijn werk. En nu ben ik ook een fan, hoe moeilijk zijn werk ook is te ‘lezen’. *)

Ingang Cy Twombly Galery

Ik geniet van zijn beelden, gemaakt van afval, en ben ook erg onder de indruk van ‘Untitled painting [Say Goodbuy Cattalus, to the Shores of Asia Minor][A Painting In Three Parts] uit 1994. Het schilderij is gigantisch, 3,9 meter hoog en 15,6 meter lang, maar wat vooral intrigeert is een rode handgeschreven tekst in het middelste deel: ‘the anatomy of melancholy’. Er is geen helaas is er geen audiotour om meer over dit werk te vertellen…

We wandelen terug naar het grote gebouw, ‘The Menil Collection’. Na The Rothko Chapel en The Cy Twombly Gallery  kunnen we niet heel veel meer hebben. Maar we mazzelen...

Op weg naar De Menil Collection

Sinds een uitstekende gids in het Dalímuseum van St. Petersburg (Florida) ons wegwijs heeft gemaakt in zijn werk, kijken we altijd met extra belangstelling naar ‘iets’ van Dalí. Daarom valt ons oog gelijk op ‘The Secret of the Hanging Egg’, een tijdelijke tentoonstelling van surrealistische werken uit De Menil Collectie met ‘Eggs on the Plate without the Plate’ (1932), geleend van St Petersburg. De Menil Collectie bevat wel veel werk van bijvoorbeeld Max Ernst en René Magritte maar niets van Salvador Dalí. Vandaar dit initiatief met als rode draden voor de volledige selectie ‘voedsel’ en ‘geel.’ Goed gedaan wel.

Beeld in de museumdistrict...

Een tweede tijdelijke tentoonstelling gaat net vandaag open: werk van fotograaf Henri Cartier-Bresson. De beroemde foto van de man die achter Gare Saint-Lazare in Parijs boven een regenplas lijkt te zweven, hangt er ook. Leuk om die eens in het echt te zien. Die is ook uit 1932 zie ik nu. In hetzelfde jaar maakte Dalí zijn hangende eieren, grappig. Een andere zwart-witfoto, van graffiti op een oude muur uit de tijd dat er nog geen spuitbussen waren roept bij mij associaties op met een serie doeken van Twombly: “Hé moet je kijken, dit lijkt een beetje op die zwarte doeken met die witte krabbels die we net zagen!” “Ja, ik zie het ook!”

Na deze tentoonstelling lopen we nog heel snel door de rest van het gebouw, maar eigenlijk zitten we vol en het gebouw zelf nodigt ook echt niet uit te blijven plakken. Bovendien, we moeten nog zeker meer dan twee uur rijden voor we bij Tag en Beth arriveren, de camperaars in het noorden van Houston waar we vannacht van harte welkom zijn.

Terug naar de camper...

Tag en Beth wonen al jaren in een ruim opgezette, heerlijk groene suburb en blijken geestverwanten: ook net met pensioen, ook een kleine camper, ook dol op een combi van ‘nature and culture’ onderweg en ook eenzelfde taakverdeling. Hij noteert de feiten, zij schrijft de verhalen. Een verschil is wel dat wij tegen zessen op ons gemak aankomen en zij dan met een bord voor de tv van hun diner genieten...”Sorry!!!”

Later op de avond en ook de volgende ochtend tijdens een heerlijk ontbijt met fruit, scrambled eggs, kaas, avocado, een rode peperdressing in een wrap en een abrikozentaartje, krijgen we bergen leuke tips over het westen van Texas “and beyond”, en we babbelen verder: Beth houdt ook van Frank Lloyd Wright en zij hebben ‘Falling Water’ al gezien (!), ze zijn ooit een week in Amsterdam geweest, op een appartement bij de Dam, een van hun twee zoons en zijn vrouw verwachten in september hun eerste kind, veel ervaringen om te delen…

*) Google’s Afbeeldingen geeft een mooi overzicht. De schilderijen die je daar ziet zijn trouwens over het algemeen veel kleurrijker, valt me op, dan de werken die De Menils hebben gekocht. Vond helaas geen copyright-vrije foto’s als illustraties bij m’n verhaal. Ook niet van die beroemde Bresson-foto….