Texas heeft
vier huizen van Frank Lloyd Wright (FLW), de architect waarvan ik ‘alles’ wil
zien. Drie gebouwen liggen in het verre noorden van deze staat, dus die vallen
af. Nummer vier is in Houston te vinden, hoewel dat niet meevalt. Bij de
navigatie op lengte- en breedtegraden belanden we na een lange rit vanuit de
suburbs aan het einde van een doodlopende straat bij een enorme houten
schutting, met daarachter een brede greppel. Gevoelsmatig zeg je dan ‘omdraaien
en drie keer links’, maar dat is in deze chique wijk met hele straatjes als
variant op een oprijlaan niet zo makkelijk.
Het lukt natuurlijk wel om ‘William L. Thaxton Jr. House’ te vinden: 12020 Tall Oaks is het adres.
We zien daar
een groot ijzeren hek tussen twee bakstenen zuilen. “Zie jij een bel?” “…Nee.”
“Jammer, want er is wel iemand thuis. Ik zie een links 4x4 staan.”
Bijgevolg
friemelen we camera’s tussen de spijlen door om foto’s van het mooie pand te
maken.
 |
William L. Thaxton Jr. House 1955 Houston |
Op Wiki lees
ik dat je vanuit de slaapkamer zo het zwembad in loopt en dat de twee
architecten die het huis in 1991 hebben gered uit de handen van een
projectontwikkelaar een grote versie van het oorspronkelijk huis hebben laten
maken, en er sindsdien wonen. Later horen we dat ze tuin en huis nu voor $ 3
miljoen te koop hebben aangeboden. Zegt Clemens met een grote grijns: “We
hadden gewoon een afspraak met de makelaar moeten maken!”
 |
"Makelaar bellen?" |
Oké, dit was
FLW. Wat nu? Ik wil graag naar het Museum of Fine Arts. Dat heeft, aldus de
website, een collectie Latin-American Art en daar ben ik wel benieuwd naar. Om
daar te komen moeten we ons weer in het drukke verkeer mengen en dat is dit
weekend helaas extra hevig vanwege de jaarlijkse ‘Houston Fat Stock Show and
Rodeo’ met minimaal 400.000 bezoekers per dag.
Eenmaal
aangekomen bij het museum horen we dat de collectie geen collectie is, maar een
tijdelijke, inmiddels gesloten, tentoonstelling. Dàt is balen, want in de
andere vaste collecties hebben we nu niet echt veel zin. Aan de overkant van de
straat is ligt nog een kleine beeldentuin. Die blijkt best interessant, heeft
ook een echte verrassing, het beeld van Joseph Havel, maar de verkeersherrie
drukt de pret toch behoorlijk, en met twintig minuten staan we weer naast de
camper.
 |
Exhaling Pearls Joseph Havel 1993 Je ziet twee 'parels' verbonden en gedragen door een dik touw |
Ik wil nog
wel even terug naar De Menilcampus waar we gisteren waren. Nóg een keertje de
Rothko Chapel binnen lopen, de twee niet bezochte galeries bezoeken en Twonbly’s
werk opnieuw bekijken. Maar Clemens heeft het helemaal gehad met alle drukte
van stad en van verkeer. Hij wil ook niet terug naar Tag en Beth in de
noordelijke suburbs van Houston om te overnachten. “Laten we nu vast naar de
Escapeecamping bij Livingston gaan.” Dat doen we; ik vind het ook prima om een
dagje eerder te starten met niks doen.
En zo staan
we al vanaf zaterdagmiddag met de kont van de camper naar de rest van de
wereld…
 |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten