'Not Spoiled'

Dit was zo’n dag dat je elk moment denkt: ‘En nú gaat het regenen!’. Onderweg van New Iberia naar Sam Houston Jones State Park bij Lake Charles vragen donkere wolken en harde wind voortdurend alle aandacht. Eenmaal hier in het park is het extra genieten van het geluid dat hoge wuivende pijnbomen maken. Alsof je direct aan zee zit. Een mooi moment om voor het eerst uitgebreid terug te blikken op ons ‘all-American-life’ met de mensen waar we, vanwege problemen met de camper, een week lang te gast zijn geweest.

Hij heet ‘Vernon’, zij Cathy. Hij was tandheelkundig chirurg. Zij werkte als tandartsassistent, en is gestopt toen hij acht jaar geleden met pensioen ging. Ze houden erg van lekker eten, maar hebben besloten de vastentijd aan twee dingen te wijden: veel doen voor andere mensen en afzien van alles waar suiker in zit. Dus geen toetjes en geen ‘fudge’, de zachte karamel die je hier de gekste smaken  kunt kopen. “Peanutbutter is our favorite.”

Twintig soort fudge in New Iberia (La)

Vernon en Cathy hebben twee jaar geleden een mishandelde poedel in een bos aangetroffen. De poedel heet Luci “and she’s nót spoiled”, wat betekent dat Cathy de hele dag bezig is om haar lieve hond in de watten te leggen. Luci zou gezien haar grootte een nichtje kunnen zijn van John Steinbeck’s Charley. Ze zit ook altijd rechtop naast Cathy, in de donkerblauwe Chevy.

Cathy en Vernon eten elke dag buiten de deur, en soms wel twee keer: voor de lunch én het diner. De eerste avond, op 29 februari, als we net een beetje bijkomen van de kapotte versnellingsbak, eten we ‘Gumbo’ in een wit gekalkte schuur zonder ramen met lekker veel tl-licht. ‘Wait till you have your food!” zegt Cathy gelijk. We krijgen twee bekers van piepschuim, een met gebonden bouillon en een met ‘vulling’ naar keuze. Ik bestel een mix van crawfish en shrimps, Clemens en Vernon nemen een combi van verschillende soorten vlees en Cathy wil alleen een seafoodsalade. Inderdaad, erg lekker.

De volgende dag horen we dat de camper pas begin van de middag naar een garage wordt gesleept waar ze het probleem met de versnellingsbak mógelijk kunnen verhelpen. “So, what would you like for lunch?” Geen idee, veel te gestrest, dus Cathy stelt voor dat we naar Wok gaan, een Chinees restaurant met een lopend buffet. Veel gerechten doen Frans aan, zoals de haricot verts, maar dan wel in een spicy Cajunversie. We houden ons in, want alles smaakt daar heel erg goed!

Na de lunch rijden we naar Courtesy, de garage in Breaux Bridge, waar de camper dan al is aangekomen. Courtesy kan ons helaas toch niet helpen. De camper moet verder gesleept naar Baton Rouge.

Cathy rijdt ons weer naar hun huis in New Iberia. “You might need a drink!” “Oh yes!” verzuchten we in koor. Dus we stoppen bij een Drive Thru Daiquiri. Een wat??! Ja, niet alleen bij Mc Donalds of Starbucks rij je simpel langs een loket, je kun je ook je cocktail kopen.
Ik kijk op de lijst en wil een Tequila Sunrise. In geen jaren gehad. Clemens vraagt advies en bestelt een White Russian, iets met ijs en Kaluha. Vurrukkulluk! 

Cocktails To Go

De volgend stop is een pizzeria. Cathy voelt feilloos aan dat we geen puf hebben om vanavond buiten de deur te eten. Met pizzaschijven op schoot kijken we naar ‘The Great Gatsby’, een verfilming van Scott Fitzgerald’s roman uit 1925. Vernon heeft láden vol dvd’s. Ik kon niet kiezen, maar zei dat ik niet van gewelddadige films houd en dat science fiction evenmin een van m’n favorieten is…

De volgende dag, woensdag 2 maart, nemen we voorlopig even afscheid van Cathy en Vernon. Haar ‘Chevy’ brengt ons in Baton Rouge bij de Mercedes-Benz garage en daarna nestelen we ons in hun tweede huis op de Bluff’s golfbaan in St. Francisville: “We think that’s a perfect place for you to stay.” Zij gaan zelf donderdag met hun camper naar Shreveport in het noorden van Louisiana voor een college over het effect van gewelddadige games op het gedrag van jongeren en zullen vrijdagavond naar de Bluff’s komen…

Ons huisje op de Bluff's bij de afslag van hole 16...

...en ons vervangend vervoer: Cathy's Chevy

Zaterdagmiddag eten we Libanees in St. Francisville. “We will only get inside if I may pay.” Op deze stellige uitspraak van Clemens reageert Cathy met: “Oké. You stay in the car untill we finished lunch.” Lachen natuurlijk, maar Clemens kan hen tijdens de lunch wel verleiden om ’s avonds te genieten van zijn Portugese vissoep.

Vernon, Luci, Mia en Cathy in de zondagchtendzon

Zondag rijden we met twee campers en de Chevy terug naar New Iberia, maar niet zonder een stop bij Pat’s Fisherman’s Wharf in Henderson, een befaamd restaurant op een bijzonder locatie met een wandschildering van Clemens’ verre familie.

Ik bestel Crawfish Etouffee en dat blijkt ‘Cajunmatig’ gezien te hoog gegrepen: veel te heet! Ik krijg een halve gepofte aardappel van Vernon om m’n tong een beetje te kalmeren. Clemens eet de rest van mijn bord met veel plezier op als hij klaar is met zijn Crawfish Special.

Pat's Fisherman's Warf:
hier zijn lang geleden ook al Bernarden (zonder t) actief geweest

Maandagochtend kunnen we eindelijk de gebroken afvoerkranen laten repareren. Mark’s Towing, de sleeper, heeft beloofd dat te doen. Het vinden van de juiste onderdelen vraagt wat tijd, maar eind van de middag is de camper weer helemaal klaar. En nu nadert dus het einde van een ontzettend gezellige week met twee bijzondere mensen. Om dat te vieren rijden we ’s avonds naar Shruck’s in Aberville, een wereldberoemd oesterrestaurant. 

Shruck's in Abbeville

Vooraf delen Clemens en ik ‘Oysters Supreme’: gegrilde oesters met garnalen en krab. 

Charboiled Oysters Topped with Shrimp and Crabmeat
in a Roasted Red Bell Pepper and Sherry Cream Sauce
Sprinkled with Bread Crumbs
and Baked to Perfection

Onze hoofdgerechten mogen er ook zijn, maar die oesters, oh, die oesters blijven voor altijd hét symbool van de verwenweek bij Vernon en Cathy in Cajun County.